Δείξε μου έναν τρόπο να σ’αγαπάω δίχως να σε πιέζω.

Της Στεύης Τσούτση.

Περιφερόμαστε στο σπίτι όμοια με φαντάσματα. Τρακάρουμε μα δεν αγγιζόμαστε. Μοιράζουμε νοερά τις “ζώνες” και κυκλοφορεί ο καθένας στη δική του. Μετρώντας τις ανάσες του, ελέγχοντας τις κινήσεις, προκειμένου να μην ενοχλήσει. Να αφήσει τις σκέψεις να πάρουν τα ηνία. Κι όπου εκείνες βγάλουν. Νιώθω να έχει πάρει φωτιά το κεφάλι μου. Κι εγώ δεν έχω μήτε σταγόνα νερού να του ρίξω να δροσίσει.Τα λόγια σου ήταν χαστούκι. Έπεσε πάνω στο μάγουλο μου κι ακόμη νιώθω τα δάχτυλα σου να το στιγματίζουν κόκκινο. Κι ας μη φαίνεται τίποτα μπροστά στον καθρέφτη.

Κι ας είμαι όπως πριν… Μόνο που δεν είμαι. Σε πιέζω, λες. Τρέχω, λες. Βιάζομαι και σε αγχώνω. Και φοβάσαι μη σε πνίξω. Κι εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Γιατί δε θέλω να σε πνίγω. Δε θέλω να ασφυκτιάς. Δε θέλω να δυσανασχετείς. Μόνο να υπάρχεις θέλω και να είσαι έτσι όπως σε γνώρισα. Με μάτια που με κοιτούν και λατρεύω να χάνονται κι ένα χαμόγελο που μου χαρίζει τον κόσμο. Μια αγκαλιά που με κλείνει μέσα και μια έννοια ανείπωτη αλλά αληθινή…Δείξε μου έναν τρόπο να σ’αγαπάω δίχως να σε πιέζω. Δείξε μου πως πρέπει να είμαι για να είσαι κι εσύ καλά.Γιατί αποδεικνύεται πως εγώ δεν ξέρω. Δεν έμαθα, που να πάρει, τόσα χρόνια. Αναλώθηκα σε άχρηστες σχέσεις που τις βάφτισα αγάπες και τώρα κόλλησα. Τώρα που έχω εσένα. Εσένα που είσαι όπως θέλησα. Όπως τόλμησα στα πιο δύσκολα, τα πιο ακατόρθωτα όνειρα να πλάσω. Και τα κάνω όλα χάλια. Γιατί δεν ξέρω να διαχειριστώ όλο αυτό που ήρθε. Κι επικρατεί ο πανικός μου μην το χάσω.

Μη σε χάσω.Πες μου τι να κάνω. Βοήθησε με. Με λες δοτική. Βαθιά μέσα σου μου το καταλογίζεις που δίνω τόσα. Γιατί αγχώνεσαι πως πρέπει να τα επιστρέψεις. Το λες ευγνωμοσύνη. Το βρίσκω περιττό. Δε θέλω να με ευχαριστείς. Να με δεχτείς θέλω. Να ανοίξεις τη ζωή σου και να με μπάσεις μέσα. Να νιώσω ότι ανήκω κάπου. Δε θέλω να παντρευτώ. Δε θέλω να δέσω το γάιδαρο μου. Δεν είσαι γάιδαρος. Άνθρωπος μου θέλω να είσαι. Ο πιο δικός μου. “Αν δεν το πεις σε μένα, σε ποιον θα το πεις”, μου είπες τις προάλλες. Κι εγώ σφίχτηκα πάνω σου και δεν κούνησα κι ας ήταν άβολο το σύμπλεγμα που ήμασταν αγκαλιασμένοι. Δεν ξέρεις πως είναι να έχεις τρυφερότητα κι αγάπη κι έγνοια να δώσεις και να κουτουλάς σε ντουβάρια. Να απευθύνεσαι σε ανθρώπους που δε σου άξιζαν. Και να τους επιτρέπεις να σε πληγώνουν. Δεν ξέρεις πως είναι να περιμένεις κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Να περιμένεις εκείνον που θα του δώσεις τη μοναξιά σου και θα του πεις

“Πάρτην και πέτα την. Τώρα έχω εσένα”… Τρέχω λες.Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος στις καρδιές των ανθρώπων; Πόσο λίγος ή πόσο πολύς; Ποιος θα βρεθεί να τον καθορίσει; Δυο ή έξι μήνες, ένας χρόνος ή δέκα; Και δε με νοιάζει τι λένε οι απ’ έξω. Τι λες εσύ είναι η έννοια μου. Πόσο σε ζορίζω και πόσο μπορείς να με αντέξεις; Και το κυριότερο, πόσο θέλεις; Όλη μου τη ζωή την πέρασα περιμένοντας. Κι ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή, την ώρα που έχεις πάψει πια να περιμένεις, που μια κουρτίνα τραβιέται από μπροστά σου και βλέπεις.Κι ερωτεύεσαι. Και παλεύεις να βρεις ισορροπίες. Εκείνες που ένιωθες πως είχες και χάθηκαν σε ένα βλέμμα. Τώρα σφίγγομαι πάνω σου και γελάς. Και με πειράζεις για το πόσο ήρεμη κοιμάμαι όταν είσαι δίπλα. Και ισχύει.Ένα θηρίο μερώνει μέσα μου σαν είσαι κοντά. Και την αγαπώ αυτή την αίσθηση της πληρότητας. Μόνο που θέλω να τη νιώσεις κι εσύ. Όχι υποχρεωτικά. Όχι ανταποδοτικά. Θέλω απλά να έρθει. Και δε θα την πιέσω.

Θα σταθώ και θα την περιμένω. Και θα είμαι δίπλα σου όπως θέλεις.Μόνο δείξε μου τον τρόπο γιατί δε μου έμαθε ποτέ κανείς. Γιατί δε γεννήθηκα μαθημένη και κάνω λάθη. Που δεν τα θέλω κι όμως γίνονται. Αλλά σε θέλω ευτυχισμένο. Και θέλω να είμαι κι εγώ ευτυχισμένη. Θέλω να είμαστε μαζί ευτυχισμένοι, βασικά. Και ξέρω ότι μπορούμε. Κι ας είμαι εγώ πιο μπροστά από σένα. Κάπου θα συναντηθούμε. Εγώ με φρένο κι εσύ σταθερά. Μη γκαζώσεις για μένα. Δεν το θέλω. Δεν το απαιτώ. Θέλω μόνο μια θέση στη ζωή σου. Κι ας είναι στο υπόγειο στην αρχή. Μες το σκοτάδι… Κι ας ανεβαίνω σιγά σιγά τους ορόφους. Μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά δε βιάζομαι… Κι ας φαίνεται το αντίθετο. Να υπάρχεις θέλω. Και να μου δώσεις λίγο χώρο. Και να νιώθω πως κάποια στιγμή, όσο νωρίς ή αργά θελήσεις, θα με αγαπήσεις.Όχι γιατί σ’αγαπώ εγώ αλλά γιατί δεν μπορείς, ούτε και θέλεις να κάνεις αλλιώς.