Αγαπημένο πρώτο μου παιδί, συγγνώμη…

Αγαπημένο πρώτο μου παιδί,

Θα ήθελα να ξέρεις ότι η ημέρα που μάθαμε ότι θα έρθεις, ήταν για πολλούς ανθρώπους μια ευτυχισμένη ημέρα. Ήσουν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο για την ευρύτερη οικογένεια και η άφιξη σου μας έδωσε τίτλους που ονειρευόμασταν. Μαμά, μπαμπάς, παππούς, γιαγιά, θείος, θεία, νονός, νονά φορτώθηκαν στην πλάτη σου από την πρώτη στιγμή που μας αντίκρυσες.

Όλοι είχαμε για εσένα το “σχέδιο” μας και τις προσδοκίες μας και εσύ πάλευες να μας κρατάς ικανοποιημένους. Κάναμε το “αγροτικό” μας επάνω σου. Εφαρμόσαμε όλους τους κανόνες των βιβλίων για να αποδείξουμε σε φίλους και γνωστούς ότι είσαι τέλειος.

Τις στιγμές που αντιδρούσες και ήσουν τρωτός, θυμώναμε. Χάναμε την υπομονή μας τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. Συγγνώμη παιδί μου αλλά προσπαθούσαμε κι εμείς να προσαρμοστούμε.

Στα δώσαμε όλα σε υπερβολικό βαθμό και περιμέναμε από εσένα να τα διαχειριστείς με ψυχραιμία. Την ευτυχία, το φόβο, την άγνοια, τους πειραματισμούς, τα δώρα, τις αγκαλιές, τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις μας, την αυστηρότητα και πόσα άλλα.

Κάναμε αμέτρητα λάθη και δεν τα παραδεχτήκαμε μέχρι τη στιγμή που σου φορτώσαμε και τον τίτλο του Μεγάλου Αδερφού.

Σε αφήσαμε να πιστέψεις ότι είσαι μοναδικός, δεν σου μάθαμε να μοιράζεσαι, δεν σου μάθαμε να συμβιώνεις με παιδιά και ξαφνικά απαιτήσαμε να τα κάνεις όλα αδιαμαρτύρητα. Όχι δεν είσαι μοναδικός, είσαι προστάτης, η αγκαλιά της μαμάς σου, χωράει κι άλλους και δεν έχεις μόνο απαιτήσεις αλλά κι ευθύνες.

Φέραμε τη ζωή σου πάνω-κάτω και απαιτήσαμε από εσένα να μην μας απογοητεύσεις. Κι εσύ σαν γνήσιο πρωτότοκο παιδί μπήκες στη νέα κούρσα καταπίνοντας τη στενοχώρια σου για να μας ικανοποιήσεις.

Συχνά, μας κοίταζες μέσα στα μάτια και για να σου δώσουμε λίγη από την παλιά σου παντοδυναμία. Αλλά αντί να κάνουμε αυτό, εμείς σε συγκρίναμε. Σε βάλαμε στη ζυγαριά και ανάλογα με την ανάγκη σε μετρήσαμε. Σε χρησιμοποιήσαμε ως παράδειγμα προς μίμηση και ως παράδειγμα προς αποφυγή, για να φέρουμε την αδερφή σου στα μέτρα μας.

Πόσο πιο απλά και ήπια μεγάλωσε η μικρή σου αδερφή. Πόσο πιο ευτυχισμένη ήταν που είχε κι εσένα για να ακουμπάει τα προβλήματά της. Πόσο πιο γεμάτη ήταν η ζωή της και πόσο πιο άδεια η πλάτη της από τις δικές μας προσδοκίες. Πόσο πιο εύκολα ακολούθησε τα όνειρα της σε σχέση με εσένα που κυνηγούσες τα δικά μας. Και πόσο πιο τυχερή ήταν που κατάφερε να κρατήσει την παιδικότητά της, ενώ εσύ έγινες μέσα σε ένα βράδυ ο “μεγάλος”.

Αγαπημένο πρώτο μου παιδί,

Σε ευχαριστώ που κράτησες την οικογένεια ενωμένη και που στα πλαίσια του ρόλου σου ανέλαβες να πατάς εσύ στο τεντωμένο σκοινί για να ισορροπούμε εμείς.

Σου ζητώ συγγνώμη που έσπασα τη μοναδικότητα της σχέσης μας αλλά η καινούργια σχέση που απέκτησες θα είναι για εσένα σχέση ζωής.

Θέλω να σου πω πως η αγάπη μου δεν χωρίστηκε στα δυο αλλά πολλαπλασιάστηκε επί δυο. Γιατί οι μαμάδες μπορούν να αγαπούν με την ίδια δύναμη όλα τα παιδιά που έρχονται στη ζωή τους.

Και να ξέρεις, πως κι εγώ κάποιες στιγμές νοσταλγώ την εποχή που ήμασταν οι δυο μας…