Αυτά που μου ζητάς, αγάπη μου, δεν ξέρω αν μπορώ να σου τα δώσω.

Της Στεύης Τσούτση.

Πόσα μου ζητάς; Πόσα που εγώ αρνούμαι πεισματικά να δώσω.
Όχι γιατί δε θέλω. Μα γιατί πρέπει να κρατήσω και για μένα.
Χρόνια τώρα δίνω ασταμάτητα. Δίνω σώμα και ψυχή, πνεύμα και ουσία.
Και τι πήρα πίσω ,μου λες;

Πληγές ανεπούλωτες. Πληγές που τις μετρώ μία με κλειστά μάτια. Ξέρω κάθε τους θέση, κάθε τους στιγμή, κάθε αιτία.
Είναι κομμάτι μου. Μισητό κι όμως τόσο αγαπημένο.
Είναι τα λάθη μου, οι στιγμές μου, η ζωή μου. Είμαι εγώ…

Είναι οι άνθρωποι που αγάπησα και δόθηκα και στάθηκαν λίγοι.
Πόσο λίγοι, αλήθεια.
Έμεινα να δίνω. Μα στέρεψα, μ’ακούς;
Έλεγα πάντα πως κάθε φορά θα είναι η τελευταία. Μα δεν ήταν. Χαλάρωνα τις άμυνες σαν μου χτυπούσαν επίμονα τα συναισθήματα την πόρτα.
Κι έδινα και δινόμουν.
Κι έλεγα πως δεν περίμενα να πάρω γιατί οι σχέσεις δεν μπαίνουν στη ζυγαριά. Δεν είναι τόσο εγώ κι άλλο τόσο εσύ ο έρωτας, ψυχή μου. Βάλε εκατό δράμια αγάπης κι άλλα εκατό έννοιας και φροντίδας γιατί τόσο έβαλα κι εγώ. Εγώ, στην τελική, τόσο γούσταρα. Το θέμα είναι εσύ τι γουστάρεις…

Δεν είναι μπακάλικο ο έρωτας, κατάλαβέ το. Μακάρι και να ήταν. Έτσι μπορεί να ήξερες τι έχεις να λαβαίνεις. Μπορεί κι εγώ να είχα από καιρό σωθεί.
Μα που τέτοια τύχη…
Και τώρα με σένα. Με σένα που μου φέρεσαι τόσο καλά. Με σένα που δίνει τόσα που δεν τόλμησε κανείς να μου δώσει.
Το νιώθω αλλιώς, ψέματα δε λέω. Αλλά δεν ξέρω αν είναι.
Τι θα κάνω με σένα, μου λες; Πως θα νικήσω την έμφυτη, πλέον, άμυνα, που μου έχει γίνει δεύτερο δέρμα;

Δε θέλω να σου δώσω όσα ζητάς χωρίς να τα εκφράζεις. Βλέπω στα μάτια σου πως τα περιμένεις.. Κι από την άλλη, θέλω, αχ πόσο θέλω, να στα δώσω.
Μα φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να μοιραστώ ένα ακόμη κομμάτι μου.  Φοβάμαι πως θα μου γυρίσει πίσω… αν γυρίσει…
Φοβάμαι να δω άλλη μια φορά την ψυχή μου διαμελισμένη και τα κομμάτια της μπροστά στα πόδια μου, νεκρωμένα.
Φοβάμαι, με ακούς;
Κι ας είσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός. Κι ας σε αδικώ.
Είμαι στον τοίχο, κατάλαβέ με.  Θέλω αλλά και δε θέλω να σου δώσω.
Ο ρομαντικός εαυτός μου, θέλει να σου χαρίσει τον κόσμο του. Να σε βάλει μέσα και να μην ξαναβγείς ποτέ. Να μάθεις τις λεπτές αποχρώσεις του, τις αδυναμίες, τις ανάγκες του.
Σε θέλει κομμάτι του. Κομμάτι κατάδικό μου αγαπημένο.
Έτσι δεν είναι, άλλωστε, ο έρωτας; Βαθύτερη επιθυμία να μοιραστείς  κάθε σου κύτταρο.  Να γίνεις ένα με τον άλλο.

Τι κάνω τώρα, μου λες;
Τι κάνω αν είσαι εσύ η εξαίρεση κι εγώ με το φόβο μου σε διώξω;
Ας βρεθεί κάποιος να με συμβουλεύσει. Να πάρει την ευθύνη της απόφασης μου κι εγώ θα τον ακολουθήσω.  Αλλά ας το κάνει κάποιος. Εγώ πελάγωσα.
Ας μου πει βούτα ή μη βουτάς, τόλμα ή κάθισε φρόνιμα.
Κι είναι κι αυτή η μοίρα μου, που λέω πάντα πως την κυνηγώ κι αυτή ολοένα με περιγελά. Τι να την κάνω; Που όλο μου λένε ψέματα πως μου ανήκει. Αλλά εγώ είμαι που της ανήκω και με κάνει ό,τι θέλει.
Κι είναι οι βουλές της περίεργες. Ακατανόητες για το φτωχό κεφάλι μου.
Κι άδικες κάποιες φορές.
Σε θέλω στη ζωή μου. Δε χωρά αμφιβολία. Μ’αρέσει αυτό που βλέπω, αυτό που νιώθω ότι είσαι.
Μόνο βοήθησε με.

Θέλω να σου δώσω όσα έχω και μπορώ.
Βοήθησε με να νικήσω τους φόβους μου. Να τους ξεπεράσω.
Κι έλα να φτιάξουμε άλλους. Δε με ενοχλεί να φοβόμαστε μαζί…Ας έχουμε όμως φόβους που δε θα έχουν να κάνουν με παλιές πληγές. Που δε θα αφορούν εμένα κι εσένα αλλά τρίτους.

Μόνο βοήθησε με… κι αν μπορείς αγάπησε με και λίγο…