Κάποιες φορές δεν είμαι εδώ για όλους. Επειδή με χρειάζομαι κι εγώ.

Κάποιες φορές δεν είμαι εδώ για κάποιον επειδή με χρειάζομαι κι εγώ. Χρειάζεται να ακούσω τον εαυτό μου, να ενώσω τα σπασμένα μου κομμάτια, να μαλακώσω τις τραχιές μου κόψεις.

Οπότε αν δεν απαντήσω ή αν έχω το κινητό μου κλειστό για λίγες ώρες ή για λίγες μέρες δεν σημαίνει πως

εξαφανίστηκα από προσώπου γης. Απλώς αποφάσισα να πάω μια βόλτα με τον εαυτό μου, που είχα να τον φροντίσω καιρό.
Είναι αστείο πως καταλήγουμε να βάζουμε τον εαυτό μας στον «ανεπιθύμητο φάκελο»-και δεν το συνειδητοποιούμε καν. Υποβιβάζουμε τον εαυτό μας στο χαμηλότερο συρτάρι των ανολοκλήρωτων υποθέσεων, στην τελευταία σελίδα της ατζέντας μας ή σε ένα μικρό σημείωμα που χάνουμε στην ακαταστασία του γραφείου μας. Υπάρχει πάντα κάτι πιο σημαντικό.

«Υπάρχουν τρία εξαιρετικά σκληρά πράγματα: το ατσάλι, το διαμάντι και το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας».- Benjamin Franklin

Ζούμε σε ένα τρομερά απαιτητικό και ανταγωνιστικό κόσμο, κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να κάνουμε και οι μέρες μας είναι πυρετώδεις και εξουθενωτικές. Και σαν να μην είναι αρκετό αυτό, πλέον έχουμε συνεχή άμεση επικοινωνία μέσω των δακτύλων μας.

Ζούμε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πάντα μπορεί να μας βρει κάποιος, φαίνεται πως πάντα υπάρχει ένα μήνυμα που πρέπει να απαντήσουμε, να δούμε ένα e-mail και να κάνουμε «like» σε μια φωτογραφία – ακόμα και αν δεν μας αρέσει.

Είναι σαν να μπορούμε να τα δούμε όλα εκτός από αυτό που είναι ακριβώς μπροστά μας. Τα κουρασμένα μάτια μας μπορούν να διαβάσουν τις ανάγκες των άλλων αλλά δεν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τις δικές μας… Όλα είναι θαμπά, όλα είναι αποπροσανατολισμένα στην καρδιά και στο μυαλό μας και νιώθουμε πως κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν ξέρουμε τι είναι αυτό…

Έχετε φτάσει στο όριό σας και δεν το γνωρίζετε ακόμα.

Όλοι το ξέρουν όπως το ξέρετε κι εσείς. Κάθε μέρα έχετε να σκαρφαλώσετε βουνά και το καταφέρνετε, αυτό ισχύει. Ωστόσο, κανείς δεν σας επιβραβεύει γι αυτό, σχεδόν κάνεις δεν εκτιμά την αφοσίωση σας ή αυτά που θυσιάζετε για τους γύρω σας.

Σιγά σιγά τα πράγματα χάνουν το νόημα τους και οι άνθρωποι χάνουν την προσοχή τους. Ο κόσμος δεν έχει πλέον μουσική, δεν έχει ποιήματα, η μαγεία φεύγει και βουλιάζετε στις υπευθυνότητες σας σαν μια πέτρα σε απύθμενο πηγάδι.

Το να είστε εκεί για όλους κάθε ώρα, κάθε μέρα έχει ένα κρυφό αυξανόμενο κόστος. Αυτό το είδος άγχους μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις ακόμα και κατάθλιψη:

Κόπωση, μια υπερβολική κούραση που κάποιες φορές δεν βελτιώνεται με τον ύπνο.
Πονοκέφαλοι, ημικρανίες
Πόνος στη μέση
Νιώθετε μια συνεχή οκνηρία, σχεδόν χάνετε το ενδιαφέρον για τη ζωή.
Ανυπομονησία και ευερεθιστότητα.
Εκνευρισμός, κυνισμός, απάθεια, συνεχή κακή διάθεση
Όσο ειρωνικό και να φαίνεται, η ζωή σε ένα τόσο υπερκινητικό και υπερβολικά απαιτητικό περιβάλλον καταλήγει να μας ενοχλεί. Γινόμαστε αναίσθητοι στις ανάγκες μας, ξένοι στην καρδιά μας και ναυαγοί σε αυτό το νησί του Κύκλου όπου έχουμε ξεχάσει εντελώς που είναι το σπίτι μας.

