Η μέρα που σταμάτησα να λέω κάνε γρήγορα!

Όταν ζεις μια έντονη ζωή, το κάθε λεπτό μετράει. Νιώθεις σαν να πρέπει συνέχεια να κάνεις όλα αυτά που έχεις στο πρόγραμμα σου, να κοιτάς συνέχεια μια οθόνη ή να τρέχεις να πας στον επόμενο προορισμό σου. Άσχετα από το με πόσους τρόπους μπορείτε να κατανείμετε τον χρόνο και την προσοχή σας, άσχετα από το πόσα πράγματα προσπαθείτε να κάνετε ταυτόχρονα, δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρόνος για να τα προλάβετε όλα μέσα σε μια μέρα.

Αυτή ακριβώς ήταν η ζωή μου για δυο ολόκληρα χρόνια. Οι σκέψεις μου και οι πράξεις μου καθορίζονταν από τις ειδοποιήσεις και τις κλήσεις στο κινητό μου και μια υπερφορτωμένη ατζέντα. Παρόλο που ήθελα με όλη μου την δύναμη να είμαι πάντα ακριβής στο πρόγραμμά μου, δεν ήμουν.

Πριν από 6 χρόνια ήμουν ευλογημένη να έχω μια πολύ χαριτωμένη, όμορφη και χαλαρή κορούλα.

• Όταν βιαζόμουν να φύγουν, εκείνη διάλεγε χαλαρή ποια τσάντα και ποιο στέμμα θα πάρει μαζί της.
• Όταν είχα αργήσει για κάποιο ραντεβού, εκείνη επέμενε να στριμώχνει τα αρκουδάκια της μέσα στο κάθισμα του αυτοκινήτου.
• Όταν ήθελα να φάω κάτι στα γρήγορα πηγαίνοντας προς το μετρό, εκείνη σταματούσε και μιλούσε σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έμοιαζε στην γιαγιά της.
• Όταν είχα μόνο μισή ώρα για τρέξιμο, εκείνη επέμενε να σταματήσουμε και να ταΐσουμε όλα τα αδέσποτα.
• Όταν είχα μια γεμάτη μέρα που ξεκινούσε στις 6 το πρωί, εκείνη μου ζήτησε να σπάσουμε τα αυγά και να χτυπήσουμε όσο πιο μαλακά γίνεται.

Το ανέμελο παιδί μου ήταν ένα δώρο για μένα, αλλά δεν το έβλεπα τότε. Όταν έχεις μια έντονη και γεμάτη ζωή και η προσοχή σου είναι συνεχώς αλλού, το μόνο που βλέπεις είναι το πρόγραμμα της επόμενης μέρας στην ατζέντα σου. Και ότι δεν ανήκει στην ατζέντα είναι απλά χάσιμο χρόνου.

Κάθε φορά που το παιδί μου με έκανε να αποκλίνω από το κύριο πρόγραμμά μου, έλεγα: “Δεν έχουμε χρόνο για αυτό.”Κατά συνέπεια η πιο συχνή λέξη που έλεγα στην κόρη μου ήταν “Βιάσου!”

Ξεκινούσα την πρότασή μου ως εξής:

“Βιάσου, δεν έχουμε χρόνο.”

Τελείωνα την πρόταση μου ως εξής:

“Δεν θα προλάβουμε τίποτα, αν δεν βιαστείς!”

Ξεκινούσα την μέρα μου με αυτό:

“Βιάσου, να φας το πρωινό σου και να ντυθείς γρήγορα.”

Τελείωνα την μέρα μου με αυτό:

“Βιάσου να πλύνεις τα δόντια σου και να πας για ύπνο.”

Παρόλο που η λέξη “Βιάσου” δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα στο παιδί μου, της το έλεγα συνέχεια. Ίσως πιο συχνά και από το “Σ’ αγαπώ.”

Η αλήθεια πονάει, αλλά η αλήθεια … θεραπεύει και με φέρνει πιο κοντά στο πρότυπο της μητέρας που θέλω να είμαι.

Τότε, μια μοιραία μέρα, τα πράγματα άλλαξαν. Είχαμε πάει να πάρουμε την μεγάλη μου κόρη από το νηπιαγωγείο και μόλις είχαμε μπει στο αυτοκίνητο. Πήγαινα αργά, όπως της άρεσε, και τότε η μεγάλη μου κόρη είπε στην μικρή της αδερφή: “Είσαι τόσο αργή.” Όταν η μικρή σταύρωσε τα χέρια της και άφησε να βγει από μέσα της ένας εξοργισμένος αναστεναγμός, τότε αναγνώρισα τον εαυτό μου σε εκείνη. Και αυτό ήταν γροθιά στο στομάχι.

Ήμουν ένας νταής, που πίεζε ένα μικρό, που απλά ήθελε να απολαύσει την ζωή του.

