Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να αφήνουμε ανθρώπους πίσω μας

Μεγαλώνεις, αλλάζεις, εξελίσσεσαι. Οι προτεραιότητές σου τροποποιούνται κι αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να σου συμβεί. Μόνο προχωρώντας μπροστά, κάνεις βήματα πιο κοντά στην ολοκλήρωση σου. Κι η ολοκλήρωση απαιτεί να μη φοβάσαι τις αλλαγές, αλλά να τις επιδιώκεις.

Αυτό που κάποτε σε γέμιζε, δε σου φτάνει πια. Αυτό που κάποτε σε ευχαριστούσε, έχει αρχίσει να σε κουράζει. Εξελίσσεσαι περιμένοντας το αύριο με ανυπομονησία. Κρατώντας τα μάτια σου καρφωμένα μπροστά, κοιτώντας τους στόχους σου με θράσος.

Κάθε άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα σου, είχε ένα λόγο που ήταν εκεί. Κάτι έπρεπε να σου δώσει και κάτι έπρεπε να πάρει από εσένα. Έτσι παίζεται το παιχνίδι της ζωής. Καλοδέξου ό,τι είχε να σου δώσει ο καθένας, απόλαυσε το, μάθε από αυτό. Οι άνθρωποι έρχονται για να παίξουν τους ρόλους τους. Θα είναι κάπου, για όσο καιρό πρέπει να είναι. Όμως πρέπει να είσαι έτοιμος να τους αποχαιρετήσεις, όταν θα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους.

Όποιοι κι αν ήταν αυτοί, φίλοι, σύντροφοι ή σύζυγοι, για γίνουν μέρος της ζωής σου σε άγγιξαν. Μα αν σταματήσεις να εθελοτυφλείς, θα δεις πότε ο δρόμος σας φτάνει σε αδιέξοδο και πότε θα πρέπει να στρίψεις στο επόμενο σταυροδρόμι, αν δε θέλεις να ξοδέψεις τη ζωή σου σε χρόνο αόριστο.

Όταν βλέπεις πως έχει φτάσει η στιγμή που πρέπει να κλείσεις κύκλους, μη λυπάσαι ούτε να νιώθεις τύψεις. Δεν είναι εγωιστικό να αφήνεις ανθρώπους να φύγουν. Εγωιστικό είναι να τους κρατάς με πείσμα, θεατές σε ένα έργο που παίζει ξανά και ξανά σε επανάληψη. Χωρίς να προσφέρει πια καμία συγκίνηση ενώ ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα καινούριο να δώσεις και να πάρεις. Μην τους στερείς τη δυνατότητα να βρουν αυτό που είναι κατάλληλο για εκείνους. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Έτσι κυλάει μια γεμάτη με εμπειρίες ζωή.

Κι αν κάποιος αποφασίσει να προχωρήσει χωρίς εσένα, μην του κακιώνεις. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να το δεις τώρα, θα καταλάβεις αργότερα πως ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει για εσένα. Είναι φορές που χρειάζεται κάποιος να σου δώσει την ώθηση, ώστε να αναγκαστείς να προχωρήσεις προς το δικό σου δρόμο, αυτόν που πραγματικά πρέπει να πάρεις.

Το παρελθόν σου, οι αναμνήσεις κι οι άνθρωποι που γνώρισες. Αυτά είναι η ζωή σου. Αυτά την κάνουν τόσο σημαντική. Όχι τι κατέχεις. Γι΄αυτό οι άνθρωποι δεν είναι κτήματα. Δε γίνονται ποτέ «δικοί» σου.

Κράτα αναμνήσεις. Κράτα τους ανθρώπους του χθες σου στη σκέψη σου. Φόρεσε τους πολύχρωμες κορνίζες. Στόλισε τους σε ράφια όμορφα, καθαρά. Φώτισε τους με λογής-λογής λαμπιόνια . Μην αφήσεις πικρίες κι εγωισμούς να σκοτεινιάσουν την ανάμνηση τους. Η ανάμνηση τους είναι το χθες σου, η ανάμνηση τους συνθέτει κομμάτι-κομμάτι εσένα.

Μα προχώρα. Με ευγνωμοσύνη για ό,τι είχες και με λαχτάρα γι’ αυτό που θα αποκτήσεις αύριο. Πριν μπει σε κορνίζες κι ανέβει σε ράφια. Γιατί η μαγεία της ζωής είναι το άγνωστο του επόμενου πρωινού. Όσο όμορφο κι αν είναι ένα παρελθόν, δεν μπορεί συγκριθεί με την ομορφιά της ελπίδας, ένα όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη