Η απόσταση που μας αρμόζει…

Αλήθεια, το ‘χεις παρατηρήσει αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που μετά από καιρό κάπου τυχαία συναντιόμαστε;

Αυτό που με κοιτάζεις ολόκληρη και προσπαθείς να γεμίσεις το μυαλό σου με την εικόνα μου για να με κρατήσεις για λίγο ακόμα μαζί σου

Αυτό που δεν τραβάω το βλέμμα μου απ’ το πρόσωπό σου, μη χάσω την παραμικρή λεπτομέρεια

Τα ‘χεις προσέξει όλα αυτά;

Το ότι μπαίνουν όλα σε παύση όταν κοιταζόμαστε; Το πρόσεξες; Να ξέρεις-εγώ, εγώ που με λέξεις μπορώ, και που σου γράφω τα βράδια για να μεθάω μαζί σου

Εγώ που δεν βρίσκω άλλο τρόπο απ’ το να ξενυχτάω στην σιωπή σου Προσπαθώ σαν παιδί κάθε φορά που σε βλέπω να καταλάβω τι άλλαζεις πάνω σου

Και γιατί παρά την όποια αλλαγή κάνεις

Εγώ το μέσα σου το βλέπω το ίδιο όμορφο…..

Μα δεν βγάζω ποτέ άκρη με σένα

Δεν υπήρξες ποτέ στην κατηγορία με τα συνηθισμένα μου

Κι έτσι πάντα προσπαθώ ξανά μα αυτή την φορά σαν γυναίκα..

Κι ένα πράγμα αναρωτιέμαι μόνο όταν με πλησιάζεις

Για πόσο ακόμα δεν θα μ’ αφήνεις να κοιτάζω τα μάτια σου από την απόσταση που τους αρμόζει…..