Μέρες που είναι, να συγχωρείς.

Να συγχωρείς γιατί η συγχώρεση είναι μεγάλη αρετή.

Να συγχωρείς γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν πρέπει να την φορτώνεις με άσχημα αισθήματα. Να συγχωρείς και να φεύγεις μετά αν θες, μα να συγχωρείς. Μες στη ψυχή σου να μην έχει απομείνει κακία καμιά.

Να μετανιώνεις και να να ζητάς συγχώρεση. Να σκέφτεσαι την πράξη σου και δεύτερη φορά. Να μην διστάζεις να παραδεχτείς τα λάθη σου. Να προσπαθείς να μπεις στη θέση του άλλου, να προσπαθείς να καταλάβεις όσα νομίζεις ότι δεν μπορείς και να ζητάς συγγνώμη. Μην την φοβάσαι την συγγνώμη των χειλιών σου. Την σιωπή σου να φοβάσαι, την σιωπή της δειλίας σου και τις  κραυγές των λαθών σου.

Η συγχώρεση είναι αρετή γιαυτό μην φοβάσαι να ζητήσεις συγγνώμη. Άλλωστε, δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει κανείς. Καθρεφτίζονται στα μάτια τα λάθη, δεν κρύβονται. Σαν καθρέφτες που φλέγονται.

Κοίτα τι όμορφη που είναι γύρω η ατμόσφαιρα. Όλα είναι γιορτινά και λάμπουν. Είναι μέρες γιορτινές και όλοι βρίσκουν τουλάχιστον έναν λόγο για να χαμογελούν. Και αν υπάρχει κάποιος που δεν βρίσκει, σίγουρα βρίσκει λόγους για να ξεχάσει τα προβλήματα της καθημερινότητας του, έστω και αν δεν χαμογελά από καρδιάς.

Είναι μια περίοδος χαράς και αγάπης. Μια περίοδος που δεν χωράνε στη πόλη σκυθρωπά πρόσωπα με αρνητική ενέργεια. Γιαυτό, ηρέμησε κι αν δεν μπορείς τουλάχιστον προσπάθησε. Απέβαλλε την θλίψη και την στεναχώρια και πες σ’ αγαπώ σε όσους αγαπάς, πες ευχαριστώ, πες και αυτή τη συγγνώμη που τόσο δειλά την σκέφτεσαι και ξενυχτάς. Πες τη για να κοιμηθείς απόψε, πες τη για να κοιμηθείς ήρεμος αύριο, πες τη για να κοιμηθείς χαρούμενος μεθαύριο.

Και μη φοβάσαι, η συγχώρεση πάντα έρχεται αρκεί η συγγνώμη να κάνει το πρώτο βήμα.

Της Τζένης Ντεμιράι.