Η αποστομωτική απάντηση του Αλέξη Φούκου όταν κάποιος τον χαρακτήρισε «αποκρουστικό»

Ο Αλέξης Φούκος δεν είναι μόνο μια αξιόλογη παρουσία στο χώρο της ενδυματολογίας, είναι πολλά παραπάνω. Ενας άνθρωπος με δυνατή προσωπικότητα, που έμαθε από μικρός ότι η ζωή δεν είναι εύκολη.

Η εμφάνισή του στο τηλεπαιχνίδι «Ρουκ Ζουκ» που προβλήθηκε το Σάββατο 29 Ιουλίου στον ΑΝΤ1, στάθηκε αφορμή να δεχθεί μια σφοδρή επίθεση. Ο Αλέξης Φούκος είναι ο ενδυματολόγος της παράστασης «Πετάει πετάει»  (Boeing – Boeing) και μαζί με τους συντελεστές της συμμετείχε στο τηλεπαιχνίδι, το επεισόδιο του οποίου είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. (Τα έσοδα θα διατεθούν στο χωριό Βρίσα της Μυτιλήνης για την ανακατασκευή της παιδικής χαράς και του γηπέδου1ποδοσφαίρου της περιοχής που επλήγη από το σεισμό).

Ένα ατύχημα και ένα ιατρικό λάθος προκάλεσαν σοβαρό πρόβλημα στην όραση του Αλέξη όταν ήταν ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν και αγαπούν τον Αλέξη, αισθάνονται περήφανοι που είναι φίλος τους και γνωρίζουν τον αγώνα που έχει δώσει και που δίνει καθημερινά ο ενδυματολόγος.

Ωστόσο κάποιος αισθάνθηκε ότι το θέαμα του Αλέξη ήταν αποκρουστικό!. (Αν νιώθετε κι εσείς την οργή να μεγαλώνει μέσα σας, welcome to the club). Ο Αλέξης δεν χαρίστηκε. Με μια ανάρτησή του στο Facebook, έδωσε αποστομωτική απάντηση στον χρήστη ο οποίος θεωρεί ότι εν έτει 2017 μπορεί να κάνει bullying.

Η ανάρτησή του στο Facebook:

«Σήμερα ξύπνησα και είχα αρκετά μηνύματα για τη συμμετοχή μου στο Ρουκ Ζουκ χθες στον ΑΝΤ1. Ολα ήταν πολύ όμορφα και ευχαριστώ. Αλλά ένα ήταν το άσχημο και σ’αυτό θα μείνω. Εχω ξεκινήσει 2-3 φορές να γράφω αλλά έσβηνα, γιατί δεν μ’αρέσει να σχολιάζω (ή να κράζω), αλλά ορισμένα πράγματα είναι καλό να λέγονται.

Μου έστειλε, λοιπόν, ένας τύπος το εξής μήνυμα και πραγματικά ο μόνος λόγος που γράφω αυτό το status είναι μήπως και διαβάζοντάς το (ο τύπος), καταλάβει το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η βλακεία και γι’αυτό δεν λέω όνομα κτλ γιατί πολύ απλά δεν θα φτάσω στο επίπεδό του.

Έστειλε, λοιπόν, το εξής: «Καλημέρα (είναι και ευγενικός!) φίλε. Ρε φίλε σου έχει πει κανείς ότι μπορούμε όλοι οι υπόλοιποι (ποιοι είναι οι άλλοι δεν κατάλαβα!) να βλέπουμε ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ένα πρόσωπο με το μάτι σου, όπως είναι; Απορώ πώς σε δέχτηκαν να παίξεις στο παιχνίδι μιας και το βλέπουν και παιδιά και πραγματικά εύχομαι να μην το είδαν πολλά παιδιά γιατί είναι πραγματικά αποκρουστικό ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ να βλέπεις ένα τυφλό μάτι να σε κοιτάει. Μη με παρεξηγείς. Αλλά το λέω για να προστατέψω τα παιδιά και την αισθητική όλων μας (;;; Οτι τώρα εγώ θα σταματήσω να ποστάρω φωτογραφίες μου ένα πράγμα). Και λέω εγώ τώρα. Απορείς μετά γιατί γίνονται δολοφόνοι κάποιοι ή αυτόχειρες… Κακοποιά στοιχεία γενικά. Εγώ, όχι μόνο δεν θεωρώ για το μάτι μου ότι είναι άσχημο, αλλά έχει ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ να είναι το plus μου στην εμφάνισή μου και γενικά στην κοινωνικότητά μου -επαγγελματικά, γκομενικά- κτλ. κτλ και γι’αυτό ούτε καν με ενόχλησε το σχόλιο για το μάτι μου, αλλά αυτό που με εξοργίζει είναι ότι αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να είχε απόδεκτη άνθρωπο που έχει πραγματικά πρόβλημα με κάποιο σημείο του σώματός του ή ακόμα και κόμπλεξ από κάποιο ατύχημα ή οτιδήποτε και να του έκανε πραγματικά κακό ένα τέτοιο σχόλιο και να είχε τρομερές επιπτώσεις.

