Μεγάλωσα, κι έμαθα ν’αγαπώ, να συγχωρώ και να αγκαλιάζω, μόνο όποιον το αξίζει.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Πόση δύναμη χρειάζεται για να συνεχίσεις να πιστεύεις στην αγάπη, όταν η καρδιά σου έχει σπάσει πολλές φορές σε χίλια κομμάτια; Πόση δύναμη απαιτεί το να εξουδετερώνεις τα δικά σου δάκρυα, τη στιγμή που κανείς δε γνώριζε ότι έκλαιγες;

Πόσο από την ψυχή σου σκοτώνεις, για να αντιμετωπίσεις καθημερινά τους δικούς σου δαίμονες και τις δικές σου αμφιβολίες; Μεγάλωσα πια και, σιγά σιγά, μαθαίνω πως είναι να ζεις, να τολμάς να ζεις, μακριά από τα παραμύθια, αποφεύγοντας τους συμβιβασμούς και τολμώντας να τα γκρεμίζεις όλα μέχρι να σου αρέσουν και να σε προσδιορίζουν.

Μεγάλωσα και δεν έχω χρόνο για ψεύτικες φιλίες και ανούσιες κουβεντούλες. Δε μου αρκούν πια οι συζητήσεις στα τηλέφωνα και τα σκόρπια μηνύματα τυπικού ενδιαφέροντος. Θέλω να ζω τους ανθρώπους μου, να μπορώ να ζω μαζί τους, να είμαι δίπλα τους στα εύκολα και στα δύσκολα. Να είμαι το χέρι που θα τους σκουπίσει τα δάκρυα και να αποτελούν το στήριγμα μου, κάθε φορά που αυτός ο θεότρελος κόσμος με κάνει να τα βλέπω όλα γκρίζα.

Μεγάλωσα και δε θέλω να σπαταλήσω ούτε ένα λεπτό από το υπόλοιπο της ζωής μου, νιώθοντας λύπη για τον εαυτό μου. Δε θελω να με λυπάμαι. Δεν το αντέχω και είναι πέρα για πέρα αυτοκαταστροφικό. Θέλω να ζήσω, να στραπατσάρω, αν αυτό με κάνει να νιώσω ζωντανή, να αγκαλιάσω τις ατέλειές μου, να μάθω από τα λάθη μου. Θέλω να αφεθώ στη θλίψη που με κυριεύει και να τη ζήσω κι αυτήν, σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Να μπορώ να μάθω από το σκοτάδι, αντί να κρύβομαι μέσα του και στη συνέχεια να σηκώνομαι και να ξεκινάω από την αρχή.

Μεγάλωσα και δεν ενδιαφέρομαι πια για ρομαντισμούς και λουλούδια. Δεν πιστεύω στους πρίγκιπες και ξενερώνω παράφορα με δακρύβρεχτα λόγια αγάπης. Θέλω τον έpωτα να μπορώ να τον ζω απόλυτα και μοναδικά, όπως του αξίζει. Να αφήνομαι στα χέρια του, χωρίς φόβους, μόνο με πάθος, να τον εμπιστεύομαι και εκεί να βρίσκω όλα τα κομμάτια μου, όταν όλα γύρω μου βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση. Δεν πιστεύω στο άλλο μας μισό, αφού νιώθω πιο ολοκληρωμένη και γεμάτη από ποτέ. Πιστεύω μονάχα στον άνθρωπο, που σαν αστραπή μπαίνει στη ζωή μου και διώχνει τη μοναξιά μου, μαζί με όλα τα άχρηστα.

Μεγάλωσα και κουράστηκα να δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε φορά που οι σκέψεις μου δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα των άλλων. Δεν έχω χρόνο για άλλα καλούπια, βρίσκω πια εντελώς ανούσιο να στερώ τον εαυτό μου από εμένα την ίδια και καθ’ όλα παράλογο να προσπαθώ να αποφύγω την κριτική από κόσμο που έμαθε να ζει, δημιουργώντας ταμπέλες. Μεγάλωσα πια, βαρέθηκα να φοβάμαι μην απογοητεύσω τους πάντες και ξέχασα να κοιτάξω αν έχουν την παραμικρή σημασία για τη ζωή μου ή, αν απλώς στέκονται εκεί παρατηρητές στιγμών των ξένων.

Μεγάλωσα και κουράστηκα από ανθρώπους, που διαρκώς μου ζητάνε να αλλάξω. Με εξάντλησε το να αποδέχομαι άδειες ψυχές που απομυζούν από μέσα μου ό,τι πιο σπάνιο και ακριβό έχω και με αφήνουν άδεια και κενή, χωρίς ίχνος συναισθημάτων, ακριβώς όπως νιώθουν οι ίδιοι, κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με το “εγώ” τους. Μεγάλωσα και δεν έχω τον χρόνο να προσπαθώ να βρω λύση σε προβλήματα που δεν είναι δικά μου, ούτε να ακούω εξηγήσεις που, δυστυχώς, έφτασαν αργά.
Με κούρασαν οι μιζέριες και με αηδίασαν οι αχάριστοι. Βρίσκω εκνευριστικά ρηχούς τους ανθρώπους, που αρνούνται να βγουν από τη γυάλα τους και ξεχνούν να ζήσουν και να απολαύσουν τις χαρές που υπάρχουν εκεί έξω.

Μεγάλωσα και έμαθα να συγχωρώ τον εαυτό μου και να αποδέχομαι το παρελθόν μου, χωρίς να το κουβαλάω σαν ένα βάρος στους ώμους μου. Βρήκα αξία σε μικρές στιγμές, με ανθρώπους που συνειδητά πια έχω στη ζωή μου, συνήθισα να με προστατεύω, προσπαθώ καθημερινά να μη με μαλώνω και σκοπεύω, μεγαλώνοντας κι άλλο, να ζω. Γιατί η ζωή είναι μία, είναι μικρή και είναι κατά-δική μου.