Επιτέλους, είδα την αλήθεια ξεκάθαρα και κατάλαβα το κακό που είχα κάνει στα παιδιά μου.

Παρά το γεγονός ότι η φωνή μου έτρεμε, κοίταξα την μικρή μου κόρη στα μάτια και της είπα: “Συγγνώμη που σε κάνω να βιάζεσαι. Μου αρέσει που παίρνεις τον χρόνο σου και θέλω να είμαι περισσότερο σαν εσένα. Υπόσχομαι να είμαι πιο υπομονετική από τώρα και στο εξής.”

Από κει και πέρα ήταν εύκολο να βγάλω την λέξη “Βιάσου” από το λεξιλόγιο μου. Αυτό που δεν ήταν εύκολο ήταν να δείξω υπομονή στο χαλαρό παιδί μου. Για να βοηθήσω και τις δυο μας, λοιπόν, της έδινα παραπάνω χρόνο να ετοιμαστεί, όταν είχαμε να πάμε κάπου. Και μερικές φορές ακόμα και τότε αργούσαμε.

Όταν πηγαίναμε βόλτες ή στα μαγαζιά, την άφηνα να καθορίζει εκείνη τον ρυθμό που περπατούσαμε. Τότε, παρατήρησα εκφράσεις στο πρόσωπό της που δεν είχα ξαναδεί.

Παρατήρησα πως λάμπουν τα μάτια της, όταν χαμογελάει. Παρατήρησα πως της απαντούσε ο κόσμος, όταν σταματούσε για να τους μιλήσει. Είδα τον τρόπο που κοιτούσε τα έντομα πάνω στα λουλούδια. Τότε, κατάλαβα, ότι η κόρη μου ήταν Παρατηρητής και οι Παρατηρητές είναι πολύ σπάνιοι σε αυτόν τον κόσμο. Η κόρη μου ήταν ένα δώρο στην ξέφρενη ψυχή μου.

Την υπόσχεση να επιβραδύνω τους ρυθμούς της ζωής μου την έδωσα πριν από 3 χρόνια και ακριβώς εκείνη την στιγμή απαγκριστρώθηκα από τους καθημερινούς περισπασμούς και επικεντρώθηκα μόνο σε αυτά που έχουν αξία. Το να επιβραδύνω τους ρυθμούς της ζωής μου ακόμα χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια, αλλά η μικρότερη κόρη μου είναι πάντα εδώ για να μου υπενθυμίζει, γιατί πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ.

Τις προάλλες μου το υπενθύμισε για ακόμα μια φορά, όταν είχαμε πάει μια βόλτα με το ποδήλατο και σταματήσαμε, για να πάρει ένα παγωτό. Ξαφνικά, εκεί που καθόμασταν με ρώτησε γεμάτη αγωνία: “Μαμά, πρέπει να βιαστώ;”

Καθώς το παιδί μου με κοιτούσε γεμάτο αγωνία ήξερα, ότι είχα 2 επιλογές: ή να κάτσω και να σκεφτώ όλες τις φορές που ανάγκασα το παιδί μου να βιαστεί ή να γιορτάσω το γεγονός, ότι σήμερα προσπαθώ να κάνω τα πράγματα διαφορετικά.

Επιλέγω να ζήσω στο σήμερα.

“Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Πάρε τον χρόνο σου”, της είπα ευγενικά και αμέσως το πρόσωπό της έλαμψε. Μετά, αρχίσαμε να συζητάμε για ό, τι μπορεί να απασχολεί ένα 6χρονο παιδί. Υπήρχαν και στιγμές που απλά καθόμασταν σιωπηλές και αγναντεύαμε την θέα.

Νόμιζα, ότι η κόρη θα έτρωγε όλο το παγωτό της, αλλά όταν έφτασε στην τελευταία μπουκιά, σταμάτησε και μου είπε: “Άφησα αυτή την τελευταία μπουκιά για σένα μαμά.”

Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα το πραγματικό νόημα της ζωής.

Αφιέρωσα λίγο χρόνο στο παιδί μου και σε αντάλλαγμα μου έδωσε την τελευταία μπουκιά του παγωτού της, υπενθυμίζοντάς μου, ότι η ζωή είναι πιο γλυκιά και η αγάπη έρχεται πιο εύκολα, όταν δεν βιάζεσαι.

Είτε πρόκειται για…

Την απόλαυση του παγωτού

Το μάζεμα των λουλουδιών

Το σπάσιμο των αυγών

Τους περιπάτους

Το μάζεμα κοχυλιών

Δεν πρόκειται να πω ποτέ ξανά: “Δεν έχουμε χρόνο για αυτό”, γιατί είναι σαν να λες, ότι δεν έχεις χρόνο για να ζήσεις.

Το να επιβραδύνεις για να γευθείς τις μικρές χαρές της ζωής είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να ζήσεις αληθινά.