Αγαπημένε μου σύζυγε είναι υποχρέωσή σου να ασχολείσαι με το παιδί μας

Σήμερα πολλοί μπαμπάδες περνούν χρόνο με τα παιδιά τους, παίζουν μαζί τους, τα ταϊζουν, τα πηγαίνουν στις διάφορες δραστηριότητες. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Οι μπαμπάδες “παλιάς κοπής” δεν είχαν συμμετοχή στο μεγάλωμα των παιδιών. Ίσως γιατί και η κοινωνία ήταν διαφορετική, ίσως γιατί ο ρόλος του άντρα τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει.

Παλαιότερα ο άντρας δεν έπρεπε να έχει συμμετοχή στις δουλειές του σπιτιού, αλλά ούτε και σε ό,τι αφορούσε τα παιδιά. Ο κοινωνικός περίγυρος ήταν αυστηρός και αυτό που μας έννοιαζε ήταν το “τι θα πει ο κόσμος”. Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει, οι μπαμπάδες έγιναν πιο μοντέρνοι και συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή των παιδιών. Όμως παραμένουν ακόμα κάποιοι πιο παραδοσιακοί που κρατούν αυτή την αποστασιοποιημένη στάση και αφήνουν τη γυναίκα τους να κάνει τα πάντα.

Ο δικός μου σύζυγος, που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος, ανήκει στην κατηγορία «αιώρα» ακολουθώντας τα βαρίδια μιας άλλη εποχής όπου ο άντρας δεν ασχολείται με σπίτι και παιδιά. Και αν είναι αρκετοί αυτοί που συμμετέχουν ενεργά στον ρόλο τους ο πατεράδες, σας διαβεβαιώ ότι είναι άλλοι τόσοι που δεν… Όλοι αυτοί, δεν είναι ότι δεν αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά πρόκειται για μια αγάπη που περιορίζεται στο «να μην τους λείψει τίποτα» και σε μια οικογενειακή βόλτα την Κυριακή.

Όμως αγαπημένε μου σύζυγε δεν φτάνει μόνο αυτό…

Δεν είναι δυνατόν να φοβάμαι να σου αφήσω το μωρό ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ και ΤΑΙΣΜΕΝΟ για να πεταχτώ σούπερ μάρκετ, γιατί αγχώνεσαι, ζορίζεσαι και «δεν ξέρεις τι να το κάνεις». Μίλα του, γελασέ του, χόρεψέ το, βάλτου μουσική, κράτα το αγκαλιά και μείνε ακίνητος, απλώς άφησε με για 1 ώρα να λείψω.

Δεν είναι δυνατόν να σου λέω την ώρα που το αλλάζω φέρε μου το ταλκ, και να ρωτάς όλο απορία «ΤΟ ΤΑΛΚ»; λες και σου είπα να μου φέρεις ένα εντελβάις από τις ελβετικές βουνοκορφές.

Δεν είναι δυνατόν να τρέχω διαρκώς μόνη μου στους παιδότοπους, στα παιδικά πάρτι, στους γιατρούς για το εμβόλιο, γιατί ή έχεις δουλειά ή μόνο μια ώρα για να ξεκουραστείς. Ξέρεις πόσες νύχτες είμαι άυπνη ενώ εσύ τρέμεις από το ροχαλητό σαν αρκούδα της Πίνδου;

Δεν είναι δυνατόν να σηκώνομαι μόνο εγώ το βράδυ όταν το μωρό κλαίει, ξέρεις ΔΕΝ ΘΗΛΑΖΩ πια, αλλά μάλλον δεν το έχεις προσέξει.

Δεν είναι δυνατόν να σε στέλνω στο σούπερ μάρκετ για να φέρεις πάνες τάδε μάρκα και να πρέπει να τις κάνω σκρινσοτ με το κινητό και να στις στείλω σε sms γιατί την τελευταία φορά που δεν το έκανα, έφερες αυτές της ακράτειας.

Δεν είναι δυνατόν να είσαι απλά παρατηρητής του πώς μεγαλώνω το μωρό γιατί δεν το έκανα μόνη μου.

Είναι καιρός να συνεργαστείς. Να αφήσεις στην άκρη για λίγο τις ώρες ξεκούρασης, «το χρόνο για τον εαυτό σου» και τους κυριακάτικους ύπνους.

Αυτό το μωρό χρειάζεται και τους δυο γονείς και όσο μεγαλώνει θα τους χρειάζεται περισσότερο. Και πρέπει να είσαι ενεργός. Γιατί θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και γιατί πέρα από την κούραση, δεν ξέρεις πραγματικά τι χάνεις.

Και όταν θα καταλάβεις, δεν θέλω να είναι αργά.