Αναφέρεται στα παιδιά και ότι θα τους έκανε κακό να με έβλεπαν. Αυτός που αύριο, μεθαύριο θα ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ παιδιά με αυτά τα μυαλά εν έτη 2017 μπορείτε να φανταστείτε τι άνθρωποι θα βγουν; Αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει ο ίδιος στα παιδιά του αν τυχόν κάποια μέρα παίζουν ως παιδιά και καταλάθος χτυπήσουν και πάθουν ένα αντίστοιχο γεγονός με το δικό μου και τυφλωθεί ή χάσει ένα χέρι-πόδι, ή ακόμα χειρότερα να του βγει gay κτλ. κτλ. Τι θα το κάνει (το παιδί) σκεφτείτε!!! Θα το θάψει για να μην το βλέπει ο κόσμος, προφανώς! Απορείτε μετά γιατί στο σχολείο υπάρχει το bullying και καταστρέφονται παιδιά και μετά αυτά τα παιδιά μεγαλωμένα από τέτοιους γονείς. Απορείτε που γίνονται εγκληματίες ή πρεζάκια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο! Ο μόνος λόγος που γράφω είναι γιατί ο τύπος αντί να πατήσει ένα κουμπί και να με διαγράψει, προτίμησε να μου στείλει αυτό το μήνυμα. Κάθεται κάθε μέρα να με κοιτάζει ενώ ξέρει ότι τον χαλάει… αλλά δεν τον χαλάει η βλακεία του και δεν με σβήνει. Απλά κάθεται και στέλνει χωρίς να σκέφτεται μηνύματα σε ανθρώπους που δεν ξέρει πώς μπορούν να αντιδράσουν εφόσον αναφέρεται σε καθαρά προσωπικά δεδομένα, αντί να κάνει το απλό delete, ξαναλέω… Επίσης, έχω να το πω ότι δεν ΔΕΝ ΔΗΛΩΣΕ ΠΟΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ, αλλά αντίθετα το κανάλι με προσκάλεσε. Και άρα δεν έχω να απαντήσω εγώ γι’αυρό αλλά προφανώς όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά του μυαλά και αισθητική. Σ’ αυτό που θα απαντήσω, όμως, όσον αφορά το κομμάτι αισθητικής που σχολιάζει…

Aν θεωρεί κακή αισθητική το μάτι μου και ότι τρομάζω τα παιδιά κτλ. Εχω να του πω ότι είμαι άνθρωπος που ασχολούμαι με την αισθητική, γενικά, τα τελευταία 20 χρόνια και είμαι γνωστός γι’αυτό και έχω καταφέρει ό,τι έχω καταφέρει.. με αυτό το ΜΑΤΙ. Και να το κάνω από μειονέκτημα, πλεονέκτημα και να έχω επηρεάσει και άλλους ανθρώπους με προβλήματα να τα ξεπεράσουν γιατί πολύ απλά το πρόβλημα δεν είναι το οποιοδήποτε ΑΤΥΧΗΜΑ ή όποια ΑΝΑΠΗΡΙΑ. Αλλά τα ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟ ΤΥΠΟ και δυστυχώς είναι ΠΟΛΛΟΙ. Αυτά και εύχομαι να κάνει το delete τώρα, είτε του προφίλ μου είτε (ακόμα καλύτερα) delete στη μαλακία που τον δέρνει και να καταλάβει ότι είναι επικίνδυνος. Εγώ πάντως δεν τον σβήνω, έτσι για να τον χαλάω κάθε μέρα! (ΥΓ: Είναι απόφοιτος Πολυτεχνείου, γράφει στις πληροφορίες του).»

