Μάνα, κλείσε τις φτερούγες κι άσε το παιδί να εξασκήσει τις δικές του!

Σκέψεις αναλύσεις διάβασμα, και άλλες σκέψεις και ξανά απ’ την αρχή.

Αλλαγή από καναπέ σε πολυθρόνα και μετά κρεβάτι, χαμένος χρόνος δηλαδή!

Για έναν άνθρωπο που μόλις ανοίγει τα μάτια του, πετάγεται όρθιος, και δεν κάθεται μέχρι να έρθουν τα μεσάνυχτα, τότε μπορεί να το θεωρήσει χαμένο χρόνο.

Και εκεί που σκέφτεται και φέρνει κομμάτια της ζωής του στην επιφάνεια, αρχίζει και τα δένει μεταξύ τους. Πιο πολύ τις αναμνήσεις, αυτές που κάνουν το χαμόγελο λαμπερό, και έχουν πάντα σχέση με όσους ζούνε, ή τουλάχιστον ζούσαν κάποτε μαζί σου. Πάνω απ’ όλα τα παιδιά δηλαδή.

Ο κόπος της μητρότητος, το κυνήγι της ζωής, το μεγάλωμα, και μετά η ελευθερία. Μεγάλη λέξη και ίσως ακατανόητη. Ελευθερία και πού ταιριάζει; Ελευθερία των παιδιών από εμάς, και εμάς από αυτά. Σκέφτεσαι που λες, πόσο αγώνα έκανες μόνο και μόνο για να ανοίξεις μια ωραία πρωία την πόρτα και να τους χαιρετήσεις. Να γίνουν τα κομμάτια της ψυχής σου, ξένα. Να ρωτάς αν μπορείς να πας, πριν τους επισκεφτείς, να ρωτάς, αν έχεις το ελεύθερο να τους πεις τη γνώμη σου. Και να κοιτάς τους δίμετρους ή τις δίμετρες, που λέει ο λόγος, και να σου έρχεται να βάλεις τις φωνές. Μα είμαι η μάνα, φωνάζει μια ατίθαση αρχή μέσα σου. Κάτσε στη θέση σου, ανταπαντά η λογική. Τα μεγάλωσες να είναι ελεύθερα, ο λώρος για αυτό κόβεται απ’ τη στιγμή της Γέννησής τους. Να σου θυμίζει για πάντα, πως είναι μοναδικά και ελεύθερα πλάσματα. Τα βοηθάς, είσαι δίπλα τους, τα προστατεύεις αλλά δε σου ανήκουν.

Θυμήσου πόση χαρά έκανες όταν περπάτησαν για πρώτη φορά. Χωρίς να το καταλαβαίνεις απο τότε, προετοίμαζες εσένα και αυτά για τη μεγάλη φυγή. Χάρηκες, γιατί τα βήματά τους ήταν σταθερά. Σκέφτηκες πως θα πατούν γερά τα πόδια τους στη γη, όταν έρθει η ώρα να φύγουν. Και μετά η ομιλία τους, να αγωνίζεσαι να μάθουν να μιλάνε σωστά, γιατί θα τους ακολουθούσε αυτό. Ο πρώτος αποχωρισμός… παιδικός η νήπιο. Άθελα μας, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε, είπαμε το πρώτο αντίο.

Αγκαλιάσαμε το μικρό κορμάκι, του ψιθυρίσαμε πως είναι μεγάλο πια και γυρίσαμε την πλάτη. Μετά απ’ αυτό ήταν πλέον θέμα χρόνου. Όλα γυρνούσαν γύρω απ’ το μεγάλο θέμα του αποχωρισμού.

Η μόρφωσή του, η δύναμη, η βοήθεια που θα του παρείχαμε. Το αστείο ήταν πως το συζητούσαμε, αλλά πείτε μου πόσες μητέρες κατανοούν τις λέξεις που λένε

Όταν φύγεις να σπουδάσεις…σε άλλη πόλη, άλλο σπίτι.

Εξωτερικό ακόμα χειρότερα. Και γίνεται, και όλα αλλάζουν για τα παιδιά μας. Αλλά και εμείς εκεί, αρνούμεθα να δεχτούμε την μόνη πραγματικότητα.

Έφυγε, και τώρα τι θα απογίνουμε. Άρα δεν δενόταν το παιδί, με εμάς αλλά εμείς με αυτό; Το παιδί, ακολούθησε την φυσική ροή της ζωής του, αλλά εμείς μείναμε πίσω.

Τρέχουμε και κυνηγάμε χίμαιρες πλέον. Ασχολιόμεθα με την καινούργια του ζωή, κρίνουμε και αυτό είναι ότι χειρότερο. Από το δέκα το καλό που μας είχαν ο βαθμός μας κατεβαίνει. Μα φανταζόσουν πως η μάνα θα μιλούσε σαν κάθε κοινή γυναικούλα, σκέφτονται.

Φυσικά δεν ήμασταν ποτέ σαν τις άλλες μητέρες..απο που εως που παρακαλώ. Μας είχαν σε βάθρο…εκεί μας άξιζε άλλωστε.

Αλλά μανούλες….παρακαλώ, μείνετε εκεί. Και μόνον εκεί. Είναι η θέση σας, και θα παλεύουν να σας φτάσουν και θα πρέπει να είστε οι πρώτοι που θα χειροκροτήσετε, όταν σας περάσουν.

Γιατί απο πάνω μας περνάνε πρώτα, τα νυχάκια τους στην δική μας πλάτη εξασκούν. Δεν πονάμε, μέρος της εκπαίδευσης είναι, δικής τους αλλά και δικής μας. Ας γίνουμε λοιπόν οι πιο ένθερμοι υποστηριχτές, της ζωής που προετοιμάσαμε να βγει στο σανίδι.

Εμείς χειροκροτούμε σωστά και λάθη. Και απ’ τα δυο μαθαίνει. Και αν κλάψει θα μάθει πιο καλά. Μανούλες του κόσμου, τα μωρά τρέχουν απο μικρά να ξεφύγουν, αλλά τα συγκρατεί η αγκαλιά μας. Νιώθουμε πως δεν είναι έτοιμα ακόμα. Όταν όμως έρθει η ώρα, ας είμαστε σίγουρες πως τα ετοιμάσαμε σωστά. Τα διδάξαμε να είναι άνθρωποι πάνω απ’ όλα. Πως τα φτερά είναι καλά στηριγμένα στις πλάτες τους, και πως έχουν πληθώρα χαρτομάντιλα στις τσέπες τους. Η ζωή θα τα κάνει να κλάψουν, αλλά θα τα ανεβάσει και στα ουράνια. Θα τα ρίξει ξανά, όπως και σας κάποτε αλλά θα βρουν την δύναμη να σηκωθούν.

Αν πάλι χρειάζεται να είστε κάπου εκεί κοντά…ε ξέρετε! Οι φτερούγες σας να μείνουν μέσα παρακαλώ. Αφήστε τα να εξασκήσουν τις δικές τους.

Θεοδώρα Ατζεμιάν