Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι!

Δε μου αρέσει να προσποιούμαι… Δε μου άρεσε ποτέ… Ούτε και κατάλαβα ποτέ τους άλλους, εκείνους που τα έχουν καλά με όλους από άποψη πολιτικής και χάνονται σε τυπικότητες! Δεν με ένοιαζαν ποτέ αυτά!

Αν γουστάρω κάποιον, το δείχνω! Αν δεν γουστάρω, πάλι το δείχνω! Δεν με ενδιαφέρει να λέω τυπικά “γεια” και να διατηρώ τυπικές σχέσεις! Θέλω να λέω κάτι επειδή το νιώθω κι όχι απλά για το πω! Αν δεν το νιώθω, δεν γουστάρω και να το πω…

Δεν είμαι σνομπ, ούτε ψώνιο απλά ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! Κι όμως πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό! Από την άλλη όμως, δε με νοιάζει και τι καταλαβαίνουν τελικά! Με νοιάζει μόνο να μην προσποιούμαι! Όταν ξεγράψω κάποιον, δεν τον βλέπω πια! Κυριολεκτικά δεν τον βλέπω… μπορεί να περάσει δίπλα μου και να μην τον προσέξω! Δεν είναι θέμα εγωισμού – όπως νομίζουν πολλοί – είναι θέμα οπτικού πεδίου!

Δεν το κάνω επίτηδες!

Περνάει απαρατήρητος… Και μη βιαστείτε να πείτε ότι δε γίνεται! Όλα γίνονται!

Μετά από κάποιο σημείο παύει να σε ενδιαφέρει οτιδήποτε αφορά αυτό τον άνθρωπο! Δεν είναι κακία… Είναι αδιαφορία και μάλιστα άθελά σου κι όχι εσκεμμένη. Είναι θέμα εκτίμησης. Θέμα του πόσο εκτιμάς τον άλλον! Θέμα του πως κέρδισε την εκτίμηση σου! Γιατί η εκτίμηση δυστυχώς δεν απαιτείται… κερδίζεται! Και σας ξαναλέω ότι δεν το κάνω επίτηδες.

Εξάλλου κάτι τέτοιο θα το έβρισκα πολύ δήθεν. Και αυτά δεν με ενδιαφέρουν! Θέλω απλά ό,τι λέω να το νιώθω! Να το ζω και να το δείχνω! Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω τους ανθρώπους… έτσι λειτουργώ! Και πριν βιαστείτε να με κρίνετε και να μου προσάψετε χαρακτηρισμούς, αναρωτηθείτε λίγο, ποιος από όλους είναι ο πιο αληθινός και ο πιο ειλικρινής!

Κοιτάξτε γύρω σας πόσοι τέτοιοι υπάρχουν… Πόσοι έχουν μάθει στην πραγματική τους ζωή, – τη δική τους – , να είναι απλά ο εαυτός τους, χωρίς να υποδύονται κάτι άλλο. Χωρίς να νοιάζονται για τη γνώμη τρίτων και χωρίς να προσποιούνται για να κερδίσουν συμπάθειες!

Και δεν έχω πρόβλημα να χαρίσω τις καλημέρες μου και το χαμόγελό μου… να μιλήσω με αγνώστους… Την ευγένειά μου δεν τη χάνω…

Έχω πρόβλημα όμως να τα σκορπίζω… Της Ελένης Αλεξανδροπούλου.