Κι αν ξύπναγες ένα πρωί και μάθαινες πως έχεις άλλα πέντε χρόνια για να ζήσεις;

Αυτό γυρνάει στις σκέψεις μου τον τελευταίο μήνα κι εκεί που νόμιζα πως είμαι χορτασμένη απ’ τη ζωή, και ότι πρέπει, πλέον, να ζυγίζω καταστάσεις, έρχεται αυτή η ερώτηση και φέρνει μέσα μου τα πάνω κάτω. Ξάφνου θυμήθηκα πως όταν ήμουνα παιδί, μου υποσχέθηκα να ζήσω! Να νικήσω! Μα η νίκη δεν ταυτίζεται με την υπεροχή, δεν έχει αντιπάλους. Νίκη θα πει ταξίδια πλούσια, θα πει βιβλία, μουσικές. Νίκη είναι οι καινούργιοι άνθρωποι που σου χαρίζουν γνώσεις, συναισθήματα και όμορφες στιγμές. Σχετίζεται με ήθος και αρχές, προτεραιότητες κι επιλογές, κι αυτό δεν το κατάλαβα νωρίς.

Πόσα δεν έμαθα αλήθεια; Πόσα δεν έκανα που πάντα ονειρευόμουν; Πόσα στερήθηκα για να’ χω να πληρώνω τη ΔΕΗ και να φοράω όμορφα παπούτσια; Πόσους ανθρώπους έχασα γιατί είχα πάντοτε πολλή δουλειά; Πού χάθηκε το τρένο που περίμενα για να με πάει εκεί που θ’ άλλαζα τον κόσμο;

Ο χρόνος τρέχει σαν τρελός, δε σταματά και ούτε ξαποσταίνει. Ένα τσουνάμι από πανομοιότυπες στιγμές που λίγο λίγο σ΄εξοντώνουν. Ξυπνάς, όμως, ένα πρωί, κι ενώ ετοιμάζεσαι για τη δουλειά ξεσπάς σε κλάμα γοερό για όλα αυτά που ξέχασες. Γι’ αυτά που ήθελες μα κάπως τα προσπέρασες, για όσα πέτυχες αλλά τα έθαψες σε τσάντες και συρτάρια. Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις τη ζωή να ξεγυμνώνεται από την όμορφη ρουτίνα της κι αυτό πονάει. Είναι σκληρό και δύσκολο.

Δύσκολα αφήνεις τη ρουτίνα σου ακόμα κι αν στο τέλος τη μισείς. Είναι σχεδόν αδύνατον ν’ απαρνηθείς την καθημερινότητα που έχτισες με κόπο και θυσίες. Και μοιάζει ακόμα πιο ανέφικτο να τσαλακώσεις την εικόνα σου, να δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να παραδεχθείς πως έσφαλες και πως κατέκτησες πολλά αλλά όχι αυτό που ονομάζεις “ευτυχία”.

Κι αυτό το πρωινό το έζησα. Δεν πάει πολύς καιρός…
Ξύπνησα όπως πάντα στις εφτά, έφτιαξα τον καφέ μου, ετοίμασα τα ρούχα μου για τη δουλειά κι έπειτα ξέσπασα σε κλάματα χωρίς να ξέρω το γιατί, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω. Τα είχα όλα! Υγεία, ένα παιδί, μία δουλειά, τους φίλους μου, μα κάτι έλειπε. Αυτό το κάτι που σε κρατάει ζωντανό και κάνει το κορμί να περπατάει ίσιο. Αυτό το κάτι που σε βγάζει απ’ το κενό και βάζει χρώμα στη ζωή σου. Το γύρευα παντού. Ήξερα πως υπάρχει όμως δεν ήξερα πού θα το βρω, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο φούξια και γράμματα μεγάλα: “Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ”.

Δεν είμαι σίγουρη εάν ταυτίστηκα εγώ με την πρωταγωνίστρια ή η πρωταγωνίστρια μαζί μου. Το μόνο σίγουρο πως ζούσε τη ζωή μου. Ζούσε τη ζωή εκατομμύρια ανθρώπων που η ρουτίνα τους είναι ισχυρή και που τους καταπίνει όπως το φίδι το αυγό: ολόκληρους! Θυμάμαι ότι το διάβασα μεμιάς και μέσα απ’ τις σελίδες του παρακολούθησα αυτή που ζούσε τη ζωή μου να γίνεται αυτή που πάντα ήθελε χωρίς εκπτώσεις και άσκοπους συμβιβασμούς, να είναι ήρεμη και σταθερή, να είναι ευτυχισμένη.

Το ξαναδιάβασα πολλές φορές και ακολούθησα τις οδηγίες του με αφοσίωση και πείσμα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που θέλησα να κατακτήσω τη ζωή, ήθελα να νικήσω! Αν είχα μόνο πέντε χρόνια για να ζήσω, θα’ θελα να είναι πέντε χρόνια γεμάτα αυτοπεποίθηση και στόχους, θα ήθελα να τα ορίζω και να ζω την κάθε τους στιγμή. Θα ήθελα να είναι ακριβώς όπως τα ζήτησα! Χρόνια γεμάτα – η κάθε μέρα τους, μια ολόκληρη ζωή.

Μεγάλωσα πολύ και πλέον ζω σαν να’ χω μόνο πέντε χρόνια. Δεν θέλω άλλη μιζέρια. Η κριτική δεν μ ακουμπά, την άγνοια και την γκρίνια τις κλωτσώ. Δεν θέλω άλλα νεύρα, ούτε άλλο κλάμα. Δεν θέλω απωθημένα κι ανθρώπους τοξικούς, τους έδιωξα, έχτισα τείχη και τους άφησα απ’ έξω. Μεγάλωσα πολύ και πλέον ζω πρώτα για μένα.

Μονάχα ο θάνατος δεν έχει επιστροφή, μόνο στο θάνατο δεν ψάχνουμε για λύσεις. Για όλα τα άλλα υπάρχει πάντα εναλλακτική και σίγουρα δε βρίσκεται στην άχαρη ρουτίνα μας που ζει μέσα από εμάς για εμάς. Μεγάλωσα πολύ και έμαθα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει αλλά ευτυχώς αλλάζουμε εμείς, κι αυτό είναι πάντοτε το πρώτο βήμα.

Αλεξάνδρα Κεντρωτή