«Η ζωή του Εύζωνα»

“Οι Εύζωνες κατέχουν την μοναδική τιμή από όλο τον Ελληνικό Στρατό να παραμένουν όλο το 24ωρο άγρυπνοι φρουροί στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης προς όλους τους νεκρούς ήρωες.

Θυμίζουν σε όλον τον κόσμο ότι η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.”

Κωστής Παλαμάς.

Δυο χρόνια πριν λοιπόν.

45 μέρες προετοιμασίας. 45 μέρες να μην παίζει βλέμμα, να είσαι ακίνητος εώς κ 4 ώρες.

Ξύρισμα κόντρα 4 φορές την μέρα, να μην υπάρχει χνούδι, μόνο αίμα να τρέχει στο ταλαιπωρημένο δέρμα.

Η αγωνία κ το άγχος μεγάλο. Η μεγάλη στιγμή. Αυτό που για τόσο καιρό δεν είχες άποψη.

Και έρχεται η ώρα να βάλεις τον Ντουλαμά, την φορεσιά του Παύλου Μελά. Το κόκκινο Φάριο που συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στους αγώνες τον προγόνων μας. Να χτενίσεις την Φούντα, το μαύρο δάκρυ των συγγενών που έχασαν τους δικούς τους. Το Τσαρούχι που φορώντας το ένιωθες το κάθε καρφί να σε τρυπάει τα πόδια.

Ώσπου να έρθει η ώρα στο εποπτείο. Εκεί που πλέον το μόνο που άκουγες ήταν ο χτύπος της καρδιάς σου.

Το παράγγελμα:

-Εφ´όπλου, λόγχη. Προσοχή.

-Επ ώμου, αρμ.

Σπας το όπλο στον μελανιασμένο ώμο και καταλαβαίνεις ότι πλέον δεν πονάς.

Γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά είσαι κάποιος άλλος.

Σπας τα πόδια σου στον τσαρουχόδρομο, εκεί που πριν από λίγο απαγορευόταν να πατήσεις και δεν νιώθεις την κούραση.

Γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά είσαι κάποιος άλλος.

Κατεβαίνεις την Ηρώδου Αττικού, αμίλητος, αλλά ο κόσμος ξέρει ότι είσαι εκεί, σε ακούει γιατί χτυπάς τα τσαρούχια και παίρνουν φωτιά.

Ως που έρχεται η στιγμή να σταθείς ακίνητος έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, να τιμήσεις την Προεδρία της Δημοκρατίας και αυτούς που αγωνίστηκαν για να είσαι εσύ σήμερα ελεύθερος.

Το παράγγελμα:

-Παρουσιάστε, αρμ.

-Επ, ώμου αρμ.

Γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήσουν θνητός αλλά αθάνατος.

Τα μάτια ανοιχτά, να μην κλείνουν, και το δάκρυ να τρέχει πάνω στον Ντουλαμά που περήφανα φοράς.

Ο κόσμος περνάει και σε κοιτάει αλλά δεν αντιδράς, δεν παίζεις βλέμμα ούτε κουνιέσαι, σε μιλάνε, σε κοιτάζουν, σε θαυμάζουν για αυτό που μόνο λίγοι κάνουν.

Το παιδάκι που νόμιζε ότι χάλασες κ ότι σου τελείωσαν οι μπαταρίες και εκεί πάει να σου ξεφύγει ένα γέλιο αλλά όχι, το πνίγεις όπως έμαθες τόσο καιρό να κάνεις.

Ο συγχρονισμός με το ζευγάρι σου έχει πλέον τελειοποιηθεί και βρίσκεστε σε κάθε βήμα, ώσπου ακούς και άλλα τσαρούχια και καταλαβαίνεις ότι έρχεται η ώρα της λύτρωσης, δεν καταλαβαίνεις πως πέρασε η ώρα ή αν είχε κρύο, όλα γίνονται πολύ γρήγορα.

Ανεβαίνεις την ανηφόρα και μπαίνεις στο εποπτείο, μέχρι να ακούσεις το παράγγελμα:

-Παρά πόδα, αρμ.

-Εις θήκη, λόγχη, προσοχή.

-Κλείνατε επί δέξια.

-Τους ζυγούς λύσατε, μαρς.

Και τότε καταλαβαίνεις την αξία των όσων έκανες, γίνεσαι ξανά θνητός και το μόνο που σε πειράζει είναι ότι σε θαύμασαν τόσα άτομα, φωτογραφήθηκες με τόσα άγνωστα άτομα αλλά δεν ήταν εκεί κάποιος δικός σου άνθρωπος να θαυμάσει όλα όσα ένιωσες και όλα όσα θα θυμάσαι για ΠΑΝΤΑ, γιατί….

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΥΖΩΝ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΥΖΩΝ.

Τάδε έφη Εύζων Δεκανέας S.G. 12

To κείμενο αυτό μας το έστειλε αναγνώστης της σελίδας του tilestwra.com