Γιατί χρειάζομαι ένα σαββατοκύριακο μόνο με τον άντρα μου

«Η τελευταία φορά που πέρασα τρεις ολόκληρες ημέρες μόνο με τον άντρα μου -εννοώ χωρίς τα παιδιά- ήταν τον περασμένο Αύγουστο.

Πριν από αυτό… ειλικρινά, δεν θυμάμαι πότε ήταν. Ήταν μόνο τρεις μέρες, όμως ήταν τόσο γεμάτες, τόσο ανέμελες, τόσο ξεκούραστες και ταυτόχρονα διασκεδαστικές που τις αναπολώ με νοσταλγία τόσους μήνες μετά.

Χρειάστηκε, όμως, τόσος κόπος από μέρους του για να με πείσει να τις προγραμματίσουμε –και άρτιο προγραμματισμό, από πλευράς μου, για να τις κάνω εφικτές.

Είμαι αφάνταστα τυχερή: Έχω τη μαμά μου, η οποία παρόλο που είναι κάποιας ηλικίας, έδειξε αμέσως πρόθυμη να κρατήσει τα παιδιά όταν της είπα ότι θα θέλαμε να λείψουμε για δύο βράδια. Είμαι, όμως, και από αυτές τις μαμάδες που θέλουν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχουν, να τον περνούν αποκλειστικά με τα παιδιά τους, ώστε να μη χάσουν ούτε στιγμή από αυτά και -κυρίως- ώστε εκείνα να μη νιώσουν ότι η μανούλα τα εγκαταλείπει, για να… περάσει λίγες στιγμές καλά με τον μπαμπά τους! Να το είπα: Δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη για να λείψω (όπως κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλειά). Ή μήπως υπήρχε;

Το μωρό μας τότε ήταν 7 μηνών. Περίπου τόσους μήνες είχαμε να κοιμηθούμε “κανονικά”. (Όσο κανονικά μπορείς να κοιμηθείς όταν έχεις και ένα 5χρονο). Τους μήνες αυτούς είχαμε “βγει” για βράδυ μετά βίας δύο φορές, άλλες τόσες είχαμε καθίσει όλοι μαζί στο τραπέζι και είχαμε φάει με την ησυχία μας, όσο για τις φορές που κάναμε σεξ, δεν νομίζω ότι μετριόντουσαν στα δάχτυλα των δύο χεριών. Ο άντρας μου ήταν κάθετος: Θα φεύγαμε ένα τριήμερο οι δυο μας. Χωρίς τα παιδιά. Όπως κάναμε παλιά. Ναι, αλλά θα μπορούσαμε έστω να πάρουμε μαζί τη μεγάλη μας (έλεγα εγώ). Όχι, δεν θα ήταν το ίδιο (απαντούσε). Ναι, αλλά θα μπορούσαμε να λείψουμε για ένα μόνο βράδυ (συνέχιζα). Δεν θα έφτανε (επέμενε). Με λίγο βαριά καρδιά δέχτηκα –τα ανέλαβε όλα εκείνος. Στη διαδρομή δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση. Όταν φτάσαμε σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο, με εκπληκτική θέα και απλά αφήσαμε τις τσάντες στο πάτωμα και ξαπλώσαμε με τα ρούχα στο κρεβάτι… ένιωθα ότι κάτι κάνω λάθος. Δεν ένιωθα εγώ. Ευτυχώς, μέχρι το βράδυ το είχα ξεπεράσει.

Τις τρεις αυτές μέρες κάναμε όσα δεν έχουμε κάνει τα 5 τελευταία χρόνια: Κοιμηθήκαμε πολύ, χαλαρώσαμε, περπατήσαμε αργά χαζεύοντας βιτρίνες (πόσες φορές το έχετε κάνει αυτό από τότε που άρχισαν τα παιδιά σας να περπατούν;), φάγαμε σε όμορφα εστιατόρια, ΜΙΛΗΣΑΜΕ για χίλια δυο πράγματα, κάναμε σχέδια για το μέλλον, φλερτάραμε, παίξαμε, γελάσαμε, κάναμε extreme sports, είδαμε καινούργια τοπία, αγαπηθήκαμε ξανά και θυμηθήκαμε γιατί θέλουμε να είμαστε μαζί, όσο κι αν τσακωνόμαστε ή γκρινιάζουμε όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Γυρίσαμε από την εκδρομή αυτή με κάτι χαμόγελα έως τ’αυτιά. Τα παιδιά μας ήταν σε καλά χέρια –βασικό! Δεν μάθαμε να τα ένοιαξε ιδιαίτερα που λείψαμε (επίσης βασικό) και είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή, αν τα ρωτήσω, ούτε καν θα το θυμούνται. Χάρηκαν τρομερά με τα αναμνηστικά που τους φέραμε και σίγουρα ένιωθαν καλά για πολύ καιρό μετά που μας έβλεπαν χαρούμενους.

Είναι τόσα πολλά αυτά που απομακρύνουν ένα ζευγάρι στην καθημερινότητά του: Τα ωράρια της δουλειάς, τα παιδιά, οι διάφορες δραστηριότητες, η κούραση, τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα. Όσο χρόνο και να περνάμε με τα παιδιά στο σπίτι, οι στιγμές που απομένουν για τους δύο μας, για να βρεθούμε σαν ζευγάρι είναι ελάχιστες. Και όταν είμαστε κουρασμένοι και κακόκεφοι, αυτό μεταφέρεται σε όλη την οικογένεια.

Αν θέλουμε η οικογένειά μας να είναι καλά, πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε στην άκρη όλους τους άλλους ρόλους μας και να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτόν που πάντα μένει παραμελημένος: του ανδρόγυνου. Και όχι, αυτό δεν μπορεί να γίνει σωστά απλά με το να βγούμε ένα βράδυ, με την ψυχή στο στόμα και σκεπτόμενοι πόσο νωρίς θα μας ξυπνήσει το μωρό το επόμενο πρωί.

Υπόσχομαι, λοιπόν, στον εαυτό μου, όχι μόνο να μην ξαναπώ “όχι” στο κάλεσμα του άντρα μου για λίγες παραπάνω στιγμές μαζί του, αλλά και να καθιερώσω αυτό το σαββατοκύριακο, ώστε να λαμβάνει χώρα τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο. Τα παιδιά μας δεν παύουν ποτέ να είναι προτεραιότητά μας, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε δύο μέρες μακριά τους. Εξάλλου, μόνο να κερδισμένα μπορεί να βγουν όταν η μαμά και ο μπαμπάς είναι καλά μαζί.»