«Κάποτε θα της το πω…»: To γράμμα που πάντα ήθελες να γράψεις στην κόρη σου

«Μέχρι να γίνεις κι εσύ μητέρα, δεν θα μπορέσεις να με καταλάβεις», μας έλεγε η μαμά μας εκεί γύρω στην εφηβεία (ίσως και λίγο αργότερα). Εμείς τις μισές φορές δεν της δίναμε σημασία και τις άλλες μισές την θεωρούσαμε υπερβολική. Είναι αλήθεια πως η σχέση μητέρας- κόρης περνάει από διάφορες φάσεις, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Είναι επίσης αλήθεια πως όταν είσαι η κόρη, δεν το συνειδητοποιείς. Όταν είσαι η μητέρα, όμως, το καταλαβαίνεις και το νιώθεις.

Από εκεί, λοιπόν, που είχες στην αγκαλιά σου εκείνο το γλυκό και χαριτωμένο κοριτσάκι που επιζητούσε κάθε στιγμή την προσοχή σου, ξαφνικά αντικρίζεις την κόρη σου και βλέπεις ένα κορίτσι που περνά σιγά- σιγά το κατώφλι της εφηβείας. Μεμιάς οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα τρυφερά «μανούλα μου» και οι συνεχείς εκδηλώσεις αγάπης κόβονται μαχαίρι. Και τότε, αν και ξέρεις πως είναι απόλυτα φυσιολογικό, αν και θυμάσαι πως κι εσύ έκανες ακριβώς τα ίδια στην ηλικία της, πληγώνεσαι πολύ. Προετοιμάσου γιατί αργότερα θα κλαις σιωπηλά τα βράδια όταν τη βλέπεις συνεχώς να φεύγει μακριά σου και θα χρειαστείς αρκετό καιρό μέχρι να το συνηθίσεις.

Αν γράφαμε λοιπόν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας σε ένα γράμμα, τι θα λέγαμε στην κόρη μας;

«Κάποτε θα της το πω.

Όταν κάνει γκριμάτσες γιατί δεν θα της αρέσουν αυτά που της λέω να κάνει, θα της πω πως κάποτε φύλαγε το πιο ωραίο της χαμόγελο για τη μαμά της.

Όταν απομακρύνεται και δυσανασχετεί στην παραμικρή κίνηση που κάνω για να την αγκαλιάσω, θα της πω ότι παλιά ήθελε να την κρατάω μόνο εγώ.

Όταν κάθε της λέξη έχει μέσα της σαρκασμό, θα της πω ότι παλιά γέλαγε και ξεκαρδιζόταν κάθε φορά που έλεγα κάτι.

Όταν σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος για να “αμυνθεί”, θα της πω ότι παλιά ήμουν το πρώτο άτομο που ζήταγε.

Όταν ανοιγοκλείνει με δυσφορία τα μάτια της, θα της πω ότι παλιά τα ίδια μάτια με ακολουθούσαν παντού.

Όταν κλείνει την πόρτα του δωματίου της για να μην μπω, θα της πω ότι έκλαιγε για 3 ώρες συνεχόμενα όταν έφυγα ένα απόγευμα και δεν ήμουν κοντά της.

Κάποτε θα της το πω.

Θα της πω πώς “γουργούριζε” και γέλαγε όταν γαργαλούσα τα “γεματούλικα” ποδαράκια της.

Θα της πω πώς τα δαχτυλάκια της τυλίγονταν γύρω από τα δικά μου και δεν με άφηναν να φύγω.

Θα της πω πόσο γαλήνια φαινόταν κάθε φορά που κοιμόταν πάνω στο στήθος μου.

Θα της πω πόσο ασφαλής και πόσο ευτυχισμένη φαινόταν όταν ήταν μέσα στην αγκαλιά μου.

Θα της πω ότι ήμουν όλος της ο κόσμος.

Και εκείνη ήταν όλος μου ο κόσμος.

Και εκείνη μάλλον θα μου απαντήσει “Μαμά, τα πράγματα αλλάζουν”.

Αλλά τότε απλώς θα της απαντήσω με ένα χαμόγελο.

Γιατί το ίδιο ακριβώς είχα πει κι εγώ.

Γι’ αυτό κάποτε… Ίσως κάποτε, όταν αποκτήσει τη δική της κόρη…. Κάποτε θα της το πω.

Και αυτή τη φορά θα καταλάβει.

Γιατί ναι, κάποια πράγματα αλλάζουν.

Αλλά κάποια άλλα μένουν πάντα ίδια.»

Μπορεί τώρα να πιστεύετε ότι περνάτε την χειρότερη φάση της σχέσης σας και ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αλλά σκεφτείτε… Εσείς ακόμα δεν λέτε τη μαμά σας «μανούλα μου»; Ακόμα δεν ανυπομονείτε να σας σφίξει στην αγκαλιά της; Το ίδιο θα ξανακάνει κι η κόρη σας. Απλώς, τώρα έχει ανάγκη να βρει τον εαυτό της.