Κράτησα δίπλα μου ανθρώπους που αντέχουν

Κράτησα δίπλα μου ανθρώπους που αντέχουν την γκρίνια μου, τα βγάζουν πέρα με τις ανασφάλειες μου, την κλάψα και το δράμα μου.

Που αντέχουν τις ιδιαιτερότητες μου και δεν κωλώνουν όταν με βλέπουν σε έξαλλη κατάσταση χωρίς εμφανή λόγο. Άνθρωποι που μου τη λένε όταν κάνω λάθος και δε μου χαϊδεύουν τ’ αυτιά.

Μου λένε την αλήθεια τους τόσο ανοιχτά που καμιά φορά πληγώνει.

Και τι πειράζει;

Οι φίλοι δεν είναι για να σου χρυσώνουν το χάπι.

Είναι εκεί για να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας. Γιατί αν οι άνθρωποι δίπλα σου δε σε βοηθούν να εξελιχθείς, να πας ένα βήμα παραπάνω, ποιος ο λόγος να τους κρατάς στη ζωή σου;

Ποιος ο λόγος να επιμένεις σε κάτι που χτυπά αδιέξοδο;

Όταν, λοιπόν, βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους, γνήσιους κι αληθινούς, καταλαβαίνεις πόσο λίγοι είναι όλοι οι άλλοι.

Πόσο ανεπαρκείς κι ακατάλληλοι είναι.

Κάπως έτσι μαθαίνεις, ίσως και να συνειδητοποιείς κάπως ασυναίσθητα πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κυνηγάς άτομα στη ζωή σου που σε στριμώχνουν στη δική τους.

Και γιατί να το κάνεις άλλωστε;

Κανένα όφελος δεν έχεις να τρέχεις πίσω από κάποιους, χωρίς να κερδίζεις τίποτα πίσω.

Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.

Γιατί είναι ψυχοφθόρο ν’ αναζητάς κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να βρεις.

Κι όχι γιατί δεν υπάρχει εκεί έξω, απλά και μόνο γιατί δεν μπορούν να σου το δώσουν όλοι. Λίγοι και καλοί.