Δε με νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα

Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που νομίζουμε ότι μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα  και δημόσια τη γνώμη και τα πιστεύω μας, γιατί πολύ απλά είναι δικές μας απόψεις και δεν αφορούν κανέναν άλλον. Οι περισσότεροι γνωρίζετε καλά πως αυτό δεν ισχύει, γιατί ο κόσμος έχει την τάση να μπλέκεται σ’ ό,τι δεν τον αφορά κι έχει μάθει να εκφέρει γνώμη για όλα.

Δε νιώθω ότι η κοινωνία θ’ αποδεχτεί ποτέ πλήρως τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογίες κανενός κι έτσι κι εγώ με τη σειρά μου έμαθα να μη με νοιάζει. Να μη με νοιάζει αν με πουν ξινή και ξιπασμένη αυτοί που δεν πάω και δε χαιρετώ στο δρόμο, να μη με νοιάζει τι πιστεύουν για μένα όσοι κρίνουν και διαφωνούν με την εpωτική μου ζωή, όσοι πιστεύουν ότι έχω κάνει λάθος επιλογές στη ζωή μου, κατά τη δική τους γνώμη.

Έχω ακούσει κόσμο να κατακρίνει και να προσβάλλει γνωστούς κι  αγνώστους, για τον τρόπο που ζουν τη ζωή τους, λανθασμένα κατά τους «κριτές».  Βλέπω το γείτονά μου να κρυφοκοιτάζει όταν παρκάρω στις πέντε το πρωί και μπαίνω σπίτι, γιατί δε γίνεται να τριγυρνώ ως τα χαράματα και να μη με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Ακούω το διπλανό μου στο καφέ να με σχολιάζει όταν καπνίζω, γιατί είναι πολύ αλήτικη συνήθεια και πολύ αντιαισθητική κατ’ αυτόν. Ο γείτονάς μου κι ο διπλανός μου έχουν κάποιες  προσωπικές απόψεις που δε συμβαδίζουν με τις δικές μου. Και για πείτε, γιατί αυτό έπρεπε να μ’ επηρεάζει; Γιατί αυτό θα ‘πρεπε να με νοιάζει, σαν να μην ξέρω εγώ τι ισχύει και τι όχι;

Ο κόσμος πάντα θέλει να ξέρει τι συμβαίνει γύρω του, ποιος κοιμάται με ποιον και κάθε πόσο. Εσύ που θέλεις πυρετωδώς να μάθεις το λόγο που χώρισα, όταν δεν καταφέρεις με τις κατινιές σου να το μάθεις, τότε θ’ αρχίσεις να βγάζεις δικά σου συμπεράσματα κι ιστοριούλες. Και κάπως έτσι μαθαίνω πως έχω κερατώσει το ταίρι μου και μετά πήγα με τον εραστή μου και το σύντροφό μου για καφέ και γίναμε όλοι μια όμορφη παρέα. Ιστοριούλες είπαμε. Ε και; Θα κάτσω να σκάσω γιατί η Μαρία, ο Κώστας κι ο κάθε Κώστας βαριούνται τόσο πολύ τη μίζερη ζωή τους και κάθονται κι ασχολούνται με τη δική μου; Μπα, αυτοί μια μέρα θα με κάνουν διάσημη με τόση διαφήμιση που μου κάνουν, γιατί να τα εμποδίσω τα παιδιά;

Έχω πια γνωρίσει εμένα και ξέρω τι είμαι και τι όχι. Ξέρω τι κάνω, τι έκανα και τι όχι. Ξέρω ποιους ανθρώπους υπολογίζω και ποιους όχι κι αυτοί που υπολογίζω είναι αυτοί που δε θα κάτσουν να κάνουν σενάρια και να βγάλουν φήμες για μένα, αλλά αυτοί που θα κάτσουν μαζί μου ν’ ακούσουν τις χθεσινές μου μαλακίες και θα γελάσουν με τις σαχλαμάρες μου. Έχω ακούσει πως ο ένας με θεωρεί πολύ εντάξει άτομο και πως ο άλλος πιστεύει πως θα ‘πρεπε ν’ αλλάξω τον τρόπο μου και τη συμπεριφορά μου. Και τους ευχαριστώ και τους δύο. Γιατί μέσα απ’ αυτά που πιστεύουν αυτοί για μένα, έμαθα εγώ τι πιστεύω για μένα.

Εγώ μπορεί να μην ασχολούμαι μ’ όλο αυτό το τσίρκο πια και να ‘χω καταλάβει πώς λειτουργεί η κοινωνία σας, αλλά ένα παιδί στα δεκάξι του μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να δει πέρα απ’ όλες τις κακίες και τα σχόλια που ακούγονται για το άτομό του. Και να παρακαλάς να μην είσαι εσύ ο υπαίτιος για έναν άνθρωπο που έμαθε να περπατά σε σπασμένα γυαλιά σ’ όλη του τη ζωή, γιατί μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα πιστεύει άσχημα πράγματα γι’ αυτόν και να μην ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Γιατί αν ευθύνεσαι έστω και στο 1% για μια ζωή μόνιμα φοβισμένη, πίστεψέ με, αρκεί για να νιώθεις αιώνιες τύψεις.

Έχω τους ανθρώπους μου κι αυτό μ’ ευχαριστεί. Εσύ που πιστεύεις χίλια δυο πράγματα κι αίσχη για μένα, έχεις κάποιον να σε κάνει χαρούμενο ή μόνο η δική μου ζωή δίνει σκοπό και λίγο ενδιαφέρον στη δική σου;