H προδοσία φίλων δύσκολα ξεχνιέται

Συντάκτης: Βαλέρια ΜπόκιαΕπιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Καθημερινά συναναστρεφόμαστε πολύ κόσμο, γνωρίζουμε καινούργια άτομα κι αν υπάρξει αυτή η χημεία που λέμε, ίσως να καταλήξουμε να κάνουμε παρέα. Είναι, όμως, κι αυτά τα ξεχωριστά άτομα στη ζωή μας που μας δένουν πολλά και μπορούμε να τους αποκαλούμε «κολλητούς» ή κι «αδέρφια».

Ήταν δίπλα μας σε κάθε χαρά, αλλά και δυσκολία, γιατί οι κολλητοί αυτό κάνουν, είναι εκεί πάντοτε. Άλλοι χάνονται και δηλώνουν το παρόν μοναχά στέλνοντας μηνύματα του στιλ «θα είμαι δίπλα σου αν συμβεί κάτι, να σε στηρίζω». Αλλά εάν δε χαίρονται με τις χαρές σου και χάνουν γεγονότα απ’ τη ζωή σου δεν τους χρειάζεσαι ούτε στα ζόρια.

Οι επιλογές που κάνουμε, για ανθρώπους που κρατήσαμε δίπλα μας χρόνια, συχνά μας απογοητεύουν. Και το χειρότερο είναι πως η προδοσία έρχεται πάντα από εκεί που δεν την περιμένεις. Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να το πιστέψουμε πως ο καλύτερός μας φίλος, εκείνος που του εμπιστευτήκαμε τα πιο μεγάλα μας μυστικά και που ξοδέψαμε ώρες κλαίγοντας και γελώντας μέχρι δακρύων, μας φέρθηκε τόσο ύπουλα.

Η προδοσία από ένα φίλο είναι πικρή και πιο σκληρή απ’ αυτήν ενός εpαστή, γιατί ο εpαστής έρχεται με την ιδέα πως θα ‘ναι περαστικός ενώ ο φίλος είναι επιλογή πολλών ετών. Δεν έχεις ποιον να σου σταθεί σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Σε εκείνον στρεφόσουν για μια συμβουλή, μια αγκαλιά και μια κουβέντα για να ξεχαστείς.

Κι έρχεται το μεγάλο δίλημμα. Τι κάνεις όταν σε προδίδει ο καλύτερός σου φίλος; Τον συγχωρείς και κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ ή τον ξεγράφεις μία και καλή; Στην περίπτωση που διαλέξουμε να τον ξεγράψουμε τα πράγματα θα είναι δύσκολα και για εμάς. Θα πρέπει να παλεύουμε καθημερινά να αποδεχτούμε αυτή την απώλεια απ’ τη ζωή μας. Θα γίνουμε πιο δύσπιστοι με αποτέλεσμα να μη δώσουμε την ευκαιρία σε άλλα άτομα να μας γνωρίσουν καλύτερα ώστε να αναπτύξουμε μια γερή κι υγιή σχέση.

Από την άλλη πλευρά, εάν τελικά δεν καταφέρουμε να βγάλουμε απ’ τη ζωή μας αυτό το άτομο λόγω των αναμνήσεων και των συναισθημάτων που μας δένουν μαζί του, θα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας να αποβάλλει τη σκέψη της προδοσίας, αν θέλουμε να οδηγήσει κάπου αυτή η προσπάθεια που κάνουμε.

Σίγουρα τα πράγματα δε θα είναι τα ίδια με πριν, διότι η εμπιστοσύνη θέλει χρόνο να χτιστεί και δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί. Σε κάθε τσακωμό θα βρίσκουμε την ευκαιρία –άθελά μας ή και μη– να φέρνουμε στην επιφάνεια εκείνη την παλιά πληγή, που προφανώς ποτέ δεν ξεπεράσαμε κι όλο αυτό θα φθείρει περισσότερο τη φιλία μας.

Ό,τι και να αποφασίσουμε θα συναντήσουμε δυσκολίες μπροστά μας. Ένα είναι, όμως, το σίγουρο, πως δύσκολα θα ξεχάσουμε και πως αυτή η προδοσία, έστω κι ασυνείδητα, θα μας αλλάξει. Ίσως και να αντιληφθούμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν την τόση προσοχή κι αξία που τους δώσαμε, ίσως δεν ήξεραν να την διαχειριστούν σωστά.

Η προδοσία πονάει πολύ κι αφήνει μια πικρία. Δεν πρέπει να σπαταλάμε το χρόνο μας με ανθρώπους που δε μας εκτίμησαν, όσο δύσκολο κι αν είναι το να τους αποχωριστούμε. Μπορεί όλο αυτό να μας επηρεάσει τόσο ώστε να μην μπορέσουμε να ανοιχτούμε ξανά. Θέλει κουράγιο για να καταφέρουμε να συγχωρέσουμε, πόσο μάλλον να ξεχάσουμε -κι αν τα καταφέρουμε. Αν όμως το πετύχουμε πάει να πει πως έχουμε γίνει δυνατότεροι και καλύτεροι για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν καταφέραμε να προσπεράσουμε τις δυσκολίες. Χρόνια πολλά. Μου λείπεις.