Αν ενδιαφέρεσαι, ψάχνεις.

Δεν είναι το θέμα να θέλεις εσύ μόνο. Το πιο απαιτητικό και ζόρικο είναι να θέλετε και οι δυο.

Πώς γελάει το σύμπαν μπροστά σε κάτι τέτοια έτσι; Γελάει και αυτό, γελάνε και τα αστέρια, γελάει και το παρδαλό κατσίκι.

Φαντάζουμε όλοι ταξιδιώτες με δεμένα μάτια και διάπλατα χαμόγελα, εισχωρώντας στο φαράγγι της ζωής. Ληστές προσμένουν να χτυπήσουν από παντού. Άγνωστο το πότε θα αποφασίσουμε να βγάλουμε την καλύπτρα. Από τη στιγμή, όμως, που βγαίνει, τίποτα δεν μένει το ίδιο.

Ένας από τους ληστές αυτούς, είναι και ο έpωτας. Αρχηγός θα λέγαμε της όλης υπόθεσης. Εμφανίζεται σε διάφορα σημεία της ζωής μας και απλά κάνει το κέφι του. Σε κερνάει, σου ζητάει και σου δίνει τα πάντα. Εισπράττει τους τόκους των ονείρων και τους ξοδεύει στο πιοτό και στα τσιγάρα.

Ποιος να τον κατηγορήσει, όμως; Μεγάλωσε χωρίς γονείς. Ψυχολογικά και αυτός, ψυχολογικά και εμείς. Και τώρα σου χτυπάει την πόρτα.

«Είναι ωραίο να ερωτεύεσαι» σκεφτόμαστε. Ακόμα πιο ωραίο είναι να πηγάζει από ένα όμορφο ενδιαφέρον. Να θέλεις ρε παιδί μου να γνωρίσεις τον άλλο. Να θέλεις να βγεις μαζί του. Μακροπρόθεσμα ή σε σύντομο χρονικό διάστημα, να γεννιέται η ιδέα να ερωτευτείς την άλλη πλευρά. Να μοιραστείς σκέψεις και ιδέες και το σημαντικότερο· ζωή.

Παράλογα πράγματα είπαμε. Τα σκεφτόμαστε και εμείς οι άντρες, ενίοτε και ανατριχιάζουμε.

Όσο παράλογα και να είναι, παρόλα αυτά, τα θέλεις. Τα δικαιούσαι. Σε αυτή τη ζωή ήρθαμε για να διεκδικήσουμε. Να παίξουμε και να χάσουμε και-γιατί όχι-να νικήσουμε. Οι όροι μερικές φορές υπόκεινται στη δική μας δικαιοδοσία και άλλες όχι.

Μία από τις φορές, όπου δεν καθορίζουμε εμείς το πεδίο της «μονομαχίας», είναι όταν ο άλλος δείχνει σημάδια αδιαφορίας.

Γνωριστήκατε. Όλα ωραία. Συζητήσατε εκείνη τη μέρα. Επίσης, όλα τέλεια. Ανταλλάξατε και αριθμούς; Είσαι και πολύ μπροστά, γιατί το ήθελες και το έκανες. Και μπράβο σου και χειραψίες και επίσημες ομιλίες και βραβεία.

Εφόσον το μυαλό σου άρχισε να το κεντρίζει αυτός ο άνθρωπος, συγκεντρώνεσαι εκεί. Σκέφτεσαι πράγματα και καταστάσεις για εκεί.

Οπότε, σαφώς, και δείχνεις ενδιαφέρον να δώσεις πράγματα και να μοιραστείς. Λογικό είναι και να επιδιώκεις και την επικοινωνία με την άλλη πλευρά. Στέλνεις, επομένως, το μήνυμα σου το πολυπόθητο και περιμένεις, όχι και να καίγεσαι όμως, να έρθει η απάντηση.

Κάνεις και ένα τσιγάρο, πίνεις και έναν καφέ, κάνεις και ένα ακόμα τσιγάρο, τρέχεις για να κάνεις τις δουλειές σου, να είσαι κομπλέ με τις υποχρεώσεις σου και η μέρα κυλάει.

Κάποια στιγμή, έρχεται και αυτό το μήνυμα, το οποίο άρχισες να ζητάς αρκετά, και ηρεμείς. Το διαβάζεις και δυο φορές και απαντάς. Μέσα σου, η λογική διαβεβαιώνει ότι «ξέρεις κάτι; Θα είχε δουλειά». Με σιγουριά εφησυχάζεις λογική και καρδιά και «διατάζεις» τα δάχτυλα σου να γράψουν όσο πιο αργά γίνεται.

Θέλεις να θυμάσαι τι στέλνεις και αυτό δηλώνει το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον σου.

Η απάντηση, όμως, αργεί ξανά. Και η κάθε απάντηση, από το σημείο αυτό και μετά, αργεί. Το κακό δεν είναι ότι αργεί. Αλλά ότι πιάνεις τον εαυτό σου να περιμένει· Να κρέμεται από κάποια άγνωστα, ακόμα, δάχτυλα.

Γιατί, αν είχε δουλειά και ενδιαφερόταν να στο πει, θα το έκανε. Θα έλεγε ότι υπήρχε μία υποχρέωση, μία δραστηριότητα και ότι η καθυστέρηση οφείλεται εκεί. Μία απλή επισήμανση ότι «μην ανησυχείς. Είμαι εδώ, απλώς τρέχω τώρα».

Αντίθετα, αφήνεσαι να πείσεις τον εαυτό σου ότι ενδιαφέρον δεν βλέπεις. Άρα, αφού ενδιαφέρον δεν βλέπεις, ενδιαφέρον γιατί να δώσεις; Γιατί και εσύ με τη σειρά σου, να μην αργήσεις να απαντήσεις; Να κάνεις και τρεις-τέσσερις ώρες να απαντήσεις;

«Άραγε θα τον πειράξει;» ανοίγει συζήτηση το μυαλό. Και άμα ανοίξει συζήτηση το μυαλό και αρχίσεις να σκέφτεσαι, τότε γ@μησέ τα. Σημασία έχει να προκαλείται μεταξύ σας ηρεμία. Αν ακόμα δεν αρχίσαμε και ξεκίνησαν οι σκέψεις, θα υπάρξουν πολλές ανηφόρες στην πορεία.

Μπορεί, ασφαλώς, ο άνθρωπος να έχει εκείνο τον καιρό τρεχάματα. Λογικό έτσι; Αλλά άμα πνίγεται από αυτά, τουλάχιστον να μην τραβήξει και εσένα μέσα στο πνίξιμο.

Δεν είναι, επομένως, το γεγονός ότι θα υπάρξουν στροφές, αλλά η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται. Και, αφού ενδιαφέρον δε φαίνεται να υπάρχει και μετά από τη μία ανηφόρα ακολουθούν άλλες εκατό, γιατί να κυνηγήσεις μάγισσες;

Γιατί να αναλώσεις ψυχή και σώμα σε κάτι που δεν είναι εκεί; Να ήταν και να άξιζε; Ναι.

Τότε να άφηνες τον έpωτα να σε ληστέψει και φάτε τα μαζί όλα. Χρήματα, σκέψεις, βενζίνη, σπίτια και ψυχές.

Αλλά όταν δε σε θέλουν, δε μένεις.

Δεν αφήνεις να σε ληστεύουν.

Και προπαντός· Δε ληστεύεις εσύ τον εαυτό σου.

Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Θράβαλου: Κατερίνα Κεχαγιά.

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος