«Αγόρια μου, αλίμονο σε αυτόν που θα μας κλέψει το όνειρο και την ελπίδα!»

Αγόρια μου,

Δύσκολο πολύ να σας πω πόσο ανήμπορη νιώθω καμιά φορά. Δύσκολο καμάρια μου να φωνάζεις ενώ το μόνο που θες είναι να τραγουδάς.

Δεν ξέρω πώς να σας προφυλάξω από τούτο το κενό που απλώνουνε μπροστά μας. Να ξέρετε όμως πως θα απλώσω ουρανό και σύννεφα για να καλύψει το κενό , εκεί τις φτερούγες σας να ανοίξετε και τα κενά τους να κάνουμε ταξίδια!

Ποιος είναι αυτός αγάπες μου ,ποιος είναι εκείνος που θα μουντζουρώσει τα όνειρα μας; Δεν ξέρουν άραγε πως για να μαγειρέψεις θαύματα χρειάζεται ελπίδα και αγάπη και όνειρο;! Μας χρωστούν δεν τους χρωστάμε! Μας χρωστούν την ηρεμία που χωρίς σκέψη μας διατάραξαν, μας χρωστούν όλα όσα λεν πως έδιναν…εκείνα τα ψίχουλα που θα πρέπει να δίνουν. Δεν είμαι φτιαγμένη για μεγάλα, δεν έχω μάθει να φωνάζω και να γκρεμίζω τοίχους!

Τα χέρια μου αγκαλιάζουν, τα μάτια μου γελούν ακομη και όταν δακρύζουν. Κι οι ανάσες μου είναι αγέρι δροσερό όχι φωτιά και πόλεμος. Αλίμονο όμως σε αυτόν που θα ρθει να σας κρύψει! Σε αυτόν που θα σας λυπηθεί και με οίκτο θα κοιτάξει!

Αλίμονο σε αυτόν που θα μας κλέψει το όνειρο και την ελπίδα!

Ποιος θα τολμήσει τα χέρια σας να δέσει;

Ποιος θα τολμήσει να δέσει τα φτερά σας;

Ποιος θα τολμήσει μπροστά μου να σταθεί;!

Με αγάπη και στοργή θα τον γκρεμίσω!