Η Ελλάδα που φεύγει…

Άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην έντυπη εφημερίδα της Καθημερινής.

Σε αυτόν τον τόπο υπήρχαν πάντοτε δύο Ελλάδες. Η μία που ταίριαζε σε εκείνη την περίφημη ρήση του Κώστα Σημίτη (αυτή είναι η Ελλάδα…) και η άλλη που πίστευε ότι αυτός ο τόπος μπορεί να απογειωθεί. Η μία που ήθελε τη βολή της· η άλλη που ήθελε να παίζει «στα ίσα» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Διαπιστώνουμε τούτη την περίοδο, με μεγάλη αγωνία, ότι η μία Ελλάδα φεύγει. Ο,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος εγκαταλείπει τη χώρα και αναζητεί ευκαιρίες σε όλο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς τους αριθμούς, αν και υπάρχουν σοβαρές σχετικές μελέτες που έχει δημοσιεύσει και η «Κ». Κάθε μέρα, όμως, ακούμε πραγματικές ιστορίες.

Φορολογικά γραφεία «μετακομίζουν» σωρηδόν Ελληνες πολίτες στη ΔΟΥ Ελλήνων εξωτερικού. Μαζί τους παίρνουν φόρους, εισφορές και οικονομική δραστηριότητα. Επισκέπτες σε νοσοκομεία στη Γερμανία, ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, επιχειρήσεις στο Χονγκ Κονγκ συναντούν Ελληνες που ακολουθούν μια πανάρχαια παράδοση της φυλής.

Υπάρχει, όμως, ένας κίνδυνος, μια μεγάλη απειλή. Η Ελλάδα που μένει είναι κουρασμένη, απελπισμένη και έχει λίγο-πολύ σταματήσει να πιστεύει στις δυνάμεις της.

Είναι πολύ δύσκολο να εμπνεύσεις τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και δεν ανοίγουν το καλοριφέρ εδώ και χρόνια ότι πρέπει να πάρουν οι ίδιοι και η χώρα ρίσκα για να πάμε μπροστά. Ακούν μεταρρυθμίσεις και βουρκώνουν, γιατί νιώθουν ότι κάποιος θα τους κόψει και άλλο τη σύνταξη.

Ενα άλλο κομμάτι έχει κάνει ιδεολογία τη βολή, την αποδοχή της μετριότητας και του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή. Το βλέπουμε πολύ έντονα στην παιδεία. Εχουν φτιαχθεί δήθεν ιδεολογικά οχυρά, πίσω από τα οποία κρύβονται οι μέτριοι, οι συνδικαλισμένοι κι εκείνοι που έχουν ως στόχο να καταστρέψουν ό,τι ξεχωρίζει.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, πολλές χιλιάδες Ελληνες δουλεύουν σαν σκυλιά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, σε πολύ αντίξοες συνθήκες.

Γιατροί, ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί και άλλοι, που κρατούν όρθια τη χώρα. Οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα, που δεν το βάζουν κάτω παρά τον πόλεμο που υφίστανται.

Και αυτοί, όμως, βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης.

Ποιος είναι ο κίνδυνος; Η Ελλάδα που έχει φύγει να σταματήσει να μπολιάζει με δυναμισμό και όραμα την Ελλάδα που μένει. Να γίνει η απλή επιβίωση, και εν μέρει η βολή, στόχος για όσους έμειναν, λόγω κούρασης και απελπισίας. Ο λογαριασμός, πάντως, δεν βγαίνει.

Χωρίς νέο πλούτο και ένα νέο εθνικό παράδειγμα που θα λατρέψει την επιχειρηματικότητα και το ρίσκο δεν θα πάμε μακριά, θα αρχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας.

Είναι ώρα να σκεφτούμε ανατρεπτικά, για να αποφύγουμε το μοιραίο. Λύσεις δεν θα μας βρουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ούτε κανείς άλλος. Το στοίχημα είναι καθαρά δικό μας. Μπορούμε και αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο, που θα απαιτήσει προσπάθεια και άμιλλα;

Ή θα γίνουμε η μεγάλη Εντατική της Ευρώπης και θα είμαστε ικανοποιημένοι απλώς που ζούμε;