O Αλέξης Φούκος μιλά και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα:

«Θα περιγράψω μόνο μια σκηνή που έγινε όταν ήμουν 15 ετών. Ηταν αυτό που με έκανε ξεπεράσω το ψυχολογικό πρόβλημα που είχα σε μικρή ηλικία, που ήμουν με τυφλό το ένα μάτι. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο και πήγαινα να δω τον πατέρα μου στο μαγαζί του. Κάπου στην Πειραιώς. Γυρνάω σε κάποια φάση να δω τη στάση και που είμαι. Δίπλα μου ήταν ένα παιδάκι με τη μαμά του. Με βλέπει το παιδάκι και γουρλώνει τα μάτια του.

Γυρίζει στη μαμά του και της λέει να με δει. Με κοιτάει, λοιπόν και τραβάει το παιδί από το χέρι και κατέβηκε από το λεωφορείο. Εγώ έμεινα να κοιτάω έξω από το παράθυρο κολλημένος μέχρι να φτάσω και να κατέβω. Κατέβηκα. Μπήκα στο μαγαζί. Και άρχισα όλους να τους κοιτάω έντονα μέσα στα μάτια. Κάτι που δεν έκανα ποτέ μέχρι τότε. Αυτό ήταν ίσως το πιο λυτρωτικό για μένα όσον αφορά το θέμα. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχω εγώ το πρόβλημα. Αλλά για παράδειγμα η μαμά που πήρε το παιδί της και έφυγε. Αυτή πρέπει να είχε το πρόβλημα γιατί αν συνέβαινε σ’αυτήν κάτι παρόμοιο με αυτό που μου είχε συμβεί, δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Εμένα, πάντως αυτή η σκηνή με το παιδάκι με βοήθησε πολύ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά είμαι αυτό που βλέπεις. Ακόμα και όταν μου είπαν να βάλω προσθετικό φακό στα 18 μου εγώ αρνήθηκα γιατί πλέον με είχα αγαπήσει έτσι όπως είμαι και δεν ήθελα να απαρνηθώ ή να πετάξω όλα αυτά που είχα ξεπεράσει. Δεν τον έβαλα ποτέ.

Οταν πήρε έκταση το θέμα το bullying τα τελευταία χρόνια και όλοι μιλούσαν γι’αυτό, έλεγα από μέσα μου ότι οι πιο πολλοί ούτε καν ξέρουν τι είναι. Σαφέστατα και έχω φάει πολύ bullying στη ζωή μου. Να σκεφτείς, χτύπησα όταν ήμουν 6 χρονών, στην Τρίτη Δημοτικού, και όταν γύρισα στο σχολείο ήμουν το αξιοθέατο, ο Κύκλωπας, ο μονόφθαλμος κτλ. Εκεί που ήμουν το πιο κοινωνικό παιδί, έγινα ένα παιδί κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Είναι, όμως, λογικό, γιατί τα παιδάκια δεν είχαν τη νόηση να χειριστούν κάτι τέτοιο. Η συμπεριφορά της μάνας, όμως ήταν αυτό που απεικονίζει την πραγματικότητα που ζούμε: «Εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι… δεν μας νοιάζει». Σκέψου να πάθαινε κάτι τέτοιο το παιδί της… Τι θα πάθαινε! Εγώ μεγαλώνω μόνος μου γιατί δυστυχώς δεν ήμουν από τους «τυχερούς» να έχουν γονείς. Είχα μια υπέροχη γιαγιά η οποία με έκανε ότι είμαι τώρα. Αυτό σου το λέω γιατί όλα είναι θέμα ανθρώπου. Η γιαγιά μου αγράμματη αλλά γεμάτη από εμπειρίες και αγάπη για όλους.

Εύχομαι να βοήθησα με κάποιον τρόπο. Εγώ σήμερα πάντως ξύπνησα και διάβασα ένα μήνυμα από ένα κοριτσάκι που μου είπε επί λέξει:

«Κάθε μέρα σας παρακολουθώ γιατί παίρνω θάρρος να βάζω κι εγώ φωτογραφίες μου με το ένα μάτι που έχω και νιώθω δυνατή όταν ξέρω ότι έχω και άλλους συμμάχους με εσάς δίπλα μου».

Αυτό είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ένιωσα.