Ένας μπαμπάς είναι πάντα ένας θρύλος. Και οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ

Γράφει η Πένη Σίμου

Ήταν πάντα το κοpιτσάκι του μπαμπά της. Όχι με τη γενική έννοια το «κοpιτσάκι του μπαμπά», με τη δική της έννοια, του δικού της μπαμπά.

Όχι όχι, δεν κρυβόταν ποτέ πίσω από την ασφάλεια του μπαμπά της. Εκείνος της είχε μάθει άλλωστε, πως μόνο εκείνη μπορεί να σώζει τον εαυτό της. Ούτε περίμενε τα χρήματά του για να κάνει μεγάλες αγορές και ταξίδια. Αλλά είχε στα μάτια της, τη σπίθα του. Είχε στο βλέμμα της την πονηριά του και το άγγιγμά της ήταν το ίδιο απόμακρο όσο εκείνος. Δυσκολευόταν με τα συναισθήματα αλλά έβρισκε πάντα ένα τρόπο να τα δείχνει. Κοφτερή στην όψη, σαν εκείνον. Άνοιξε το κέλυφός της, θα δεις έναν ολόκληρο γαλαξία.

Κανείς δεν είπε ότι εκείνος ήταν τέλειος. Και ποιος είναι τέλειος, άραγε; Ήταν άνθρωπος, και οι άνθρωποι δικαιούνται βάση φύσεως να είναι εσφαλμένοι. Οπότε, ήταν ένας άνθρωπος, όπως όλοι μας. Ξεροκέφαλος και απότομος. Κάποιες φορές τρομακτικός, κάποιες άλλες σαν άκακο μικρό παιδί. Λάτρευε τη μουσική του, και εκείνοι που αγαπούν τις μουσικές σκεπάζουν πολλές ανάγκες κάτω από αγριεμένα βλέμματα. Συχνά απόλυτος, θερμοκέφαλος, θα συζητούσε αρκετές φορές το πρόβλημα, αλλά άπαξ και τελείωνε με την υπομονή του, δεν είχες άλλο τρόπο από το να συμφωνήσεις μαζί του.

Αλλά στα μάτια της, ήταν βασιλιάς. Η αρχή και το τέλος μιας αυτοκρατορίας που ποτέ δεν έληξε. Ο ουρανός και η γη. Ήταν ο «μπαμπάς» και αυτή η μικρή λέξη μπορεί να κρύβει του κόσμου ολόκληρου τις αγκαλιές. Ήταν ο ήρωας. Εκείνος που ξέρει πάντα πως να δέσει τα μαλλιά της που χάλασαν, να μαγειρέψει το αγαπημένο της φαγητό, να στρώσει το κρεβάτι της, να λύσει μαζί της τις ασκήσεις της και να χαμογελάει καθώς την ακούει να ψιθυρίζει τραγούδια που της άρεσαν.

Αλλά ο χρόνος έχει μια αστεία συνήθεια να περνάει τόσο γρήγορα και όλα όσα θεωρούσες δεδομένα, καταλήγεις να τα αναζητάς με μανία. Και ο χρόνος ήταν απότομος με τον μπαμπά της, όπως είναι μερικές φορές ο χρόνος. Τα χρόνια πέρασαν, κάποια πράγματα ξεχάστηκαν, κάποια άλλα μοιάζουν πιο ζωντανά από ποτέ. Περίεργη η μνήμη. Επιλεκτική, λες και έχει σημασία τι θα μείνει και τι όχι.

Χωρίς περισσότερα λόγια, αφιερωμένο σε εσένα που παλεύεις ακόμη καμία φορά να επαναφέρεις τον ήρωα μέσα σου. Αφιερωμένο σε εκείνα τα μάτια, που μοιάζουν στα δικά του λες και φτιάχτηκαν για να τον αντικατοπτρίζουν. Αφιερωμένο σε εκείνον που άραζε στην πολυθρόνα, έπιανε το μπουζούκι και συνήθιζε να λέει «η ζωή είναι πολύ μικρή για να την πάρει κανείς στα σοβαρά». Ένας μπαμπάς είναι πάντα ένας θρύλος. Και οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ.