Λυγίζει ακόμη κι ο Θεός, όταν μια μάνα κλαίει

Γράφει η Αλεξία Βούλγαρη

Πόσες φορές είδες τη μητέρα σου να κλαίει μπροστά σου; Ελάχιστες, έτσι δεν είναι; Και όταν μιλάω για δάκρια δεν εννοώ αυτά της συγκίνησης και της ικανοποίησης, αλλά εκείνα που αν τα γευτείς θα σου αφήσουν μια γεύση στυφή και έντονη.

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί μια μάνα κρατάει τόσο πόνο μέσα της και τι τον κάνει; Για σένα το κάνει και για όσους αγαπάει. Σφίγγει τα δόντια και χαμογελάει γιατί έτσι θα δώσει κουράγιο, ώθηση και δύναμη να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Είναι σκληρή και υπομένει έτσι ώστε να βαστήξει στους ώμους της το βάρος κάθε ανθρώπου που νοιάζεται. Και ας υποφέρει, δεν την νοιάζει γιατί ξέρει πως ένα της χαμόγελο είναι βάλσαμο για κάθε είδους πόνο.

Στη ζωή της μια μητέρα θα αναγκαστεί να δει το παιδί της να δεινοπαθεί, τον άντρα της να λυγίζει και τους γονείς της να γίνονται άστρα στον ουρανό. Θα περάσει από χίλια κύματα και παρ’ όλα αυτά θα είναι το μόνο πλοίο που θα συνεχίσει να πλέει με χίλιες-δυο ρωγμές. Είναι η γυναίκα που δε θα διστάσει να μαζέψει τα κομμάτια σου ακόμα κι αν αυτή ματώσει. Η γυναίκα που από τη στιγμή της σύλληψης, της γέννησης, ή της πρώτης ματιάς, σπάει το εγώ και γίνεται εσύ…

Τι συμβαίνει όμως στην ανηλεή αυτή γυναίκα όταν σβήνουν τα φώτα και μένει μόνη; Η μάσκα που φοράει σπάει και τα θραύσματα σκίζουν ανελέητα την ψυχή της. Εκεί είναι που ο πρώτος λυγμός θα ακουστεί και θα κρυφτεί πίσω από ένα μαξιλάρι. Τα δάκρια θα ξεχειλίσουν και το σκληρό αυτό ον για πρώτη φορά θα γίνει το πιο ευάλωτο πλάσμα που υπάρχει. Μόνη καθώς είναι, θα πάρει αγκαλιά τον εαυτό της και θα κουλουριαστεί σε μια γωνία σαν μικρό παιδί. Στο μικρό αυτό κρησφύγετο της θα αφήσει τα καυτά της δάκρια να κυλήσουν για ώρα, μέχρι ο οργανισμός της να αποβάλει κάθε σπιθαμή πόνου και απόγνωσης που την διακατέχει.

Βλέπετε, κάθε ένα από αυτά είναι μοναδικό, κουβαλάει μέσα του λέξεις, πράξεις, εικόνες που την πλήγωσαν μα ποτέ δεν παραπονέθηκε για αυτό. Όταν το πρώτο ξέσπασμα τελειώσει, θα σηκωθεί και θα κοιτάξει το πρόσωπό της στον καθρέπτη και αφού σκουπίσει όλες τις ενδείξεις αδυναμίας από πάνω της, θα μιλήσει με την ίδια και θα ψάξει να βρει τις αιτίες και τις λύσεις τους, σαν πεπειραμένος ντέντεκτιβ. Αφού η διαδικασία ολοκληρωθεί, θα πάρει μια βαθειά ανάσα, θα βάλει το χαμόγελό της και όπως κάθε υπερ-ήρωας θα βγει να αντιμετωπίσει τον κόσμο.

Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια μητέρα είναι σαν τον καρπό μιας αμυγδαλιάς, σκληρή από έξω, μα στο εσωτερικό της αβρή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι είναι και οι πιο δυνατoί.