Kάθε βράδυ οι ίδιες ανασφάλειες. Κάθε βράδυ οι ίδιες προσευχές!

Κάθομαι και χαζεύω τα παιδιά μου να κοιμούνται στο πλάι μου και αναλογίζομαι αν σήμερα υπήρξα αρκετά καλή μαμά για εκείνα… Αν τους έμαθα κάτι, αν τους προσέφερα την αγκαλιά, τα χάδια και τη στοργή μου απλόχερα… όπως τους χρειάζεται… Αν τους δίδαξα κάτι νέο, αν υπήρξα δίκαιη ή άδικη μαζί τους… Αν θα μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω, θα άλλαζα κάτι;

Κάθε βράδυ οι ίδιες σκέψεις…

Κάθε βράδυ οι ίδιες ανησυχίες…

Οι ίδιες ανασφάλειες…

Κάθε βράδυ οι ίδιες προσευχές…

Να γίνω η μαμά που τους αξίζει… Η μαμά που αξίζει κάθε παιδί να έχει… Η μαμά που θέλω να έχουν σαν παράδειγμα…

Και η αλήθεια είναι πως νιώθω ότι απέχω… Μίλια μακριά από αυτό που θα ήθελα να είμαι… Από αυτό που πάντα φανταζόμουν ότι θα είμαι… Ωστόσο ναι!! Σε ό,τι είπα «αποκλείεται», όλα μου επέστρεψαν σε συσκευασία δώρου με συνοδευτική καρτούλα που έγραφε «άσε τις μεγάλες τις κουβέντες για τους μεγάλους ανθρώπους…»

Πράγματι… Είναι αλλιώς το να παίζεις ποδόσφαιρο, με το απλά να το χαζεύεις τρώγοντας πίτσα μπροστά στην τηλεόραση… Κάπως έτσι και με την μητρότητα και πως την έκρινα πριν γίνω η ίδια μητέρα… Πόσα«αποκλείεται» αναίρεσα και πόσα «θα» κατήργησα πριν καν τα εφαρμόσω… Πόσες κριτικές που έκανα ασύστολα, μου έρχονται και με χτυπάν κατακέφαλα, δείχνοντας με και Γελώντας μου στα μούτρα… Πόσο κλισέ αυτή η διαφορά της θεωρίας από την πράξη…

Ω ναι!!! Παραδέχομαι πως…

Είμαι μια μαμά που θα έδινε το μισό της βασίλειο για ένα ολόκληρο βράδυ ύπνου…

Μια μαμά που παλεύει να κρύψει τα ασιδέρωτα και τον σχεδόν μόνιμα γεμάτο με άπλυτα πιάτα νεροχύτη της …

Είμαι μια μαμά που μπορεί πολλές φορές να φωνάξει χωρίς κάποιον σπουδαίο λόγο…

Μια μαμά που την έχουν δει τα παιδιά της να κλαίει από τα νεύρα της, ανήμπορη να κάνει οτιδήποτε άλλο…

Είμαι μια μαμά που έχει κοιμηθεί όρθια και το 16 μηνών ταλιμπανακι της ήταν όρθιο πάνω στο τραπέζι και αποπειράθηκε να πετάξει μέχρι τον πάγκο της κουζίνας … Ευτυχώς τον πρόλαβα στον αέρα λίγο πριν πέσει… Τι ένστικτο κι αυτό το μητρικό!!..

Είμαι μια μαμά που δεν μου φτάνει το εικοσιτετράωρο ούτε για δείγμα…

Μια μαμά που παλεύει να αποδεχτεί το γεγονός ότι για καιρό ακόμη θα κάνω δρασκελιές πάνω από τα παιχνίδια των παιδιών μου, για να φτάσω στην άκρη του καναπέ…

Νομίζω πως είναι αμέτρητα αυτά που θα μπορούσα να γράψω…

Όμως….

Θα ήθελα να μπορούσα να κλέψω λίγο χρώμα από τον κόσμο των παιδιών μου και να το αφήσω να χρωματίσει έστω και λίγο τον κόσμο τον δικό μας… Τον κόσμο των μεγάλων…

Λίγο από το χρώμα εκείνο που τα κάνει όλα απλά και όλα τα λύνει με ένα ναι ή με ένα όχι… Που όλα τα αποφασίζει με γνώμονα το ένστικτο και διόλου τη λογική…

Θα ήθελα να μπορούσα να κλέψω λίγο από το φως και την αισιοδοξία των παιδιών μου… Ότι να ‘ναι!! Όλα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να το θες και καθόλου σημασία δεν έχει κανείς άλλος πάρα μόνον εσύ… Γιατί εσύ είσαι το κέντρο όλου του κόσμου και άμα θες όλα τα μπορείς…

Θα ήθελα να μπορούσα να κλέψω λίγο από το ένστικτο τους, που ακόμη η λογική δεν το έχει καταστείλει, και να βάλω για λίγο μονάχα, την ίδια αυτή τη λογική στο πλάι… Και λίγο μονάχα να αφεθώ σε μια αγκαλιά που θα νιώθω ζεστασιά και ασφάλεια… Σε μια αγκαλιά που τίποτα δεν θα είναι ικανό να με ακουμπήσει… Σε μια αγκαλιά που μυρίζει κάτι από θεό για “μένα …

Θα ήθελα να μπορούσα να δω για λίγο με τα μάτια τους… Να τρυπώσω για λίγο στο μυαλό τους… Να άγγιζα με τις αισθήσεις τους…

Θα ήθελα για λίγο στον κόσμο τους να μπω για να καταλάβω…

Γιατί θαρρώ πως τα παιδιά δεν έρχονται μόνο για να μάθουν από εμάς, μα για να μάθουμε κι εμείς… Με την ίδια αναλογία… Όσο εξελίσσονται εκείνα, άλλη τόση δουλειά θα έπρεπε να γίνεται και με εμάς και την εξέλιξη του μέσα μας …

Πόση από δαύτη γίνεται όμως τελικά ;;

Κάθε βράδυ οι ίδιες σκέψεις…

Κάθε βράδυ οι ίδιες ανασφάλειες…

Κάθε βράδυ οι ίδιες προσευχές…

Αύρα Φούκου