Ένα «μαζί θα το περάσουμε» αρκεί

«Αγαπημένε μου φίλε και σύντροφε, άφησέ με να ραγίσω. Μη μου λες να βιαστώ να πάω παρακάτω. Δε θα πάω πουθενά, αν βιαστώ. Η διαδικασία είναι το πέρασμα, κι οφείλεις να με αφήσεις να το περάσω. Θέλεις να με βλέπεις καλά, μα η ζωή δεν είναι πάντα καλή.

Για να ‘μαι ειλικρινής, η ζωή είναι μία σειρά από συνεχείς προκλήσεις, που συχνά δεν καταφέρνω να φέρω εις πέρας.

»Μη γίνεσαι γελωτοποιός για να με αποσπάσεις απ’ την ανηφόρα που καλούμαι να ανέβω. Θέλω να μάθω να μη φοβάμαι τις ανηφόρες, μα κυρίως θέλω να βρω το κουράγιο να την ανέβω. Στήριξέ με. Διακριτικά. Με σεβασμό κι υπομονή. Στάσου πλάι μου. Θα χαμογελάσω ξανά. Πίστεψε λίγο παραπάνω σε ‘μένα.»

Κάπως έτσι ψιθυρίζει η ψυχή μας όταν εμείς θέλουμε να μετατρέψουμε το αφύσικο σε φυσικό. Τι είναι αφύσικο; Το να θέλουμε να προσπερνάμε. Τι είναι φυσικό; Το να ζούμε όλα τα στάδια των συναισθημάτων μας. Φυσικά, λοιπόν, μπορούμε να συνοδεύσουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους μ’ έναν τρόπο που κι οι ίδιοι να απομυθοποιήσουν το δράμα που ζουν -ή που νομίζουν ότι ζουν. Οι πληγές στο σώμα μας μάς διδάσκουν πώς να απελευθερωθούμε απ’ το τραύμα και τον πόνο. Αφήνοντας τη φλεγμονή να κάνει τον κύκλο της. Βγαίνει πύον κατά τη διάρκεια της επούλωσης, μα πρέπει να βγει! Ξέρουμε κάποια πληγή, που επειδή θέλουμε να γιατρευτεί αμέσως, να μας κάνει τη χάρη;

Ένας απ’ τους μεγαλύτερους συντελεστές της βαθιάς κι αληθινής αγάπης είναι η αποδοχή των πραγμάτων που δε μας είναι ευχάριστα. Αυτό απαιτεί τρομακτική δύναμη γιατί τσακίζει το «εγώ» μας. Το «εγώ» μας, αυτό το τόσο στερεό, αδιαπέραστο και συμπαγές κέλυφος που μας θρυμματίζει αργά κι ύπουλα. Το «εγώ» θέλει να υπερβεί τους νόμους, τη φύση και τη λογική, με το να απαιτεί όσα επιπόλαια κι επιφανειακά μοιάζουν με το σωστό μονοπάτι. Η πληγή, λοιπόν, χρειάζεται –θέλουμε-δε θέλουμε– υπομονή και λιγότερο δράμα. Μόνο έτσι η ζωή μας γίνεται πιο ευχάριστα ανεκτή.

Σου ‘χει τύχει να έχεις χάσει κάποιον δικό σου άνθρωπο και να θέλεις απλά να κλάψεις με αναφιλητά στην αγκαλιά του καλύτερου φίλου σου; Φαντάσου απλά να σε κρατά σφιχτά και να σου λέει: «Είμαι εδώ, είμαστε μαζί, βγάλ’ το από μέσα σου». Τίποτα άλλο. Μετά η σιωπή. Η πιο δυνατή παρουσία. Το πιο ουσιαστικό μοίρασμα μόλις έχει συμβεί. Χωρίς συμβουλές, χωρίς παροτρύνσεις. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα. «Μαζί» σημαίνει σε ακολουθώ. Κάποιες φορές, χωρίς καμία ταύτιση. Σε ακολουθώ όμως, γιατί είμαι συνταξιδιώτης σου.

Στην εποχή του γυαλιστερού ινσταγκραμικού εαυτού μας, λίγες ολισθήσεις επιτρέπονται. Δεν πειράζει όμως, γιατί έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνουμε κάτι μεγαλειώδες. Όσες χαρές κι αν ζήσουμε με τους ανθρώπους μας, η σύνδεση στις χειρότερές μας μέρες είναι εκείνη που μας ενώνει πραγματικά. Κατ’ επέκταση, καταφεύγουμε σε ‘κείνους που μας επιτρέπουν να υπάρχουμε ολόκληροι. Ίσως διαβάζοντας να λες «ε, ναι, εννοείται, σε ‘κείνους καταφεύγουμε», μα, αν το ξανασκεφτείς, είναι από ελάχιστοι έως μηδαμινοί αυτοί οι τεράστιοι άνθρωποι.

Μαζί θα το περάσουμε, φίλοι μου. Καρτερικά και με πίστη πως όλη η γνώση ενσταλάζεται μέσα μας τις στιγμές που ματώνουμε. Λες κι ανοίγει μια ρωγμή η ψυχή μας και, για να περάσει το φως, πληρώνουμε ένα κόστος. Αυτή τη στήριξη θα δώσουμε εμείς και πάντα αυτή θα αποζητάμε. Απλά τα πράγματα.

Συντάκτης: Πάολα Ανδριωτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη