Αγαπιούνται πιο δυνατά αυτοί που μαλώνουν συχνά

Αν οι τσακωμοί λοιπόν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι δε γίνονται συχνά, αυτό σημαίνει ότι έχουν καταφέρει να βρουν τις κατάλληλες ισορροπίες, να έχουν μάθει ο ένας τα καλούπια του άλλου και να τα έχουν όλα στον απόλυτο συγχρονισμό και στη σωστή ρύθμιση.

Πολλές φορές όμως, σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι κρατάνε πράγματα μέσα τους.

Ανοίγονται δύσκολα, φοβούνται μη χάσουν ο ένας τον άλλον αν πουν και μια κουβέντα παραπάνω κι απ’ το να ρισκάρουν να μείνουν μόνοι τους, το βουλώνουν. Αυτό ωστόσο που τείνουν να ξεχνάνε είναι ότι όσο πιο σκληρά προσπαθείς να διώξεις κάτι από το συνειδητό, τόσο δυναμώνει και ριζώνει με τη σειρά του στο υποσυνείδητο. Νομίζεις δηλαδή ότι σου πέρασε, ότι το ξέχασες, ότι υπερέβαλες τότε, αλλά δεν ισχύει. Γιατί έρχεται η μέρα που από την πιο γελοία αφορμή ξεπηδάνε όσα κάποτε δεν είπες, και τότε είναι που κάνεις το μεγάλο μπαμ κι όποιον πάρει ο χάρος.

Υπάρχουν όμως και ζευγάρια που είναι το ακριβώς αντίθετο. Δεν τους νοιάζει αν με αυτό που θα πουν θα θυμώσει η σχέση τους, ειδικά αν ξέρουν πως έχουν δίκιο. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα αυξηθούν οι εντάσεις, γιατί άλλωστε αυτές είναι που κρατάνε τη σχέση ζωντανή. Δεν κοιτάζουν να αποφύγουν τον τσακωμό, αλλά μέσω αυτού να λύσουν το πρόβλημά τους. Όσες φορές χρειαστεί.

Αυτή η περίπτωση σχέσης είναι συνήθως κι η πιο θετική. Ζευγάρια δηλαδή που μαλώνουν συχνά, αγαπιούνται εντονότερα. Λατρεύουν να δοκιμάζει συνέχεια ο ένας τα όρια του άλλου και με το να μην κρατάνε μέσα τους πράγματα κάνουν τη σχέση τους αυτομάτως και πιο υγιή. Δε σπαταλάν χρόνο δεξιά κι αριστερά με το να το αναλύουν με τους φίλους τους, αλλά τα λένε όλα απευθείας στα μούτρα του άλλου.

Είναι απελευθερωμένοι απ’ τα δεσμά του καθωσπρεπισμού που μας θερίζει όλους σήμερα και δε φοβούνται να δείξουν το χειρότερο εαυτό τους. Δεν προσποιούνται, δε φοράνε μάσκες παρά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, και στις καλές και στις κακές τους στιγμές. Ίσως κι αυτό τελικά να είναι το μυστικό για μια ωραία σχέση: να μη φοβάσαι να σε δει ο άλλος στις χειρότερες στιγμές σου και να τον αγαπάς εσύ με τη σειρά σου περισσότερο στις ατέλειές του.

Το ότι έχουν αυτή τη συμπεριφορά μέσα στη σχέση τους, δε σημαίνει ότι πάντα ήταν έτσι. Δεν είναι αυτονόητο ότι ήταν ανέκαθεν άνθρωποι εξωστρεφής, που δε μασάν τα λόγια τους και που δε θα κρύψουν το παραμικρό που θα τους ενοχλήσει. Πως είναι άνετοι, χαλαροί και δεν υπεραναλύουν τις καταστάσεις γύρω τους.

Μπορεί να ήταν τα ακριβώς αντίθετα απ’ τα παραπάνω, και με την ένωσή τους να τους βγήκε ένας τελείως διαφορετικός εαυτός. Να βγάλανε ο ένας πράγματα στον άλλον που κανένας μέχρι τώρα να μην τα είχε καταφέρει. Να ανακαλύψουν δηλαδή μία έκδοση του εαυτού τους που ποτέ δεν ήξεραν ότι υπήρχε και κρυβόταν μέσα τους τόσο καιρό.

Κάθε σχέση μας αλλάζει κι αφού κάνει τον κύκλο της μας αφήνει το δικό της μοναδικό στίγμα, με το οποίο πορευόμαστε για μια ζωή. Ουσιαστικά, ποτέ δεν ξεπερνάμε έναν άνθρωπο με τον οποίο κάποτε ζήσαμε κάτι τόσο δυνατό, όμορφο και σπάνιο, όπως είναι ο έρωτας. Αντιθέτως, αποδεχόμαστε ότι με αυτόν τον άνθρωπο για χίλιους λόγους από εδώ και πέρα θα πορευτούμε χωριστά και κάπως έτσι προχωράμε. Μέχρι να γνωρίσουμε αυτόν που θα μας κάνει να μείνουμε και θα καταλάβουμε γιατί με όλους τους προηγούμενους έγινε ό,τι έγινε.

Για αυτό με κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις, με κάθε σχέση που δημιουργείς, κοίτα να τον κάνεις να έχει να θυμάται κάτι καλό από σένα κι ας είναι κι οι τσακωμοί. Αρκεί ο κάθε τσακωμός σας να είχε νόημα και τον ξεκινούσες ή συνέχιζες επειδή ήθελες να είστε τότε πραγματικά καλά μεταξύ σας κι όχι επειδή είχες νεύρα από αλλού ή επειδή έτσι σου τη βάρεσε.

Τους ανθρώπους δεν τους εκμεταλλευόμαστε ούτε τους χρησιμοποιούμε. Τους δίνουμε και μας δίνουν, μοιραζόμαστε. Κι όπως κι αν είναι αυτή η μοιρασιά, είτε ισάξια είτε μη, μόνο να κερδίσουμε έχουμε.

Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου