«Δεν γέννησα τον γιο μου αλλά είμαι η αληθινή του μαμά»

Η υιοθεσία είναι μια απίστευτη πράξη αγάπης. Μια πράξη που κάνει χαρούμενα πολλά παιδιά που βρίσκουν (πολλές φορές έπειτα από πολλές περιπέτειες) μία οικογένεια να τα αγαπάει και να τα φροντίζει. Αρκετές φορές, όμως, θ’ ακούσεις τη φράση «ο Γιώργος δεν είναι κανονικό του παιδί, το υιοθέτησε» ή «αυτή δεν είναι η αληθινή του μαμά». Η Cindee Badalamente, που υπογράφει το παρακάτω κείμενο δίνει μια αποστομωτική απάντηση σε όσους λένε στον γιο της ότι δεν είναι η «αληθινή του μαμά»…

«Ο γιος μου ακούει πολύ συχνά μια συγκεκριμένη φράση- μία φράση που συνηθίζουν να λένε σε πολλά υιοθετημένα παιδιά: ότι δεν είμαι η “κανονική” του μητέρα. Μια μέρα όταν ήταν στην Πρώτη Δημοτικού, έκλαιγε ενώ γυρίζαμε από το σχολείο. Προσπάθησα να μην αφήσω αυτό το γεγονός να με επηρεάσει, θυμίζοντας στον εαυτό μου ότι τα παιδιά είναι σκληρά γενικά γιατί δεν ξέρουν κάτι άλλο.

Αυτά τα παιδιά είναι 100% δικά μας. Ο γιος μου είναι 100% δικός μου.

Αν ρωτήσεις κάποιον αν θεωρεί τους θετούς του γονείς, κανονικούς γονείς ή αν τους πεις ότι η μαμά και ο μπαμπάς τους δεν είναι οι πραγματικοί γονείς τους, μπορεί να νομίζεις ότι αυτός είναι ένας εύκολος να εξηγήσεις τι σημαίνει υιοθεσία αλλά δεν είναι ακριβής.

Οι θετοί γονείς είναι οι πραγματικοί γονείς του παιδιού από όποια μεριά κι αν το δεις. Εμείς φιλάμε τις μελανιές για να φύγει ο πόνος όταν χτυπάνε τα παιδιά μας, εμείς ζητωκραυγάζουμε όταν παίζουν στους αγώνες του σχολείου, εμείς προγραμματίζουμε τα ραντεβού στον παιδίατρο, εμείς αλλάζουμε πάνες, καθαρίζουμε τον εμετό και τα “πνίγουμε” στις αγκαλιές και τα φιλιά. Αυτά τα πράγματα κάνουν όλοι οι “αληθινοί” γονείς και αυτά τα παιδιά είναι δικά μας 100%. Ο γιος μου είναι δικός μου.

Τις περισσότερες φορές, τα υιοθετημένα παιδιά ακούν τέτοιου είδους εκφράσεις από συνομήλικα παιδιά. Ο γιος μου το έχει ακούσει από γείτονες, από συμμαθητές του, ακόμα κι απ’ τα ξαδέρφια του. Και μια και τα παιδιά επαναλαμβάνουν αυτά που ακούν στο σπίτι, κάθε γονιός πρέπει να τα διαπαιδαγωγήσει και να τους μάθει πως το ότι ένα παιδί δεν έχει γεννηθεί απ’ την κοιλιά της μαμάς του, δεν το κάνει λιγότερο… παιδί. Οι οικογένειες έχουν διάφορες μορφές και καμιά από αυτές δεν σημαίνει ότι είναι κατώτερη από την άλλη.

Πολλά υιοθετημένα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια για την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι. Κάποια, όπως ο γιος μου, υιοθετήθηκαν μέσω του συστήματος της αναδοχής και είναι ακόμα πιο ευαίσθητα. Ο γιος μου πίστευε ότι θα τον άφηνα ή ότι θα ότι έδινα πίσω, κι έτσι, το να ακούω ότι δεν είμαι η “κανονική” του μαμά ήταν κάτι που τον στενοχωρούσε πολύ. Στα 14, δεν το “παίρνει” πια τόσο σοβαρά, αλλά ακόμα θέλω να πιστεύω ότι δεν θα το ξανακούσει.

Υιοθεσία απλώς σημαίνει ότι το παιδί έχει ακόμα δύο γονείς και ότι όλοι οι γονείς του είναι πραγματικοί. Δεν γέννησα τον γιο μου, αλλά είμαι η μητέρα του. Είμαι αληθινή.»