Εκείνοι που έχασαν σπίτια, ζωές και πατρίδα…

Της Στεύης Τσούτση.

Κάποτε είχαν σπίτι. Μέχρι που κάποιος αποφάσισε να τους το γκρεμίσει.Κάποτε είχαν πατρίδα. Μέχρι που κάποιος αποφάσισε να τους τη διαλύσει. Κάποτε ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι, με μια κανονική ζωή και χαμόγελα. Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Αλλά χαμόγελα. Τώρα τα χαμόγελά τους γίναν ταλαίπωρες φωτογραφίες χωνιασμένες σε προσφυγικά σακίδια.Κάποτε είχαν όνομα. Τώρα είναι απλά πρόσφυγες. Κανείς δε μετρά το πόσο περπάτησαν. Κανείς δεν υπολογίζει το πόσο κυματοδάρθηκαν. Εκείνοι όμως ξέρουν πόσα βήματα και πόσα κύματα τους χωρίζουν από την πατρίδα τους.

Τα μέτρησαν ένα ένα. Τα  έκλαψαν ένα ένα. Κι ύστερα σήκωσαν το κεφάλι και προχώρησαν. Πήραν στα χέρια τον ανήμπορο πατέρα ή το μικρό παιδί. Σκούπισαν το χώμα, τον ιδρώτα, το αίμα και συνέχισαν. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Για κάποιους κακομοίρηδες, για κάποιους παράσιτα. Έρμαια στις βουλές κυβερνήσεων κι ανθρώπων. Εξαρτώμενοι από σύνορα και συρματοπλέγματα. Πρόσφυγες. Πιόνια στα χέρια των δυνατών αυτού του κόσμου. Στα χέρια αυτών που βαστούν τα κλειδιά και ξεκλειδώνουν βόμβες, κατεδαφίζουν σπίτια, πόλεις, ζωές. Σήμερα λέει το ημερολόγιο, είναι η μέρα τους.Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. Πομπώδης τίτλος, δε λέω. Μόνο που τον μισώ.

Όπως προφανώς τον μισεί και κάθε άνθρωπος που είδε το σπίτι του να χάνεται. Είδε τους δικούς του ανθρώπους κομματιασμένους, είδε τη ζωή του να διαλύεται. Όχι ρε φίλε, δεν τη δέχομαι την Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων. Δεν τη θέλω, πως το λένε. Θέλω κάθε άνθρωπο στο σπίτι του, στη ζωή, στις επιλογές του. Τον θέλω μετανάστη αν είναι ανάγκη. Αλλά όχι πρόσφυγα. Δεν το ανέχεται η ανθρωπιά μου τούτο το κατάντημα που εφηύραν οι δυνατοί και τα συμφέροντά τους.Γι’αυτό και δεν τη γιορτάζω τούτη τη μέρα. Κι αν τη θυμούμαι είναι μόνο για να τη σιχτιρίσω. Κι ίσως και για να ελπίσω. Να ελπίσω πως θα ξημερώσει μια καθαρή, διάφανη μέρα που ο κάθε άνθρωπος θα είναι εκεί που επέλεξε να είναι κι όχι εκεί που τον ανάγκασαν να βρεθεί.

Στην πατρίδα του, στο σπίτι του, στην ήσυχη ρουτινιασμένη ζωή του. Γίνεται να συμβεί αυτό; Αυτή τη μέρα θα ήθελα να γιορτάζω. Τη μέρα της κατάργησης της προσφυγιάς. Τη μέρα του σεβασμού στη ζωή, στην πατρίδα, στο σπίτι του άλλου.Τη μέρα της ανθρωπιάς. Κι αν και φοβάμαι ότι αργεί κι ότι ο κόσμος δε θα αργήσει να γίνει ένα τεράστιο hot spot, εγώ ελπίζω. Και που ξέρεις. Αν γίνουμε πολλοί όλοι εμείς που ελπίζουμε, μπορεί κάποια στιγμή να ξεκουνήσουμε από τη βολή μας και να καταφέρουμε κάτι.