Ευτυχισμένος είναι όποιος αγαπάει λιγότερο

Να βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει ή έναν άνθρωπο να τον αγαπάς; Η αυθόρμητη απάντηση που θα έδινε οποιοσδήποτε είναι «και τα δύο» φυσικά. Αυτό θεωρείται το ιδανικό. Πόσο ρεαλιστική όμως μπορεί να είναι αυτή η απάντηση; Περισσότερο ιδεατή παρά πρακτικά εφαρμόσιμη έχει αποδειχθεί.

Η πραγματικότητα σου δίνει μια ζυγαριά που ζυγίζει τα αμοιβαία συναισθήματα δύο ανθρώπων. Ωστόσο «αμοιβαία» δεν συνεπάγεται απαραίτητα και «ίσα».

Απεναντίας, πάντα η ζυγαριά έχει κλίση∙ ξέχασε την ευθεία ισοστάθμιση. Γέρνει πάντα προς το μέρος όποιου από τους δύο τρέφει περισσότερο συναίσθημα από τον άλλον.

Ευτυχισμένος, ωστόσο, είναι αυτός που βρίσκεται στο υπερυψωμένο επίπεδο της ζυγαριάς. Με άλλα λόγια πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που αγαπιέται περισσότερο. Όποιος αγαπάει περισσότερο κουβαλάει στην ψυχή του το βάρος των συναισθημάτων του. Όποιος αγαπάει σε υπερθετικό βαθμό, προσφέρει, προσδοκεί, κάνει όνειρα, αγχώνεται, παιδεύεται, αγωνίζεται, πικραίνεται, και όλα σε υπερθετικό βαθμό. Κοπιάζει να εξισορροπήσει τη ζυγαριά των συναισθημάτων. Πασχίζει να ξεφορτωθεί λίγο από το βάρος και να ηρεμήσει η ανήσυχη ψυχή του.

Ανησυχεί μήπως ο άλλος φύγει από το ζύγι και έπειτα τι θα το κάνει τόσο συναίσθημα; Κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη του άλλου έμμονη ιδέα. Καταπιέζεται να συγκρατήσει το χείμαρρο των συναισθημάτων του για να μην τρομάξει ο άλλος. Ζηλεύει αλλά το παίζει τάχαμου υπεράνω από φόβο μην εκτεθεί. Τρελαίνεται αν καμιά φορά τύχει να ακούσει μια καθυστερημένη καλημέρα. Δεν διαπραγματεύεται τις καληνύχτες. Αυτές αποτελούν άγραφο νόμο κι αν κάπου-κάπου παραλειφθούν, να σου οι αϋπνίες.

Όποιος αγαπάει λιγότερο είναι πιο ευτυχισμένος.

Όποιος αγαπιέται σε υπερθετικό βαθμό απολαμβάνει, χαλαρώνει, γεύεται δοτικότητα και ασφάλεια και όλα σε υπερθετικό βαθμό. Όποιος αγαπιέται περισσότερο χαμογελά με την ψυχή του. Γίνεται ξαφνικά ένας άνθρωπος πολύ σπουδαίος. Ένας μικρός θεός είναι που δέχεται με ευχαρίστηση τη θεοποίηση του. Λίγο το ‘χεις από άνθρωπος να γίνεσαι για κάποιον ο θεός του; Δεν έχει ανασφάλειες, ούτε προσδοκίες. Οι καλημέρες είναι αναμενόμενες και οι καληνύχτες γλυκαίνουν τον ύπνο του.

Δεν υπάρχουν περιθώρια ζήλειας για όποιον πολύ αγαπιέται. Γιατί να ζηλέψει άλλωστε; Δεν φοβάται ο ευτυχής παρά μονάχα κάθεται ήρεμος στο ζύγι του και απολαμβάνει τη θέα μιας και είναι ολίγον τι πιο υπερυψωμένος. Ηθικόν ακμαιότατον, ψυχική διάθεση ακμάζουσα και ανασφάλειες θαμμένες υπό την σκέπη του ανθρώπου που έχει αναλάβει να τις αγαπήσει και αυτές.

Καταλήγοντας εκεί από όπου γεννήθηκε το ερώτημα, σίγουρα η ασφαλής απάντηση είναι: «να βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπά».

Τι θα γίνει όμως αν όλοι ξεχυθούμε στην αναζήτηση της ασφαλούς επιλογής; Θα πλάσουμε την ιδανική κοινωνία των ευτυχισμένων ανθρώπων; Σίγουρα όχι. Θα πλάσουμε μια κοινωνία συναισθηματικά καταπιεσμένων ανθρώπων.

Να μας λείπει. Άλλη γλύκα έχει η ανισορροπία είτε βρίσκεται στο υψηλότερο είτε στο χαμηλότερο επίπεδο της ζυγαριάς.