Δυνατές σχέσεις… μεγάλες Αγάπες

Οι δυνατές σχέσεις ξεκινούν συνήθως απ’ το τίποτα, απ’ το μηδέν, τυχαία, απρόσμενα και προκαλούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εξελίσσονται σαν ταινίες του σινεμά, με κινηματογραφικά πλάνα, με δόσεις μπόλικης τρέλας, αφού μ’ αυτά που νιώθει κανείς δεν πατάει στη γη. Είναι δυνατές, δηλαδή καθόλου τυπικές. Μιλάμε για δόσιμο, για πολύ δόσιμο στον άλλο, για επέκταση του εαυτού μας στον άλλο. Μιλάμε για συνεχόμενο γεφύρωμα με αυτά που του αρέσουν, με αυτά που ζητά. Και στις περιπτώσεις που ο ένας γκρεμίζεται, ο άλλος τον τραβά με όλες του τις δυνάμεις και με το ρίσκο να χάσει ο ίδιος έδαφος.

Δεν υπάρχει το “εγώ” αλλά υπάρχει το “εγώ για σένα”. Είναι σχέσεις αλληλεξάρτησης, αλληλοεκτίμησης, αλληλοβοήθειας. Έτσι πάνε τις περισσότερες φορές αυτές οι σχέσεις. Και φυσικά, μπορεί να διαρκέσουν για πολύ χρόνο, μπορεί και για πάντα. Γιατί όχι; Όταν όμως ραγίσει το γυαλί μιας τέτοιας σχέσης τότε τα πράγματα περιπλέκονται πολύ. Περιπλέκονται σε τέτοιο βαθμό που μετά αρκεί ένα μπαμ για να τελειώσουν τα πάντα, σα να μην άρχισαν ποτέ. Χωρίς αντίο, χωρίς φιλί, χωρίς συγνώμη. Δε χρειάζεται καμιά λέξη, έτσι απλά μπορεί να γραφτεί το τέλος. Και τότε, αρχίζει να φαίνεται η ουσία μιας τέτοιας σχέσης. Μετά το τέλος της. Όταν οι άνθρωποι στερούνται, όταν μένουν μόνοι, αβοήθητοι. Τότε, καταλαβαίνουν πόσο άξιζε. Τότε, ξεκινά γι’ αυτούς η εποχή με τη μόνιμη συννεφιά.

Χάνουν το νόημα της ύπαρξης τους, μηδενίζονται. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή τα έδωσαν όλα, μα όλα. Ακόμα κι όταν καταφέρουν και καλύψουν το κενό τους, η δυνατή σχέση που είχαν, τους επηρεάζει και στη συνέχεια. Αποφεύγουν τα μέρη που πήγαιναν, τις παρέες, τις ασχολίες, μεταμορφώνονται, αλλάζουν.

Η δυνατή σχέση λειτουργεί σαν πάθημα που έγινε μάθημα και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Συνεπώς, το άτομο δε θέλει και πολλά-πολλά. Προτιμά τις χλιαρές σχέσεις για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Πατάει πλέον στη γη και συντηρητικοποιείται. Δεν είναι πια “αλλού”, όπως λέμε, αλλά είναι εδώ και μόνο εδώ.

Γίνεται απενεργοποίηση ακόμα και της φαντασίας του, γίνεται πεζός άνθρωπος. Αν καταφέρει και ξανακάνει δυνατή σχέση, τότε η δεύτερη εξιδανικεύεται από τον ίδιο και η πρώτη αν και παύει να είναι εμμονή, καταλήγει μια ανάμνηση που δε θα ξεπεραστεί, αλλά θα υπάρχει σαν σημάδι που έγινε και δε γίνεται να φύγει. Η δεύτερη αποκτά τον κύριο ρόλο γιατί λειτουργεί θεραπευτικά, κλείνει τις πληγές κι από πάνω χτίζει τα δικά της παλάτια. Οι δυνατές σχέσεις είναι σχέσεις ζωής που σε ακολουθούν και μετά το τέλος τους. Ουσιαστικά δεν τελειώνουν ποτέ, συνεχίζουν να υπάρχουν.

Σ’ αυτές τις σχέσεις το “για πάντα” έχει βάση. Μετά το τέλος τους κατανοείται καλά και παίρνει διαστάσεις ώστε να χαρακτηρίζονται δυνατές, με δεσμούς που δε σπάνε. Κάτι σαν αιώνια σύνδεση, αυτό υπάρχει στις σχέσεις αυτές. Γράφει η Πόπη Κλειδαρά