Εύκολη λέξη το “Μαζί”, τέσσερα μονάχα γράμματα!

Περίεργο πράμα οι ψυχές.. κάποιες ευαίσθητες, άλλες ονειροπόλες, μερικές πουτάνες και κάποιες άλλες εγωίστριες.

Περίεργο πράμα οι ψυχές, περίεργο πράμα τα «ταιριάσματα» τους ε;

Λες και είναι ένα κόλπο ή μια παράξενη συμφωνία, ένα παιχνίδι του μυαλού ή ακόμα ακόμα της τύχης το πως ταιριάζουν μερικές ψυχές. Λες και το ιδανικό είναι αυτό που απέξω μοιάζει αταίριαστο. Αυτό που δεν πρόκειται (υπό φυσιολογικές συνθήκες) να συμβεί.

Περίεργο πράμα ε, που είναι οι ψυχές.. Κομμάτια αταίριαστα που γυρνούν σε δρόμους μοναχικούς πίνοντας και καπνίζοντας τις ανάγκες τους μέσα σε μερακλωμένα βράδια, πίσω από φωνές στεντόρειες και δυνατές, πίσω από νύχτες που το μόνο πράμα που μοιάζει σαν λύση είναι με κάποιο τρόπο να έρθει αυτό το γαμημένο ξημέρωμα, αυτό το γαμημένο ξημέρωμα που ώρες μετρά και δεν λέει να έρθει με τίποτα, εκείνο το μαύρο πέπλο που σκεπάζει ψυχές μοναχικές, ψυχές ευαίσθητες που αφέθηκαν και εκείνες λίγο στην τρέλα της ζωής ή ακόμα χειρότερα στην τρέλα της στιγμής. Που τους είπαν «ζήσε, ζήσε και μην κρατάς τίποτα πίσω για πάρτη σου» και εκείνες το κάμαν αλήθεια. Δεν σήκωσαν τείχη, δεν σκέφτηκαν το μετά, έσβησαν για πάντα το πριν, λες και αυτό το καινούργιο (σαν σφουγγάρι πάνω στον δικό τους μαυροπίνακα) έσβησε τα πιο άσχημα γράμματα εκείνων των πολύχρωμων κιμωλιών που μισές και σπασμένες γύρω από σκόνες σηκώνονταν από χέρια – μαχαίρια για να γράψουν λέξεις που δεν έσβηναν με τίποτα, για να γράψουν μωρό μου ΕΠΙΛΟΓΟΥΣ.

Και είναι αυτοί οι «επίλογοι» που πήρε το σφουγγάρι η ψυχή και τους έσβησε μονομιάς. Μονοκοντυλιά. Για να γράψει ξανά από την αρχή στο μαυροπίνακα της ζωής της καινούργια κεφάλαια, χαρούμενα σκίτσα, με ήλιους αριστερά πάνω στην γωνία και ακτίνες! χαμόγελα χαμόγελα, σύννεφα και παιδικές ζωγραφιές σαν εκείνες που μόνταρες κομψά κομψά στο άγαρμπο σου χέρι (μικρό παιδί) για να ξανασχεδιάσει πάλι μέρες φωτεινές, για να ξαναγράψει καινούργια κεφάλαια.

Και κάποιοι τους είπαν «Σβήστα όλα! Σβήστα όλα εδώ! Εδώ είμαστε εμείς.. ΜΑΖΙ». Και όταν λες φίλε αυτό το «μαζί» να προσέχεις παααρα πολύ καλά. Όταν λες αυτό το «μαζί» να το σκέφτεσαι δυο φορές και πέντε πριν το γράψεις. Γιατί ξέρεις, εύκολη λέξη το «μαζί». Τέσσερα μονάχα γράμματα. Τέσσερα μονάχα ΓΑΜΗΜΕΝΑ γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο. Πόσο εύκολα γράφεται, πόσο δύσκολα γίνεται πραγματικότητα ε; Να το σκέφτεσαι το «μαζί» όταν το γράφεις, να το σκέφτεσαι καλά. Γιατί κάποιοι άνθρωποι πάνω σε αυτό το «μαζί» έκαμαν όνειρα. Πίστεψαν. Και κανείς δεν τους είπε πως καμιά φορά οι λέξεις εύκολα λέγονται, οι υποσχέσεις εύκολα δίνονται, μα ακόμα πιο δύσκολο αυτές τις τόσο μικρές λέξεις (ΝΑ! Μονάχα τέσσερα γράμματα), να τις κάμεις ΠΡΑΞΕΙΣ..

..ΣΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΞΗ «ΜΑΖΙ» ΝΑ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ.

Και αν σου πει και στις δύο ναι, πάντα με λευκή κιμωλία θα την γράφεις. Με λευκή, για να σβήνει πιο εύκολα το «μαζί» από τον μαυροπίνακα της ζωής σου.

Είναι κάποιες ψυχές που μωρό μου δεν σήκωσαν τείχη. Όχι γιατί το ξέχασαν ή είναι χαζές (χαζές είναι σίγουρα και ας το παίζουν έξυπνες), δεν σήκωσαν τείχη γιατί κάποια φορά στην ζωή μας έχουμε ανάγκη από αυτά τα ευκολοειπωμένα «μαζί». Κάποιες φορές έχουμε ανάγκη να γδύνουμε την ψυχή μας και καθάρια να την πετάμε μπροστά σε πόδια που δεν φοβούνται να την ποδοπατήσουν.

Και στο πίσω μέρος του μυαλού μας το ξέρουμε, αλλά βλέπεις είναι αυτή η ανάγκη. Αυτή η ανάγκη που σε κάμει να σταματήσεις να υποκρίνεσαι και να ζεις την κάθε στιγμή πραγματικά, να ζεις την κάθε στιγμή αληθινά, να ζεις την κάθε στιγμή σαν ένας γαμημένος άνθρωπος που δεν φοβήθηκε λερωμένες ψυχές να ξαναβάλει όπως όπως μέσα στο πέτο του. Να τις «ξαναφορέσει» και να πει «όλα καλά, πάμε παρακάτω». Όταν σου δίνουν στα χέρια την ψυχή σου λερωμένη πάντα να προχωράς παρακάτω.

Ακόμα και αν σου πουν πως έγινε κατά λάθος, ακόμα και αν υποσχεθούν πως δεν θα την ξαναπατήσουν, ακόμα και αν στην δώσουν πρόχειρα καθαρισμένη. Με τα δυο σου χέρια πιάστην και ευλαβικά βάλτην ξανά μέσα στο σώμα. Και ας μοιάζεις μισός, ένας άνθρωπος ζωντανός – νεκρός, μην κοιτάς πίσω, ΠΡΟΧΩΡΑ.

Προχώρα γιατί οι άνθρωποι που βρωμίζουν ψυχές δεν αξίζουν να πιάνουν στα χέρια τους ψυχές καθάριες, δεν αξίζουν να πιάνουν στα χέρια τους την δική σου.