Σήμερα δεν είμαι εδώ για κανένα, σήμερα με χρειάζομαι.

Το να πείτε δυνατά «τώρα, δεν είμαι εδώ για κανέναν, με χρειάζομαι» δεν είναι εγωιστικό. Δεν πληγώνει κανέναν, τίποτα δεν μένει απεριποίητο, ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά. Ωστόσο, κάτι θαυμάσιο θα συμβεί: θα ανοίξουμε την πόρτα της συναισθηματικής θεραπείας. Θα δώσουμε στον εαυτό μας το δώρο του χρόνου και του χώρου. Ένα καταφύγιο.

Θα είναι σαν να σερνόμαστε σε μια κουφάλα δέντρου για να έρθουμε σε επαφή με τις ρίζες μας, όπου ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας σχεδόν σε εμβρυική στάση, για να τον φροντίσουμε και για να επιτρέψουμε στα φύλλα μας, στα όμορφα κλαδιά μας να γίνουν ψηλά και ελεύθερα. Να αγγίξουν τον ουρανό.

Εδώ υπάρχουν κάποιες ιδέες που μπορείτε να σκεφτείτε. Μπορούν να σας βοηθήσουν να φτάσετε εκεί.

«Γινόμαστε αυτό στο οποίο στηρίζουμε την συνολική και βαθιά απόρριψη αυτών που μας έχουν κάνει οι άλλοι.» – Jean-Paul Sartre-

Πώς να ελέγξω και να φροντίσω τον εαυτό μου όταν «με χρειάζομαι»

Σε ένα κόσμο που νιώθουμε φυλακισμένοι των υποχρεώσεων μας, θα έπρεπε να υπάρχει ένας χώρος, ένα μικρό, άνετο, ξεχωριστό μέρος που ανήκει μόνο σε εμάς. Θα είναι σαν τη σωσίβια λέμβο όταν νιώθετε πως πνίγεστε.

Όταν νιώθετε πως εξωτερικές πιέσεις σας εμποδίζουν από το να είστε ο εαυτός σας, σταματήστε και οραματιστείτε το σωσίβια λέμβος σας: μπείτε μέσα σε αυτή.
Είναι καιρός να φτιάξετε ένα σχέδιο διάσωσης. Ο Benjamin Franklin συνήθιζε να λέει πως «αν στην καθημερινότητα μας δεν έχουμε ένα σχέδιο επιβίωσης, είμαστε καταδικασμένοι να σαλπάρουμε με ακυβέρνητο πλοίο».
Αυτό το σχέδιο επιβίωσης πρέπει να έχει στόχους και προτεραιότητες. (Σήμερα ο στόχος είναι να τα πάω καλύτερα στην δουλειά μου. Ο στόχος μου είναι να μην αγχωθώ και το σχέδιο μου περιλαμβάνει δύο ώρες του εαυτού μου. Το να τα πάω καλά με τους συνεργάτες ή τους συγγενείς είναι δευτερεύον σήμερα.)
Καταλήγοντας πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως θα υπάρχουν μέρες που η απόλυτη προτεραιότητα μας θα είναι να είμαστε ο εαυτός μας. Το να ξεκαθαρίσουμε αυτό στους συγγενείς μας δεν είναι καθόλου εγωιστικό.

Το να κλείσετε το κινητό σας, να πάτε για μια βόλτα και το να βρείτε καταφύγιο στις σκέψεις σας είναι μια πράξη αληθινής ψυχικής υγείας. Επειδή είτε το πιστεύετε είτε όχι όταν «σας χρειάζεστε», το να γράψετε το όνομα σας στην λίστα με τις προτεραιότητες, είναι κάτι περισσότερο από απλώς συνιστώμενο, είναι υποχρεωτικό.