Η γυναίκα δε φεύγει από μια σχέση μόνη της, της δείχνουν τον δρόμο.

Η γυναίκα είναι ένας όμορφος, πολυσύνθετος και περίπλοκος κόσμος. Ένας κόσμος που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα. Αυτά τα δυο εναλλάσσονται μέσα της με διαφορετική συχνότητα, διάρκεια και ένταση, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στους πολλούς ρόλους που πρέπει να ικανοποιήσει.

Μπορεί σε πολλούς από αυτούς τους ρόλους να τα βγάζει πέρα «αντρίκια», δεν παύει όμως να είναι γυναίκα, να είναι θηλυκό. Κι αυτός είναι ίσως ο μόνος ρόλος στον οποίο θέλει να αφεθεί και να κουρνιάσει. Για να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα της μέρας και να ηρεμήσει το λογικό μυαλό της. Για να νιώσει ότι τη φροντίζουν, ότι τη νοιάζονται κι ότι την αγαπούν. Ότι είναι κι εκείνη μια προτεραιότητα στη ζωή ενός άλλου. Για να γεμίσει τα αποθέματα του κορμιού και της καρδιάς της για την επόμενη μέρα.

Δεν είναι ρομπότ η γυναίκα, φίλε μου. Αυτό είναι το λάθος που κάνεις. Νομίζεις πώς είναι μια ανεξάντλητη ενεργειακή μηχανή, την οποία πρέπει καμιά φορά να συντηρείς για να μπορεί να συνεχίσει να αποδίδει με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια αποτελεσματικότητα. Προσπερνάς τις συναισθηματικές της ανάγκες και απαξιώνεις τις σωματικές της. Με δυο λόγια, δεν καταφέρνεις να κρατήσεις ζεστή την καρδιά της. Κι αυτή η παγωνιά που εισχωρεί σιγά σιγά μέσα της, την απομακρύνει αργά και αποφασιστικά, ίσως και βασανιστικά από κοντά σου.

Εκείνη στην αρχή παλεύει αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου που νιώθει μέσα από τη συμπεριφορά σου τις φορές που την προσβάλλεις με τις πράξεις και τα λόγια σου. Τις φορές που την αγνοείς με τη σιωπή σου. Τις άλλες που της δείχνεις ότι αμφισβητείς τη θηλυκότητά της όταν φλερτάρεις διακριτικά ή αδιάκριτα άλλες γυναίκες. Εκείνες που αδιαφορείς για το κορμί της που διψά για έpωτα και όχι για σeξ της ξεπέτας. Κάθε φορά που υποτιμάς τη δύναμη του μυαλού της και υπερεκτιμάς τη δύναμη της καρδιάς της εκείνη μετρά ένα ακόμα βήμα μακριά σου.

Μπορεί να μη σε εγκαταλείψει ποτέ. Μπορεί να παραμείνει στη σχέση, αλλά το παράπονό της ξεχειλίζει στο βλέμμα, στα λόγια και στο κορμί της που ανταποκρίνεται στο δικό σου παγερά και μηχανικά. Η λογική με την καρδιά της είναι σε σύγκρουση. Η πρώτη ερμηνεύει τις συμπεριφορές απόλυτα και σκληρά, ενώ η δεύτερη προσπαθεί να βρει άλλοθι για να δώσει ευκαιρίες.

Κι αντί να αναρωτηθείς τι να συμβαίνει στη γυναίκα που κάποτε αγάπησες, αντί να προσπαθήσεις να κερδίσεις το χαμένο έδαφος, σου είναι πιο βολικό να την χαρακτηρίζεις γκρινιάρα, νευρική, υπερβολική κι ανέpαστη.

Καμιά γυναίκα δε φεύγει μόνη της. Οι συμπεριφορές που δεν της ταιριάζουν είναι αυτές που της δείχνουν τον δρόμο. Ένα δρόμο που δεν είναι ποτέ η πρώτη της επιλογή. Εκείνη το μόνο που θέλει είναι να την πάρεις αγκαλιά και να ηρεμήσουν μέσα της οι δαίμονές της. Θέλει να νιώσει σαν μικρό παιδί που κανακεύουν τους φόβους της καρδιάς του.

Το ξημέρωμα θα τη βρει και πάλι με το σπαθί στο χέρι για να παλέψει με αντίπαλο τη ζωή της και για να φροντίσει τους ανθρώπους που αγαπά. Κι εσύ είσαι ένας απ’ αυτούς. Ή ήσουν κάποτε. Αν δε νιώθεις τη διαφορά ανάμεσα στο τι ήσουν κάποτε και στο τι είσαι τώρα, δε θα καταφέρεις ποτέ να επιστρέψεις στη θέση που σου φύλαξε όταν σε γνώρισε. Μέσα στην καρδιά της.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.