Η φυγή σου, το καλύτερο δώρο που μου έκανες.

Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά σου, το ήξερα πως την είχα πατήσει. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ταρακουνήθηκαν μυαλό και καρδιά. Ήμασταν πολύ διαφορετικοί, έτσι έλεγε το μυαλό. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ μας κάτι, εκείνο το κάτι που αποζητούσε η καρδιά.

Κόκκινες καρδούλες, ροζ συνεφάκια και σιρόπια
Οπότε έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο. Και το στομάχι άρχισε να με ενοχλεί. Χοροπηδούσε. Βλέπεις δεν μπορούσε να μείνει ατάραχο μπροστά στη μορφή σου και έτσι όπως καταλαβαίνεις, χωρίς πολλά πολλά σε ερωτεύτηκα. Το μυαλό τέθηκε εκτος λειτουργίας. Ήταν η στιγμή που η καρδιά πήρε το ρίσκο κι ας ήξερε ότι ήταν λάθος.

Αφέθηκα! Μόνο έγω… Γιατί εσύ τι είχες, τι έχασες. Ήξερα ότι δεν μπορούσες να μου δώσεις αυτό που ήθελα αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να ελπίζω. Συμβιβαζόμουν με το λίγο που μου έδινες γιατί από κάποια στιγμή και μετά το λίγο σου έγινε οξυγόνο για μένα. Σε μια χαμένη μάχη, συνέχισα να προσπαθώ και να σπαταλώ χρόνο, ενέργεια και δύναμη. Άρχισα να χάνω τον εαυτό μου και την αξιοπρέπεια μου για σένα.

Έφευγες και πέθαινα. Ερχόσουν και με σκότωνες. Ερχόσουν να μου μπερδεύεις το μυαλό, να με αναστατώνεις απλά και μόνο επειδή ήξερες ότι απέκτησες αυτό τη δύναμη πάνω μου. Και εγώ τι άλλο; Σε περίμενα πως και πως. Περίμενα έναν θόρυβο, γιατί με την σιωπή σου πολύ χορτάσαμε. Περίμενα να έρθεις για να φύγεις ξανά…

Κάθε μέρα γεννούσες μια καινούργια πληγή στο ήδη ματωμένο μου σώμα. Ήμουν αδύναμη να αντιδράσω, αδύναμη να σε βγάλω από τη ζωή μου, για να σωθώ. Για να σωθώ από το μαρτύριο εκείνο της αναμονής και της προσμονής. Πλήρωνα αυτή την αδυναμία μου κάθε φορά που σκόνταφτα επάνω σου, γιατί ποτέ δεν σου έβαλα τελεία.

Πάντα προτιμούσα το κώμα. Ήταν, βλέπεις, πιο ασφαλές για την πονεμένη καρδιά μου. Όμως δεν ήσουν έpωτας πια, είχες γίνει εμμονή. Σε ήθελα συνέχεια κοντά μου, να σε βλέπω, να σε ακούω και αυτό όχι γιατί το είχα ανάγκη, αλλά γιατί ήξερα ότι δεν μπορούσα να το έχω όποτε θέλω, αλλά με δόσεις.

Τι απέγινα όταν αποφάσισες τελικά να μου κόψεις ακόμα και αυτό το λίγο που έδινες; Λύγισα νομίζεις; Για πόσο; Λύγισα ναι, αλλά στιγμιαία, σαν αστραπή μου φάνηκε προτιμότερο μπροστά στον πόνο που μου προκαλούσε το ενδιαφέρον σου με δόσεις. Τελικά με βοήθησες με την στάση σου.

Με βοήθησες να σταθώ στα πόδια μου, να καταλάβω ότι δεν μου άξιζε η συμπεριφορά σου, ότι δεν μου άξιζες εσύ, ότι ξεφτυλιζόμουν περιμένοντας κάτι από εσένα.

Και ξέρεις ποιο είναι το ωραίο; Ότι τώρα, μετά από καιρό, αντιλήφθηκα ότι το καλύτερο που είχες να κάνεις για το καλό μου, ήταν να φύγεις. Αφού δεν μπορούσα να το κάνω έγω, το έκανες εσυ επιτέλους. Και να ξέρεις, η φύγη σου ήταν ότι πιο ανακουφιστικό συνέβη ποτέ στην ζωή μου.

Σε ήθελα στη ζωή μου, αλλά όπως όλα δείχνουν δεν ανήκεις εδώ. Ράγισες την καρδιά μου και δεν νοιάστηκες στιγμή. Αλλά τα έχω αποδεχτεί όλα αυτά πλέον και δεν πονάω. Δεν πονάω που έφυγες, πονάω που πόνεσα. Και πίστεψε με, το μόνο που με ενδιαφέρει τώρα, είναι να είμαι καλά… μακριά σου. Επομένως, εύχομαι και σε σένα να είσαι καλά… μακριά μου.