Αν δε φας τα μούτρα σου, τον ψεύτη δεν τον καταλαβαίνεις.

Της Στεύης Τσούτση.

Του το λες. Αρχικά όσο πιο διακριτικά μπορείς. Στη συνέχεια λίγο πιο έντονα. Καταλήγεις να το ουρλιάζεις μέσα στα μούτρα του. Εκείνος όμως δεν ακούει. Σε κοιτά αλλά δε σε βλέπει. Σου γνέφει αλλά απλά και μόνο για να γλιτώσει από το μαρκάρισμά σου. Κι όμως, εσύ κάνεις ό,τι μπορείς για να τον προστατεύσεις. Παλεύεις να τον σώσεις από τα δίχτυα της κοροϊδίας που έχει μπλεχτεί. Του χτυπάς την αλήθεια αλλά πέφτει στο κενό.Δε θέλει να τη δει. Δε θέλει να την ακούσει. Ζει στο παραμύθι του. Ζει στο ψέμα που του φτιάξανε κι εσύ σε αυτό περισσεύεις. Δε χωράς, πως το λένε… Ξέρω, σου έρχεται να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.

Βλέπεις το παράλογο, ζητάς να βοηθήσεις κι όλα ναυαγούν. Κι είναι εκείνο το γιατί, εκείνο το αιώνιο γιατί που σε βασανίζει. Γιατί να μην ακούν οι άνθρωποι τη φωνή της λογικής; Γιατί να παραμυθιάζονται και να τραβούν κουρτίνες μπροστά στα μάτια τους; Γιατί να αφήνονται στην πλάνη κακών ανθρώπων και να μην ξυπνούν με τις εκκλήσεις των δικών τους ανθρώπων; Είναι δυνατόν να είναι ισχυρότερη η πλάνη από την αλήθεια; Ναι φίλε, είναι. Δυστυχώς. Κι εσύ το ίδιο έκανες. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες στη θέση τους. Θα αγνοούσες αποδείξεις και φωνές της λογικής φερμένες από τρίτους. Γιατί πολύ απλά αυτή είναι η κατάρα και η μαγεία ταυτόχρονα του ψέματος.

Σε κλείνει σε μια αδιαπέραστη φούσκα. Διάφανη είναι, βλέπεις έξω. Τι σου γίνεται μόνο δεν καταλαβαίνεις. Κι αυτή η πλάνη της φούσκας που σε κλείσανε γίνεται η αλήθεια σου. Και κάθε τι άλλο είναι το ψέμα. Το λατρεμένο σου ψέμα.Ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν. Δε σε αγγίζουν. Δε σε επηρεάζουν. Μέχρι το πλήρωμα του χρόνου ζεις στη φούσκα σου. Και την απολαμβάνεις. Είναι το φυσικό σου περιβάλλον. Κι έτσι ξαφνικά, εντελώς από το πουθενά, η φούσκα σκάει. Η ανάσα σου κόβεται και σε μια και μοναδική στιγμή σου αποκαλύπτεται η αλήθεια. Η αληθινή αλήθεια κι όχι αυτή που νόμιζες εσύ. Κι όλα αλλάζουν. Χάνεις ισορροπίες, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι όλοι είχαν δίκιο κι εσύ άδικο. Κι ας νόμιζες το αντίθετο.Μα έτσι γίνεται. Η ζωή στα φέρνει όλα στη φόρα αλλά με τους δικούς της όρους.

Αν δε φύγει η θολούρα της απάτης από τα μάτια σου, τίποτα και κανείς δε θα σε κάνει να δεις την αλήθεια. Κι εκεί θα συνειδητοποιήσεις το πόσο μαλάκας πιάστηκες. Εκεί θα δεις πόση κακία, πόση αδιαντροπιά και ψευτιά υπάρχει στον κόσμο. Την παλεύεις; Μπα…Ούτε εσύ, ούτε άλλος κανείς. Αλλά υπάρχει. Γι’αυτό και δέξου τη. Κι ας τρως τα μούτρα σου. Μόνο να προσέχεις.Να προσέχεις για να μην υπάρξει επόμενη φορά.