Πριν γίνεις κομπάρσος στη ζωή του άλλου, φύγε..

«Και όταν δεν χωράς στην ζωή κάποιου, φεύγεις…Δεν στριμώχνεσαι!»
Γεννιέται μια σχέση και ταυτόχρονα γεννιούνται όνειρα. Οι προσδοκίες σου διαδέχονται η μια την άλλη. Οι ελπίδες για κάτι μοναδικό αναβλύζουν μέσα σου.

Και εσύ ξεκινάς πιο διστακτικά αυτή την φορά, γιατί δεν θέλεις μια ακόμα απογοήτευση στο ιστορικό σου. Και όταν καταφέρνεις να μείνεις προσγειωμένη, χαλιναγωγώντας τον εαυτό σου, κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες υποσχέσεις και τα κοινά όνειρα. Μα είναι πράγματι κοινά; Ή απλώς είναι γέννημα της φαντασίας σου;

Και η φράση «Δεν είμαι σαν τους άλλους» σου φαίνεται τόσο οικεία! Και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, βρίσκεσαι αθεράπευτα ερωτευμένος, ανοίγοντας τα φτερά σου για να απογειωθείς και να ξεχάσεις οτιδήποτε επίγειο, που σε κρατάει καθηλωμένο στη γη. Ανοίγεσαι για να το ζήσεις ολοκληρωτικά και με όλο σου το είναι.

Και τότε αρχίζει η απότομη προσγείωση, που σε καταρρακώνει και κάνει θρύψαλα τα φτερά σου! Αρχίζει τη στιγμή που τα θέλω σου αποδεικνύονται διαφορετικά από τα θέλω του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Και το αποκορύφωμα είναι η στιγμή που θυσιάζεις τα «θέλω» , στο βωμό των «θέλω» του ανθρώπου που θεωρείς κομμάτι σου. Η διαφορετική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, δημιουργεί διαφωνίες και εντάσεις, αλλά δεν μπορείς να ορίσεις τις προτεραιότητες του άλλου, ούτε έχεις το δικαίωμα να απαιτείς την επανατοποθέτησή τους.

Σταδιακά, έρχεται και ο περιορισμένος χρόνος. Η στιγμή που ο άλλος δεν έχει χρόνο για εσένα. Δεν έχει χρόνο για χάσιμο σε ασήμαντα μικροπράγματα, όπως εσύ. Δικαιολογίες, αφορμές, προσχήματα, είναι τα όπλα που επιστρατεύει, για να καλύψει την απροθυμία του να σε δει.

Ξαφνικά, όλα τα συμβάντα στη ζωή του αποκτούν μεγαλύτερη ουσία από εσένα. Μέσα σου το νιώθεις ότι τα συναισθήματά του προς εσένα έχουν φθίνει. Και αυτό το αίσθημα σου κατασπαράσσει τα σωθικά.

Ωστόσο, προσπαθείς να στριμωχτείς στον υποτυπώδη χρόνο που σου αφιερώνει, με το να προσαρμόζεις την ζωή σου σ’ αυτό το ανεπαρκές χρονικό πλαίσιο. Συγχρόνως, καταβάλλεις κάθε προσπάθεια να δικαιολογήσεις αυτές τις κινήσεις ως απολύτως φυσιολογικές, και εκούσια ή ακούσια προστατεύεις το μυαλό σου από οποιαδήποτε σκέψη ότι απλά αδιαφορεί «ο άνθρωπός σου». Δεν θέλεις να δεχτείς αυτή τη μετουσίωση των συναισθημάτων του. «Μ’ αγαπάει, δεν μπορεί να αδιαφορεί», σκέφτεσαι. «Είναι κουρασμένος, μην είσαι εγωίστρια». «Έχει δουλειά, μην είσαι καχύποπτη». Οι σκέψεις σε κατακλύζουν, αλλά εσύ τις στοιβάζεις σε μια καταχωνιασμένη γωνιά του μυαλού σου. Όσες φορές αποπειράθηκες να τις εξωτερικεύσεις, δεν βρήκες ανταπόκριση. «Μην γκρινιάζεις». «Είναι η ιδέα σου»…

Και ύστερα από αέναους κύκλους, από προσωπικό αγώνα, να κάνεις υποχωρήσεις, να δικαιολογήσεις καταστάσεις, κατεβαίνεις από το ροζ συννεφάκι στο οποίο ζούσες με σκυμμένο το κεφάλι, ηττημένη, με καταρρακωμένα τα φτερά σου. Σου πήρε χρόνο, σου στοίχησε ενέργεια να αποδεχτείς ότι πλέον δεν ανήκεις στη ζωή κάποιου. Να αποφασίσεις ότι πλέον δεν θα στριμώχνεσαι στην ζωή του. Εκεί, δηλαδή, που δεν υπάρχει πλέον χώρος για εσένα. Δεν μένει τίποτα άλλο πλέον από το να πέσει αυλαία σ’ αυτό το κεφάλαιο. Από τη στιγμή που η αδιαφορία έχει λάβει τα ηνία, που έχει τη δεσπόζουσα θέση έναντι του έpωτα, η σχέση έχει τελεσίδικα φτάσει σε τέλμα. Όλα σου τα όνειρα αποδείχθηκαν ατελέσφορα. Δεν χώρεσα στη ζωή σου.

Σκότωσα το «εγώ» μου, για το «εσύ». Ήμουν κομπάρσα στο δικό σου έργο. Ευθύνες δεν επιρρίπτω σε εσένα, παρά μόνο σε εμένα που θυσίασα κομμάτια του εαυτού μου και στριμώχτηκα στην πολυάσχολη ζωή σου. Θα άφηνα τα πάντα για σένα , εσύ θα άφηνες εμένα για πάντα. Αυτή είναι η διαφορά μας. Ρίχνω αυλαία και αποσύρομαι.