Εγώ αυτόν τον έρωτα τολμάω να τον ζήσω. Εσύ;

Της Στεύης Τσούτση.

Είμαστε αγκαλιά κι όμως εσύ ταξιδεύεις αλλού.
Δεν είσαι δίπλα μου κι ας σε αγγίζω. Το μυαλό σου ταξιδεύει κι εμένα οι φόβοι μου επιστρέφουν. Το άρωμα σου παύει να είναι η ασφάλεια μου κι όλα σκοτεινιάζουν.
Μίλα μου.
Λες πως φοβάσαι. Πως νιώθεις απροστάτευτος απέναντι σε όλο αυτό που μας συμβαίνει. Στην οικειότητα που εισέβαλλε απροειδοποίητη στις ζωές μας και μας έφερε κοντά.
Δεν μπορείς να το διαχειριστείς, λες. Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις.
Είναι εκείνες οι παλιές πληγές. Εκείνοι οι ενθουσιώδεις έρωτες που κατέληξαν τραγικοί χωρισμοί. Είναι όλες εκείνες οι μεγάλες ελπίδες και τα όνειρα και τα βαθιά συναισθήματα που γκρεμίστηκαν κάποτε σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Κι όχι μόνο μία φορά.
Είναι τα σημάδια στο κορμί και την ψυχή σου. Είναι εκείνες οι μνήμες που συνθέτουν αυτό που είσαι, που δίνουν πρόσωπο στο φόβο σου.
Σε καταλαβαίνω.

Είναι φορές που νιώθουμε πως το πηδάλιο της ζωής μας το κρατά μια άλλη, ανώτερη δύναμη που δε μας λογαριάζει. Εκείνη τα φέρνει όπως θέλει κι εμείς άβουλες μαριονέτες κινούμαστε κατά πως εκείνη υπαγορεύει.
Τη μια μας ρίχνει στο χώμα και την άλλη στο γκρεμό. Δίνοντας μας, βέβαια, στιγμιαία την εντύπωση πως εμείς αποφασίζουμε. Και μια μικρή σπρωξιά προς την πλευρά που εκείνη θέλει…
Βλέπω το πρόσωπο σου και καταλαβαίνω ότι βασανίζεσαι. Ίσως όχι με τη σκληρή έννοια του όρου, αλλά προβληματίζεσαι και για μένα είναι το ίδιο. Το βλέπω, άλλωστε και στη συμπεριφορά σου. Μια μπρος, δύο πίσω. Μια πίσω, δύο μπρος.
Είναι αληθινή ή θα μου προκύψει ψεύτικη σαν όλες τις άλλες που ήρθαν και πέρασαν; Αγαπημένες που θέλησες να ονοματίσεις ζωής και προέκυψαν λίγες.
Ή απλά δεν ταίριαξαν…
Κι εσύ απόμένεις να αναρωτιέσαι…
Να δεθείς ή να μη δεθείς;
Να αφεθείς ή μήπως να μείνεις με την πλάτη στον τοίχο για προστασία;
Να σου πω ένα μυστικό;
Κι εγώ φοβάμαι. Κι εγώ ξαφνιάζομαι με το πόσο κοντά μου είσαι. Πόσο γρήγορα γίνονται όλα. Πόσο περίεργη αίσθηση είναι μοιράζεσαι κάτι με κάποιον που μέχρι χθες σου ήταν ξένος. Κάτι που πίστεψες κάποια στιγμή πως θα το κρατούσες αποκλειστικά δικό σου, μια και δε βρισκόταν άνθρωπος να το αξίζει.
Ναι, όλες αυτές οι αλλαγές με φοβίζουν.
Αλλά να σου πω και κάτι ακόμη;
Κουράστηκα.

Πέρασα μια ζωή με πληγές. Άλλοτε τολμούσα και τα μούτρα μου μάτωναν από τις πτώσεις. Άλλοτε πάλι δείλιαζα και πλήγιαζα την πλάτη μου σέρνοντας την από τοίχο σε τοίχο.
Κι έφτασα ως εδώ. Γεμάτη σημάδια. Τα δικά μου σημάδια, αυτόγραφα κάθε έρωτα που ήρθε και πέρασε.
Που στάθηκε λίγος, βιαστικός, προδότης ή και ψεύτης. Κάθε έρωτα που δεν άντεξε να μείνει και συνέχισε το δρόμο του.
Και τα αγαπάω τα σημάδια μου, ξέρεις. Είναι η προσωπική μου ιστορία. Τα λάθη, τα πάθη, οι επιλογές, τα όνειρα και οι διαψεύσεις μου. Είναι ποτισμένα με δάκρυα κι ευλογημένα με γέλια δυνατά. Κι αναστεναγμούς κι ερωτικούς σπασμούς.
Τα σημάδια μου είμαι εγώ. Γι’αυτό και δε με φοβίζουν. Έμαθα να τα δέχομαι. Να τους φυλάω ένα κομμάτι του κορμιού μου για να εγκατασταθούν, όσο εγώ θα προχωράω παρακάτω.
Γιατί πρέπει να προχωρούν οι άνθρωποι, μάτια μου. Και να σκέφτονται όσα έζησαν, να μαθαίνουν από αυτά. Αλλά και να μην τα αφήνουν να τους γίνουν βαρίδια στα πόδια.
Αγαπώ τα λάθη μου γιατί είναι δικά μου. Αλλά πάνω από όλα αγαπώ τη ζωή και πιστεύω στις ανατροπές της.
Βλέπεις ανατροπή ήσουν κι εσύ.
Εκεί που πίστευα πως δεν πρόκειται ποτέ να βρω αυτόν που θέλω, όπως τον θέλω, μου εμφανίστηκες από το πουθενά. Κι εγκαταστάθηκες μέσα μου δειλά δειλά. Πως να πω πως θα σε διώξω όταν δε θέλω να φύγεις; Πως να βαστήξω τα χέρια μου που θέλουν ολοένα να ψηλαφούν το πρόσωπο σου για να πιστέψουν πως είσαι αληθινός κι όχι της φαντασίας μου; Γιατί, ξέρεις, είναι φορές που νομίζω πως παρακάλεσα τόσο πολύ για σένα, που στο τέλος σε έφτιαξε το κεφάλι μου. Αλλά σε θέλω αληθινό. Και δικό μου.
Μόνο μη με φοβάσαι.
Δεν πάω πουθενά.
Είμαι μια χαζή κι ας με λες έξυπνη. Είμαι γεμάτη ελαττώματα που δε σου έκρυψα κι ούτε θα το κάνω.
Αν με αποδεχτείς γι’αυτό που είμαι θα με βρεις εδώ. Δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά. Τουλάχιστον όχι μέχρι να με διώξεις εσύ.
Μέχρι τότε θα χαϊδεύω τις ρυτίδες έκφρασης γύρω από τα μάτια σου και θα τις φιλώ για να πάρω μακριά κάθε σου φόβο.
Δεν ξέρω αν θα κρατήσει.
Κανείς δεν υπόγραψε ποτέ συμβόλαιο στον έρωτα. Μπορεί να ήρθε για να μείνει. Μπορεί και όχι.
Αλλά είμαι διατεθειμένη να το μάθω. Γιατί πάντα πίστευα πως τίποτα δε γίνεται τυχαία. Δε σμίγουν οι άνθρωποι τυχαία, είμαι σίγουρη.
Μόνο μη με φοβάσαι.
Δεν πάω πουθενά.