Μόνο με το μαζί παλεύεται η αγάπη, μάτια μου.

Της Στεύης Τσούτση.

Σε κοιτώ. Σου μιλώ. Μα τίποτα. Με έναν εξοργιστικό τρόπο είμαι το αόρατο πρόσωπο μέσα στο σπίτι. Δε με βλέπεις κι ας ρίχνεις τα μάτια σου πάνω μου. Με διαπερνούν έτσι αέρινη που έχω γίνει πια στο μυαλό σου. Δε με ακούς. Μόνο μιλάς. Μιλάς ξέροντας πως θα ακούσω. Μιλάς, ενίοτε ρωτάς, μα ποτέ δεν περιμένεις απάντηση. Γιατί απλούστατα είναι ρητορική η ερώτηση. Είναι απαντημένη στο εγωιστικό μυαλό σου και τίποτα άλλο δε χωράει συμπληρωματικά. Δεν υπάρχω για σένα. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο από όλα; Ότι για μένα δεν ισχύει κάτι αντίστοιχο. Εσύ υπάρχεις για μένα. Είσαι άνθρωπός μου. Είσαι εκείνος που επέλεξα να γεράσω μαζί του.

Μόνο που γερνάω μόνη μου κι ας είμαστε μαζί. Ζω μόνη μου κι ας ζούμε μαζί.Κοιμάμαι μόνη μου κι ας κοιμόμαστε μαζί. Κι όλο αυτό έλεγα πως θα περάσει. Δεν του έδωσα εξ αρχής τη σημασία που αποδείχτηκε πως έπρεπε να δώσω. Θα περάσει, είπα. Ποιο ζευγάρι δεν περνάει άλλωστε την κρίση του; Μόνο που σε μας, η κρίση αυτή έγινε μια μόνιμη κατάσταση. Πλέον σπίτι μας ζει και η σιωπή. Ζει κι ο πάγος που δημιουργήθηκε ανάμεσά μας. Κι εγώ κρυώνω. Κι ίσως και να κρυώνεις κι εσύ. Αλλά δεν κάνεις τίποτα για να γεφυρώσουμε το χάσμα. Κι εγώ πονώ να παλεύω μόνη. Πονώ να μιλώ στα ντουβάρια. Πονώ να μιλώ σε σένα, που όμοια με τους τοίχους, με αγνοείς.Πως καταντήσαμε έτσι; Πως γίναμε έτσι εμείς που οι αγκαλιές μας κρατούσαν μέρες ολόκληρες; Πως γίναμε ξένοι αγάπη μου; Τι έφταιξε;Κλαίω. Μα δεν κάνεις καμιά κίνηση να σκουπίσεις τα δάκρυά μου. Γιατί απλούστατα δεν τα βλέπεις. Δεν υπάρχω. Πόσο αντέχεται όλο αυτό; Και τι να κάνω να περάσει; Πόση αγάπη χρειάζεσαι παραπάνω; Να σου τη δώσω για να πάρω τον άνδρα μου πίσω. Γιατί τον αγαπώ. Γιατί σ’αγαπάω που να πάρει. Μη με κοιτάς σα να είμαι κομοδίνο. Δεν είμαι. Άκου, αναπνέω. Κοίτα, σε κοιτώ. Πιάσε με, κρυώνω και θέλω τη ζεστασιά σου. Φταις. Φταίω. Φταίμε. Και οι δυο μας το καταφέραμε.

Γιατί τούτη την αγάπη που μας χαρίστηκε την είπαμε δεδομένη. Αράξαμε πάνω της και δεν προσπαθήσαμε άλλο. Είπαμε υπάρχει, είπαμε αντέχει. Αλλά δεν είναι έτσι. Θέλει κόπο η αγάπη, μάτια μου. Θέλει να την προστατεύεις, να τη φροντίζεις, να την κυνηγάς να μη σου πάθει τίποτα, κάθε στιγμή. Κάθε απλή, ρουτινιασμένη στιγμή θέλει την προσοχή σου. Αν τη θεωρήσεις δεδομένη πάει…πέταξε… Ξέρω τι λάθος κάναμε. Και θα παλέψω. Κι ελπίζω σύντομα, να το δεις κι εσύ. Και θα θελήσεις να παλέψουμε μαζί. Γιατί όσο κι αν κοπιάσεις μοναχός για την αγάπη, τίποτα δε θα καταφέρεις. Το μαζί είναι ο καταλύτης της…Μόνο το μαζί…