Δείξε τι νιώθεις, pε μεγάλε!

Ξεκόλλα απ’ τη βόλεψη του κινητού σου και προχώρα. Χάθηκες μέσα στη μετάφραση των μηνυμάτων σου και τώρα κάθεσαι κι αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά. Ακόμα και τα πιο απλά πραγματάκια τα κάνεις να φαίνονται ένα άλυτο πρόβλημα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, φίλε μου, ιδίως όταν πρόκειται για εpωτικές, δεν είναι φατσούλες και χεράκια στα social. Μπορεί –ή καλύτερα πρέπει– να είναι κάτι περισσότερο. Κάτι το οποίο θα σε κάνει να διαφέρεις. Κάτι για το οποίο το ενδιαφερόμενο πρόσωπο θα έχει έναν λόγο να σε δει μ’ ένα διαφορετικό μάτι -κι όχι εκείνο της κλειδαρότρυπας, εκείνο που σε κοιτάω στα μάτια και πιστεύω. Τι; Αυτό είναι δικό σου θέμα. Κι αν θέλεις να γίνει και θέμα και κάποιου ακόμα, θα πρέπει να πάρεις δραστικά μέτρα. Κι όχι εκείνα που σου δίνουν τη δυνατότητα να κινηθείς εκ του ασφαλούς. Εκείνα, δηλαδή, που κάνουν τη χυλόπιτα ανώδυνη κι άγευστη.

Άλλωστε, αυτό μας έφαγε. Η αδυναμία να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που γουστάρουμε και θέλουμε δίπλα μας -όχι μπροστά, αλλά ούτε και πίσω μας, δίπλα μας. Και μετά σου φταίει αυτό το καταραμένο σύμπαν και, δήθεν, οι κακές συγκυρίες. Και να σου ξαφνικά η κατάθλιψη κι η εpωτική απογοήτευση για κάτι που ούτε καν προσπάθησες.

Ποιος σου είπε, όμως, ότι όλα έρχονται ουρανοκατέβατα; Ποιος σου είπε ότι ο έpωτας και τα αισθήματα δεν είναι παιχνίδι μάχης αλλά και πολιορκίας; Γιατί αυτό είναι κι αυτή είναι κι η μαγεία. Αν γουστάρεις, διεκδικείς. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις και σίγουρα δε θα βρεις καμία Γεωργία Βασιλειάδου να κάνει τον ρόλο της προξενήτρας.

Εκτός κι αν η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου ξεπερνάει κάθε είδους προσδοκία μεγάλου ψαρά. Απ’ εκείνες τις περιπτώσεις που λανθασμένα μπορεί να πιστεύεις, ότι τα πάντα μπορούν και τσιμπάνε στο αγκίστρι σου. Γελιέσαι, όμως. Αλλάξανε οι εποχές. Αλλάζουνε κι οι απαιτήσεις. Αλλάξανε κι οι άνθρωποι.

Γι’ αυτό, άσε τα εύκολα και πήγαινε στα δύσκολα. Σ’ εκείνα που η ανάγκη σου μπορεί να είναι κι η ανάγκη κάποιου ακόμα. Σ’ εκείνα που τα λόγια σου μπορούν να οδηγήσουν σε μία επαφή. Κι ας είναι η μία κι η μοναδική. Αρκεί να δείξεις τη διάθεσή σου, το ενδιαφέρον σου.

Δώσε λίγο ρομαντισμό. Απ’ το πιο απλό μέχρι και το πιο ασήμαντο, αρκεί να είναι αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι. Δε χρειάζεται να είναι λόγια. Νομίζω ότι κουράσανε. Άνοιξε απλά μια πόρτα στο διάβα σου και δώσε προτεραιότητα. Τράβηξε μια καρέκλα και δώσε τη θέση σου κι έπειτα απλά χαμογέλασε.

Πιάσε το χέρι, καθώς περπατάς, ακόμα κι αν βρεις αντίσταση. Αγκάλιασε τρυφερά σε χρόνο ανύποπτο και νιώσε την ίδια αμηχανία που μπορεί να λάβεις. Κάνε μια διαδρομή για δύο. Είτε είναι παραλία, είτε είναι πλατεία, είτε είναι ακόμα και μία ευθεία. Δώσε χρόνο στα σώματα να μιλήσουν, αλλά και στα μάτια να κοιταχτούν.

Άσε στην άκρη για λίγο τον σκληρό εαυτό σου. Κανείς δεν έπαθε τίποτα απ’ αυτό. Και μη φοβάσαι, γkόμενο ξενέρωτο δεν πρόκειται να σε πει κανείς. Κι αν σε πουν, ετοίμασε ένα δείπνο για δύο. Κι αν δεν είναι το στιλ σου, φέρε το στα μέτρα σου. Εκεί όπου και μια καντίνα μπορεί να φέρει τα ίδια αποτελέσματα.

Γιατί κι ο έpωτας θέλει την τρέλα του. Θέλει εκείνη τη στιγμή που θα βρεις το θάρρος να εκφράσεις αυτά που πραγματικά αισθάνεσαι. Όλα εκείνα που πρώτα θα κάνουν εσένα να πιστέψεις στον εαυτό σου. Μη χάνεσαι, όμως, μέσα στο χρόνο.

Κι αν πάλι ντρέπεσαι, κάνε και μία καντάδα. Όχι με την παραδοσιακή έννοια, γιατί θα γίνεις viral. Ή στην τελική, γράψε ένα γράμμα και στείλε το με courier.

Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται κάπως, ήρθε η στιγμή να αποδείξεις πως αυτό που θέλεις πρέπει και μπορείς να το διεκδικήσεις. Μην μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς αν αυτός είναι ο ρόλος σου. Σκέψου πως αυτή είναι η ανάγκη σου κι αυτό που λέει η καρδιά σου. Γιατί αν ψάχνεις να βρεις απάντηση στα social, λυπάμαι φιλαράκι, αλλά έχασες.

Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη