Εκείνοι οι όμορφοι άνθρωποι που ονειρεύονται πολύ

Κάποιοι λένε ότι γελούν πολύ. Κάποιοι θα πουν ότι ονειρεύονται πολύ. Κάποιοι θεωρούν ότι ζουν στον κόσμο τους. Κάποιοι τους λατρεύουν γιατί παθιάζονται πολύ. Σίγουρο είναι πως τους αρέσει το πολύ, το απόλυτο, το κόκκινο το πορφυρό, το μαύρο του θανάτου, το λευκό της γαλήνης, το μπλε των ονείρων.

Πάντοτε όμως τα χρώματα που αγαπούν είναι καθαρά. Ρέουν χωρίς μέτρο μέσα τους.

Ποσότητες κ εκφράσεις που γοητεύουν και φοβίζουν. Πολλές φορές τους θεωρούν χαζούς γιατί δεν κρίνουν απ τις πράξεις, δικαιολογούν γιατί μπαίνουν μέσα απ τα μάτια σου στον κόσμο σου.

Είναι απίστευτα ιδιότροποι. Μπορεί να παραβλέπουν το προφανές και να κολλούν σε λεπτομέρειες. Μην τους πάρεις σα δεδομένους. Σεβάσου ότι μέσα στην αδυναμία τους, έχουν τη δύναμη να αφήνονται ολοκληρωτικά. Δεν τους αγγίζουν πολλά αλλά σ’ αυτά που τους αγγίζουν είναι ευάλωτοι σε παράλογο βαθμό. Κρύβονται μέσα σε λέξεις βιβλίων.

Γίνονται ένα με ταινίες. Πάλλονται με μουσικές. Εκείνοι, ίσως ακόμα ελπίζουν. Μπορεί να τους χαρακτηρίσεις εύκολα εγωιστές. Βλέπουν τα πάντα με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Τα τοπία, τις διαδρομές, τον ήλιο, το φεγγάρι, τους ανθρώπους.

Μπορεί να τους θεωρήσεις σνομπ , απρόσιτους, υπερβολικούς, εκρηκτικούς. Ίσως θα πρεπε να μάθουν να ζυγίζουν, το “δίνω” και το “παίρνω”. Μα τότε θα ταν δυστυχισμένοι. Μην τους θεωρείτε δεδομένους, θα κλείσουν τα μάτια της ψυχής τους ξαφνικά, χωρίς να το θέλουν. Είναι μωρά μέσα τους. Μετράς πόσο θα ταίσεις και πόσο θα αγκαλιάσεις ένα μωρό; Ίσως θα έπρεπε να μεγαλώσουν. Ίσως όμως δεν θέλουν πια.

Χαϊδέψτε τους με ένα λουλούδι, όταν πονούν. Χωρίς να ζητήσετε τίποτα. Είναι βαθιά μόνοι. Εκείνοι…..ίσως τελικά να παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Όχι δεν είναι τελικά εγωιστές, είναι εγωκεντρικοί. Φοβούνται, γι αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σημαντικοί ή όχι. Ξ

έρω πώς είναι απλά αληθινοί. Φεύγουν εύκολα. Όχι από σένα και από μένα. Από μέσα τους. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια. Είναι αερικά! (όταν κοιτάζω τα μάτια σου, είναι θολά. Ίσως γι αυτό σε συμπονώ, σίγουρα κάποτε ήσουν αλλιώς.) Της Χαρά Μαζίδη