Δε φέρεσαι άσχημα σε κάποιον που σε νοιάζεται

Οι σχέσεις καμία φορά παλιώνουν. Φτάνουν στο τέλος τους και το συνειδητοποιούμε ετεροχρονισμένα. Κάνουμε τα στραβά μάτια, κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας περιμένοντας κάποιος άλλος, κάποιος τρίτος, να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Να μας αποδεσμεύσει από αυτό που οι ίδιοι δεν μπορούμε να αποδεσμευτούμε.

Οι σχέσεις, λοιπόν, τείνουν να ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες που βρήκαμε σε ένα άλμπουμ καταχωνιασμένο κάτω απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού μας. Έχουν χαθεί τα όμορφα χρώματά τους και τα πρόσωπα που απεικονίζονται σε αυτές έχουν αλλάξει τόσο μα τόσο πολύ. Έτσι ακριβώς, όπως κι οι σχέσεις που πλησιάζουν στο τέλος τους. Είναι σαν τεράστια άλμπουμ με άπειρες φωτογραφίες. Άλλες απεικονίζουν τη χαρά, άλλες τη λύπη. Άλλες ενεργοποιούν σε εμάς το κουμπί της νοσταλγίας για τα καλύτερα που φοβόμαστε πως ίσως δεν ξαναζήσουμε. Άλλες υπάρχουν εκεί για να μας υπενθυμίζουν όλα τα άσχημα που δε θέλουμε να ξαναπεράσουμε. Και κάπως έτσι, βρίσκουμε τις ισορροπίες μας και θυμόμαστε τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στην απόφαση να κλείσουμε αυτό το άλμπουμ.

Τι γίνεται, όμως, με όλα εκείνα τα συναισθήματα που επιτρέψαμε να δημιουργηθούν όλο αυτό το διάστημα και να γεμίσουν το άλμπουμ μας με όλες εκείνες τις στιγμές; Εξαφανίζονται; Ξεθωριάζουν κι εκείνα σαν παλιές φωτογραφίες; Ή μήπως όχι;

Μετά από ένα χωρισμό οι βασικοί ρόλοι που θα συναντήσουμε είναι συνήθως δύο. Γιατί πόσο πιθανό είναι να σταματήσουμε να νιώθουμε ταυτόχρονα με τον άλλον; Συνήθως πολύ σπάνιο έως αδύνατο. Οπότε, ναι, μιλάμε για εκείνον που ακόμα νιώθει κι ακόμα νοιάζεται και για εκείνον που είναι έτοιμος για το καινούριο, γιατί πολύ απλά σταμάτησε να νιώθει.

Πολλές φορές, αν πήραμε το ρόλο του έτοιμου για τη νέα αρχή μπορεί να παρεξηγήσουμε, μπορεί να παραφερθούμε στον πρώην σύντροφό μας. Μπορεί εκείνος ακόμα να νοιάζεται για εμάς κι ας γνωρίζει πως τίποτα δε θα επιστρέψει ξανά στο όπως ήταν πριν. Κι όλη αυτή η φροντίδα, όλο εκείνο το ενδιαφέρον που θα μας δείξει με τον τρόπο του να το αισθανθούμε σαν αφόρητη πίεση. Και κάπως έτσι, προσπαθώντας να απομακρυνθούμε απ’ το παρελθόν για να φτιάξουμε ένα μέλλον μπορεί να φερθούμε πολύ άσχημα σε κάποιον που μέχρι πρότινος αποτελούσε το άλλο μισό κομμάτι μας.

Μέχρι πρόσφατα, μπορεί να κοιμόμασταν και να ξυπνούσαμε μαζί του. Ήταν αυτός που θα παίρναμε τηλέφωνο όταν δεν ήμασταν καλά κι αυτός που θα αναζητούσαμε την αγκαλιά του στις καλές και κακές στιγμές μας. Ήταν η ασφάλειά μας, το σταθερό μας σημείο. Εμείς τον επιλέξαμε όπως κι εκείνος εμάς και δε σταμάτησε να μας στηρίζει μέχρι το τέλος. Και τώρα, ξαφνικά, όλη αυτή η φροντίδα φαντάζει στα μάτια μας ενοχλητική, λάθος. Τόσο ξένη.

Σε αυτό εδώ το σημείο, πρέπει να σημειώσουμε πόσο λάθος είναι να φερόμαστε άσχημα σε ανθρώπους που θέλουν μόνο να μας δείξουν την αγάπη τους. Να μιλάμε άσχημα, να τους μειώνουμε. Γιατί; Γιατί εκείνοι μπορεί να νιώθουν ακόμη ενώ εμείς όχι. Μπορούμε πάντα να φερθούμε ευγενικά. Μπορούμε πάντα να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι χωρίς να πληγώσουμε τα συναισθήματα του άλλου, όσο τουλάχιστον περνάει απ’ το χέρι μας.

Γιατί να δημιουργούμε τραύματα όταν μπορούμε απλώς να είμαστε πιο ανθρώπινοι;

Συντάκτης: Θαλεία Σόκαλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη