Φυσάει πολλή υποκρισία και κρυώνω…

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που δεν χαμογελούν… Περισσότερο όμως με τρομάζουν οι άνθρωποι που χαμογελούν ψεύτικα.  Προσποιητά! Με προσπάθεια! Δε συναντάς πια, πρόσωπα μ’ αληθινά χαμόγελα, στο δρόμο. Μόνο μάσκες που γελούν. Προσωπεία ανέκφραστα με παγωμένα χαμόγελα, σέρνουν μαζί τους, αιχμάλωτα κορμιά, κενά  από συναισθήματα και ανθρωπιά που περιφέρονται άσκοπα ως «ομοιώματα ανθρώπων», ανικανοποίητα και έρμαια της απληστίας τους.

Θλίψεις που κρύβονται πίσω από  ψεύτικα χαμόγελα, ανθρωπόμορφες σκιές που περικλείουν όλο το ψέμα της ζοφερής πραγματικότητάς τους σ’ ένα «όλα καλά» που σ’ απαντούν  βιαστικά, -αν τους ρωτήσεις- και συνεχίζουν την πορεία τους προς τη δυστυχία… Άβουλα κορμιά. Ταγμένα να θυσιάζουν «θέλω» στο κυνήγι μιας «παρ’ ολίγον ευτυχίας».

Καίνε  όνειρα με προθυμία, για να φωτίσουν τα σκοτάδια τους και να ζεσταθούν… Ανικανοποίητα κι αχόρταγα ζητούν πάντα κάτι παραπάνω απ’ όσα έχουν, κι όσα κι αν αποκτήσουν, ποτέ δεν είναι αρκετά… Όλο κάτι κυνηγούν, όλο κάτι  τους λείπει ! Τρέχουν, χωρίς να ξέρουν που θέλουν να φτάσουν! Δεν απολαμβάνουν! Δε  ζουν!

Μόνο τρέχουν, να προλάβουν μια δήθεν ευτυχία σε  «ενδιαφέρουσα κατάσταση!» που εγκυμονεί  το τέρας της δυστυχίας.

Μαριονέτες με γυαλιστερές αλυσίδες  φτάνουν μέχρι εκεί που τους επιτρέπετε,  κι απότομα σταματούν και με απάθεια περιμένουν να πέσει η αυλαία για να σωριαστούν κατάχαμα…

Υπαρκτές σ’ ένα θέατρο παραλόγου,  μόνο.

Παπαγαλίζουν τα λόγια που τους αναλογούν, κρυμμένες πίσω από τη σιγουριά της μάσκας. Κι ύστερα στοιχίζονται και παίρνουν τον πιο εύκολο δρόμο.

Οι δρόμοι για την αποξένωση και την απομόνωση έχουν ασήματες διαβάσεις. Προτεραιότητα έχει πάντα ο πιο βιαστικός να φτάσει… Η πιο πολυσύχναστη οδός είναι της Αδιαφορίας!

Παρόλο που οδηγεί σε  Αδιέξοδο,  όλο και περισσότεροι  αδαείς και απαθείς, εγκλωβίζονται στις φάλαγγές  της.

Αποχαυνωμένοι,  οδηγούν στα τυφλά με συνταξιδιώτη τους  το «τίποτα» και προορισμό το «πουθενά».

Κι όλα μένουν ίδια, όσο μένουμε αδρανείς. Γινόμαστε κομπάρσοι στο εργάκι που παίζει ξανά και ξανά… με το ίδιο τέλος πάντα! Όσο χαμογελάμε μηχανικά στις μάσκες, τόσο αυτές θα υπάρχουν και θα υποκρίνονται!

Θα πληθαίνουν, όσο τις ανεχόμαστε. Όσο κυνηγάμε τη «δήθεν ευτυχία», στους λάθος δρόμους, τόσο θα εξασφαλίζουμε αδιέξοδα και τη δυστυχία του ανικανοποίητου!

Δε μ’ αρέσει ο κόσμος μασκαρεμένος!

Φυσάει πολλή «υποκρισία»  και  ΚΡΥΩΝΩ!

Με αποκαρδιώνουν οι μασκοφόροι! Με απωθούν.

Μου γεννούν φοβίες οι «δήθεν!»

Θέλω στη ζωή μου Ανθρώπους! Αληθινούς!

Να νιώθουν, να αισθάνονται, να κλαίνε και να γελάνε με την καρδιά τους!  Αληθινά!

Μασκοφόροι, της ζωής μου, κάντε μου τη χάρη…

Σήμερα ντυθείτε καλά και πετάξτε τις μάσκες σας στον κάδο!

Όχι της ανακύκλωσης… Στον άλλον, με τα άχρηστα σκουπίδια! Φορέστε το πιο αφοπλιστικό σας χαμόγελο! Ξέρετε, εκείνο το Αληθινό! που πηγάζει από μέσα σας και σας ομορφαίνει! Αναζητήστε τις συντεταγμένες της πραγματικής ευτυχίας και προσέξτε να μη χαθείτε ποτέ ξανά σε δρόμους χωρίς σήματα!

Οι ασήματοι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, σαν λαβύρινθος.

Αν χαθείτε, δύσκολα θα καταφέρετε να ξαναγυρίσετε πίσω…

Αν δε θέλετε να το κάνετε για τον εαυτό σας, κάντε το δώρο σ’ αυτούς που τους είστε σημαντικοί…