Μια αγκαλιά… Μονάχα εκεί ο Θεός μπορεί να ανθίσει…

Μια αγκαλιά, όλος σου ο κόσμος και τίποτα δεν θα μπορεί πια να σ’ αγγίξει…  Μια αγκαλιά σαν εκείνη που άνοιγε η μάνα κι εσύ κρυβοσουν μέσα και λες και ο πόνος απ’τα ματωμένα γόνατα με μιας εξατμιζόταν… Και πέταγε και έφευγε σε ένα φιλί και σε ένα χάδι..

Ναι… Για εκείνη την αγκαλιά μιλάω που λες και σε όλη τη ζωή σε συντρόφευε και ήταν δίπλα σου σε κάθε δύσκολη στιγμή… Σε κάθε άγχος, σε κάθε πόνο, σε κάθε δάκρυ, μα και σε κάθε σου χαρά…  Σε κάθε καμάρι, σε κάθε επίτευγμα, σε κάθε βήμα…

Η αγκαλιά  εκείνη, της μαμάς, του μπαμπά, του αδελφού, του φίλου, του συντρόφου, ακόμη κι εκείνου που μόλις μία φορά είχες δει, μα σου την άνοιξε για να μπεις μέσα…  Κι εκεί για λίγο να κρυφτείς…  Γιατί εκεί λες και τίποτα δεν μπορεί πια να σε φτάσει…

Η αγκαλιά που κρύβει μέσα της Θεό… Ναι!! Εκείνη η αγκαλιά που όλα πίσω της τα αφήνει και ξανά σε κάνει σαν παιδί να πονάς από τα ματωμένα  γόνατα…

Θέλεις όμως κάτι να σου πω; Άνοιξε την λίγο πιο πολύ.. Ίσα για να δεις ότι πολλές δεκάδες μέσα της χωρούνε…  Και όσο πιο πολύ την έχεις ανοιχτή, τόσο εκείνη θα γεμίζει…

Η αγκαλιά είναι ζωή…  και ανοιχτή ευλογία…  Είναι η αγάπη που αλλιώς θαρρείς πως δεν μπορεί να εκφραστεί…

Μην τη στερείς λοιπόν , αν δεν θες ποτέ να στερηθείς τα φτερά που σου ανοίγει…

Κάθε μέρα… Κάθε λεπτό… Κάθε στιγμή…

Να είσαι εκεί…

Για τα παιδιά, τον σύντροφο, τον φίλο και κάθε έναν που την ψυχή σου έχει αγγίξει…

Μην τη στερείς την αγκαλιά…

Μονάχα εκεί ο Θεός μπορεί να ανθίσει…