Κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του. Μπορείς να τη μαντέψεις;

Της Στεύης Τσούτση.

Κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Μια αποβάθρα του μετρό κι ένα τρένο που θα εμφανιστεί στο σταθμό την ίδια ακριβώς ώρα. Άλλοι όρθιοι κι άλλοι καθιστοί, άλλοι χωμένοι στην οθόνη του κινητού τους κι άλλοι στις σελίδες ενός βιβλίου. Άλλοι πάλι κοιτούν διερευνητικά τους γύρω τους ή απλά χαζεύουν στο κενό. Σκέφτηκες ποτέ πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι στέκουν δίπλα σου κάθε πρωί; Πόσες διαφορετικές αλήθειες, πόσες ιστορίες, πόσοι χαρακτήρες; Τόσοι πολλοί και τόσο ξένοι. Άνθρωποι που δεν έχεις ανταλλάξει και πιθανόν κι ούτε πρόκειται να το κάνεις ποτέ, μήτε μια κουβέντα. Στέκεις και τους κοιτάς. Χάνεσαι στη φιγούρα τους, μελετάς τις αντιδράσεις τους και προσπαθείς να καταλάβεις.Παιχνίδι είναι κι εσύ παλεύεις να αναγνωρίσεις πίσω από κάθε πρόσωπο μια ιστορία.

Εκείνος που νευρικά πληκτρολογεί στο κινητό του, μάλλον τσακώνεται με την κοπέλα του. Δε φοράει βέρα, είναι νέος πολύ για γάμους άλλωστε. Μαλώνει με μια κοπέλα που αν κρίνεις από την ένταση των χαρακτηριστικών του δεν πρόκειται ποτέ να γίνει σύζυγός του. Ή μπορεί και να γίνει… Κι εκείνη η κοπέλα με τα γλαρωμένα μάτια στη γωνία; Προσπαθεί να μεταγγίσει καπνό από το σακουλάκι της σε ένα κουτί από φάρμακο. Το κάνει με επιμέλεια, με το κεφάλι της ολοένα να πέφτει… Από νύστα; Από εξάρτηση; Ίσως τελικά και να μη θέλεις να μάθεις.

Αυτό το ζευγάρι έχει δίχως άλλο παντρευτεί πρόσφατα. Στέκουν κοντά στην πόρτα και της κρατά τρυφερά το χέρι. Κάπου κάπου σκύβει και τη φιλά. Κι είναι οι βέρες τους γυαλιστερές κι ατσαλάκωτες. Ακριβώς σαν τον έpωτα και το γάμο τους.

Όσο για αυτόν τον άντρα που μπαίνει στο βαγόνι σκυφτός, σε μπερδεύει πολύ. Κάθεται ακουμπώντας με το χέρι του την πόρτα. Κάνει απανωτές φορές το σταυρό του κι όταν ξεκινά ο συρμός κλείνει τα μάτια. Για την ακρίβεια τα σφίγγει να κλείσουν ερμητικά και δεν τα ανοίγει παρά σαν φτάσει στον επόμενο σταθμό. Κι εκεί μεταμορφώνεται. Μια κοπέλα που τον αναγνωρίζει μπαίνει στο τρένο. Του μιλά, τον καλημερίζει. Κι εκείνος της γελά και προχωρά μαζί της. Από ένας άνθρωπος με εμμονές και κλειστοφοβία που νόμιζες πως είναι, γίνεται ένας άνδρας με χιούμορ και καλλιέργεια που πηγαίνει στη δουλειά του φλερτάροντας. Έπεσες έξω μαζί του. Μήπως όμως θα είναι η πρώτη φορά;Κάθε άνθρωπος και η ιστορία του. Μια ιστορία που δε γνωρίζεις, μόνο φαντάζεσαι όσο διαρκεί το ταξίδι σου για τη δουλειά. Νομίζεις πως τη μαντεύεις αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το πέτυχες. Μια ιστορία κουβαλάς κι εσύ. Μια ιστορία που σίγουρα κάποιος συνεπιβάτης, την ώρα που δεν κοιτάς, προσπαθεί να μαντέψει.

Είναι τα ρούχα, οι εκφράσεις του προσώπου, η στάση ή το βιβλίο που διαβάζεις που τον κάνουν να φανταστεί ποιος είσαι και τι κάνεις σε τούτη τη ζωή. Τόσοι άνθρωποι τελικά πάνω σε τούτη τη γη. Τόσοι γνωστοί και πολύ περισσότεροι ξένοι. Όλοι κάπου πάνε. Όλοι κάτι κουβαλούν. Όλοι κάτι δείχνουν και σίγουρα κάτι κρύβουν.Ποια να είναι η αλήθεια τους και ποιο το ψέμα; Δεν ξέρεις. Μόνο η σκέψη σου κάνει συνδυασμούς και σε κάνει να νιώθεις κοντά τους. Άλλοτε σε κάνει να ζηλεύεις και να θέλεις να τους μοιάσεις. Κι άλλοτε να φύγεις τρέχοντας ευχαριστώντας το Σύμπαν για όσα σου χαρίστηκαν. Κι ίσως κάπου εδώ να ψάχνεις ένα δίδαγμα. Μόνο που δεν υπάρχει. Απλά ήθελα την επόμενη φορά που θα μπεις στο τρένο, να ξεκουνήσεις τα μάτια σου από τη οθόνη. Δε φεύγει το facebook. Οι καλύτερες ιστορίες, τα virals, τα αστεία αλλά και τα συγκινητικά αυτής της ζωής, μπορούν να βρεθούν κι εκτός διαδικτύου. Άλλωστε μην ξεχνάς πως εκεί καταλήγουν, δεν ξεκινούν από εκεί.Παρατήρησε τους ανθρώπους. Προσπάθησε να τους καταλάβεις. Νιώσε τους. Θα σε εκπλήξουν….