Μια παραβολή που θα σας βάλει σε σκέψεις.

Κάποτε, ένας νεαρός πήγε σε έναν σοφό άντρα και του είπε:

“Έχω έρθει να ζητήσω την συμβουλή σου, γιατί βασανίζομαι από αισθήματα κατωτερότητας και δεν επιθυμώ να ζήσω άλλο. Όλοι μου λένε, ότι είμαι αποτυχημένος και ανόητος. Σε παρακαλώ, Δάσκαλε, βοήθησέ με.”

Ο σοφός κοίταξε τον νεαρό και του απάντησε βιαστικά: “Συγχώρεσέ με, αλλά είμαι πολύ απασχολημένος τώρα και δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Υπάρχει ένα πολύ επείγον θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθώ…” Εδώ, σταμάτησε για ένα λεπτό για να σκεφτεί και πρόσθεσε: “Αλλά, αν θέλεις να με βοηθήσεις, θα χαρώ να σου ανταποδώσω την χάρη.”

“Μα φυσικά”, απάντησε ο νεαρός, ξεχνώντας για μια ακόμα φορά, ότι οι ανησυχίες του είχαν εκληφθεί ως ασήμαντες. “Ωραία”, απάντησε ο σοφός και έβγαλε από το χέρι του ένα όμορφο δαχτυλίδι με πολύτιμους λίθους.

“Πάρε το άλογο μου και πήγαινε αμέσως στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αμέσως αυτό το δαχτυλίδι για να ξεπληρώσω ένα χρέος. Προσπάθησε να το πουλήσεις σε καλή τιμή και μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερα από ένα χρυσό νόμισμα. Πήγαινε τώρα και έλα πίσω όσο πιο γρήγορα μπορείς.”

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Όταν έφτασε στην αγορά, έδειξε το δαχτυλίδι σε διάφορους εμπόρους, οι οποίο εξέφρασαν έντονο ενδιαφέρον. Όταν, όμως, άκουσαν, ότι δεν το πουλούσε για λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα, έχασαν το ενδιαφέρον τους. Κάποιοι από τους εμπόρους γέλασαν με τον νεαρό και κάποιοι άλλοι απλά αδιαφόρησαν. Μόνο ένας ηλικιωμένος έμπορος ήταν αρκετά αξιοπρεπής, ώστε να εξηγήσει στον νεαρό, ότι το ένα χρυσό νόμισμα ήταν πολύ μεγάλο αντίτιμο για ένα τέτοιο δαχτυλίδι και ότι στην καλύτερη περίπτωση θα του πρόσφεραν χαλκό ή ασήμι.

Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο νεαρός αναστατώθηκε πάρα πολύ και θυμήθηκε τα λόγια του σοφού να μην δεχτεί τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. Αφού είχε γυρίσει όλη την αγορά, προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να πουλήσει το δαχτυλίδι, ανέβηκε πάνω στο άλογο και γύρισε πίσω.

“Δάσκαλε, δεν μπόρεσα να εκτελέσω το αίτημά σου”, είπε. “Στην καλύτερη περίπτωση μου έδιναν ένα ζευγάρι ασημένια νομίσματα, αλλά μου είπες να μην συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. Αλλά, μου είπαν, ότι το δαχτυλίδι δεν άξιζε τόσο.”

“Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, αγόρι μου”, είπε ο σοφός. “Πριν προσπαθήσεις να πουλήσεις το δαχτυλίδι δεν θα ήταν κακή ιδέα να διαπιστώσεις ποια είναι η πραγματική του αξία. Και ποιος είναι καταλληλότερος για αυτό από έναν κοσμηματοπώλη; Πήγαινε σε αυτόν και μάθε την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού. Μην του το πουλήσεις, όσα και αν σου προσφέρει. Έλα αμέσως πίσω σε μένα.”

Ο νεαρός για μια ακόμη φορά ανέβηκε στο άλογο και κατευθύνθηκε στον κοσμηματοπώλη. Ο κοσμηματοπώλης πήρε το δαχτυλίδι στα χέρια του, το εξέτασε με μεγεθυντικό φακό για αρκετή ώρα και το ζύγισε. Ύστερα, γύρισε και είπε στον νεαρό:

“Πες στον Δάσκαλό σου, ότι αυτή την στιγμή δεν μπορώ να του δώσω περισσότερο από 58 χρυσά νομίσματα για το δαχτυλίδι. Αλλά, αν μου δώσει λίγο χρόνο θα το αγοράσω για 70 χρυσά νομίσματα.”

“70 χρυσά νομίσματα;” είπε έκπληκτος ο νεαρός. Γέλασε, πήρε το δαχτυλίδι και γύρισε πίσω στον σοφό. Όταν ο τελευταίος άκουσε αυτά που του είπε ο νεαρός του απάντησε: “Να θυμάσαι, αγόρι μου, ότι είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι. Πολύτιμο και μοναδικό. Και μόνο ένας πραγματικός ειδικός μπορεί να εκτιμήσει την πραγματική σου αξία. Γιατί, λοιπόν, χάνεις στην χρόνο σου περιπλανώμενος στην αγορά και ακούγοντας την γνώμη του κάθε ανόητου;”