Εκείνοι οι δεδομένοι άνθρωποι που δεν τους εκτίμησε ποτέ κανείς.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι οι δεδομένοι. Είναι εκείνοι που θα σταθούν, θα κανακέψουν, θα συμβουλεύσουν. Είναι εκείνοι που στα δύσκολα θα είναι πάντα εκεί ξεπερνώντας τα όριά τους και τις όποιες δικές τους δυσκολίες. Αγάπησαν. Δόθηκαν δίχως δεύτερη σκέψη. Και στάθηκαν πάντα εκεί. Μόνο που δεν τους εκτίμησε ποτέ κανείς. Κι αν το έκανε ήταν για λίγο. Όσο είχε την ανάγκη τους, όσο καλούσε το όνομά τους για βοήθεια. Ύστερα τους ξέχασε. Αγνόησε την ύπαρξή τους μέχρι την ώρα που τους ξαναχρειάστηκε. Και τους βρήκε εκεί που τους είχε αφήσει. Να περιμένουν ένα σημάδι, μιαν ανάγκη για να νιώσουν ότι κάτι πάει να αλλάξει.

Ότι επιτέλους αποκτούν τη σημασία που θέλουν στη ζωή του άλλου. Μόνο που επαναλαμβάνονται ολοένα τα ίδια. Τους χρειάζονται, τους χρησιμοποιούν, τους ξεχνούν μέχρι να τους ξαναθυμηθούν. Και στο μεσοδιάστημα, εκείνοι, οι άνθρωποι που τους κλήρωσε να θεωρούνται πάντα δεδομένοι, μένουν να μετρούν τα ψίχουλα που τους τάισαν για παντεσπάνι. Και πληγωμένοι να αναρωτιούνται τι πάει λάθος με αυτούς και δεν τους αγαπούν. Δεν τους αποζητούν. Δεν τους νοιάζονται. Κυρίως όμως, δεν τους εκτιμούν. Και η απάντηση δεν έρχεται από πουθενά. Γιατί κανείς δεν έχει την ειλικρίνεια να τους φτύσει στα μούτρα ότι για την εγωιστική πάρτη του αξίζουν μόνο για όσο μπορεί να τους εκμεταλλεύεται. Όσο για τους εαυτούς τους, δε δίνουν κι αυτοί απάντηση. Βλέπεις στους ανθρώπους που σμιλεύτηκαν στην αγάπη, που την κοινώνησαν και την κοινωνούν, τέτοιες συμπεριφορές είναι αδιανόητες. Κι όμως, συμβαίνουν. Αυτοί οι άνθρωποι, οι δεδομένοι, έμαθαν να ζουν στο περιθώριο και να λάμπουν κάθε φορά που ένας προβολέας ανάγκης πέφτει πάνω τους. Σαν εκπληρώσουν το “χρέος”, σα χρησιμοποιηθούν, τα φώτα σβήνουν. Κι αυτοί απομένουν στη σκοτεινή γωνιά τους περιμένοντας την επόμενη και κάθε επόμενη φορά. Με πίκρα, με δάκρυα κι ένα τεράστιο παράπονο. Γιατί να μη βρίσκουν πουθενά ανθρώπους σαν κι αυτούς; Γιατί αυτό που δίνουν, αυτή η αγάπη που προσφέρουν να μην τους γυρίζει ποτέ πίσω ούτε στο ένα χιλιοστό; Δεν υπάρχει απάντηση. Και με τον καιρό παύουν κι εκείνοι να την ψάχνουν καθώς η μη εύρεσή της τους πληγώνει πολύ. Και κάθε φορά λένε πως θα είναι οι τελευταία.

Πως θα αλλάξουν, θα γίνουν σκληροί, θα κοιτούν και λίγο τον εαυτό τους. Μα ποτέ δεν το κάνουν. Είναι της στόφας τους να δίνουν κι ας μην παίρνουν ποτέ πίσω τίποτα. Είναι η φύση του ανθρώπου λένε να δίνει και να δίνεται. Κι αυτοί, οι πιστά δεδομένοι, ξέρουν πως αυτή τη μοίρα τους δε θα την απαρνηθούν ποτέ. Όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δε θέλουν να την αλλάξουν.Είναι εκείνοι, οι δεδομένοι που σμιλεύουν την αγάπη και τη χαρίζουν αδιακρίτως. Είναι εκείνοι οι δακρυσμένοι που πάντα θα σε κοιτούν με μιαν ελπίδα. Ελπίδα πως κάποια ευλογημένη στιγμή, κάποιος θα τους απλώσει το χέρι χωρίς να υπάρχει ανάγκη. Μόνο και μόνο γιατί θα του είναι πολύτιμη η επαφή και η παρουσία τους…