Μη μιλάς για «μεγάλες αποφάσεις ζωής». Βγες έξω και κάντες

Έπεσε ο πέλεκης. O νους και η καρδιά, απεφάνθησαν. Σε αναλογίες που καθόρισαν οι ισορροπίες και η φύση του καθενός ξεχωριστά. Απεφάνθησαν αμείλικτα και ανεπιστρεπτί, για τις… μεγάλες αποφάσεις ζωής. Γάμοι, πτυχία, έτερα ήμισυ, εργασίες, επόμενα ταξίδια αναψυχής.

Σκέφτομαι καμιά φορά, τι γελοίο πραγματικά είναι, το να μιλάμε για μεγάλες αποφάσεις ζωής. Αυτές που δήθεν καθόρισαν. Αυτές που όρισαν την πορεία. Αναρωτιέμαι αλήθεια, αν αυτές είναι τελικά που βρέθηκαν στο κάθε «ALT» της ζωής μας, και μας «υπέδειξαν» που να στρίψουμε. Δεν είμαι πια σίγουρη, εάν η ζωή μας θα ήθελε να χωρίζουμε τις αποφάσεις μας σαν τις ταχύτητες στο αμάξι: πρώτη, τρίτη, έκτη, όπισθεν, αντιολισθητική. Ποιος ορίζει πραγματικά τι θεωρείται μεγάλη και τι μικρή απόφαση;

Γιατί να αγχωνόμαστε τόσο, όταν πρόκειται να επιλέξουμε τι θα σπουδάσουμε; Και γιατί αυτό να θεωρείται μεγαλύτερη απόφαση από το ότι μας τη βίδωσε και κλείσαμε εισιτήριο εκτάκτως για ένα ταξίδι εpωτικής αναψυχής; Γιατί το ότι αποφασίσαμε να παντρευτούμε να θεωρείται πιο σημαντικό από το ότι αποφασίσαμε να κόψουμε ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο και να το χαρίσουμε στο πιο αγαπημένο μας πρόσωπο; Ποιος μας λέει πως εκείνη η αυθόρμητη, γλυκιά απόφαση δεν έκανε μεγαλύτερη «δουλειά» στο υποσυνείδητο και του παραλήπτη και του αποστολέα; Ίσως αυτό το λουλούδι τελικά να συνέτεινε πολύ περισσότερο από ότι φανταστήκαμε, και σε κείνη τη δήθεν μεγαλύτερη απόφαση της παντρειάς. Πώς γίνεται να πιστεύουμε πως το ρου της ζωής μας τον καθορίζουν καμιά δεκαριά «μεγάλες αποφάσεις»; Ένα-δυο πτυχία που επιλέξαμε, ένας γάμος που αποφύγαμε, ένας κλάδος που δεν ακολουθήσαμε, μια δουλειά που απορρίψαμε, ένα παιδί που γεννοβολήσαμε; Πόσο πρώτη μπορεί να είναι μια τέτοια ανάγνωση του δικού μας βιβλίου;

Όσοι μετράνε τη ζωή τους τοιουτοτρόπως, εθελοτυφλούν οικειοθελώς και κυρίως τραγικώς! Γιατί τα «ALT» στη ζωή είναι πολλά. Και καθημερινά. Οι στροφές, οι ευθείες, οι κόμβοι, οι ταχύτητες, είναι τόσα όσα δεν έχουμε πραγματικά φανταστεί ποτέ μας. Και κυρίως η κάθε απόφασή μας, για το πώς θα συμπεριφερθούμε σ’ αυτές τις στροφές και τις ταχύτητες, έχει πάντα την ίδια αξία. Το αν θα στρίψουμε δεξιά αντί αριστερά, το αν θα πάμε με εκατό αντί με χίλια, έχει κάθε στιγμή την ίδια βαρύτητα. Γιατί πολύ απλά, εκείνη η κάθε «μικρή» μας επιλογή, οδήγησε στο επόμενο, και στο επόμενο και στο επόμενο μεγάλο «απεφάνθην» μας.

Και να σας πω γιατί δεν είναι θέμα μεγάλων, μικρών και μέτριων αποφάσεων; Γιατί αν ήταν πραγματικά μεγάλη απόφαση ένας γάμος, δε θα υπήρχαν τα διαζύγια. Ούτε τα δεύτερα, τρίτα και βάλε πτυχία. Ούτε οι μετακομίσεις από δύση σε ανατολή. Γι’ αυτό μας λέω. Μη μιλάμε άλλο για αποφάσεις ζωής. Μην καλουπώνουμε τη σκέψη μας, κάθε που κάνουμε έναν προσωπικό απολογισμό, εστιάζοντας μόνον σε κάποιες δήθεν καίριες επιλογές. Η κάθε απόφαση σε κάθε στιγμή έχει τη δική της αξία. Το κάθε «τώρα» μπορεί να αποβεί, το ίδιο μοιραίο. Η ουσία κρύβεται στο να πάρουμε την ευθύνη κάθε δικής μας απόφασης, για κάθε δεδομένη στιγμή που μας ανήκει, μακρυά από μεγενθυντικούς φακούς. Κάθε στιγμή μας, εμείς την αποφασίζουμε.

Διότι ακόμη κι αν σε κάποιες περιπτώσεις, άλλοι φαινομενικά αποφασίζουν για εμάς, εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε πάντοτε τον τελικό λόγο. Το βάρος, το μέγεθος, το ύψος για καθετί, εμείς το ορίζουμε. Κανένα κοινωνικό σύνολο, καμία θρησκεία και καμιά στερεότυπη, κλειστή προσέγγιση, δε δύναται να ορίσει τι πραγματικά θεωρείται σημαντική απόφαση ζωής. Γιατί τις πρόκες της ζωής μας εμείς και μόνον εμείς τις καρφώνουμε. Και γιατί εμείς και μόνον εμείς μπορούμε να τους δώσουμε το «μεγαλείο» που τους αξίζει!