Αγαπημένε μου σύζυγε: Δεν είμαι ο άνθρωπος που παντρεύτηκες…

Η Laura Birks είναι μια συγγραφέας με έδρα το New Jersey. Η αφοσιωμένη μαμά περνάει τις μέρες της γράφοντας και παίζοντας με τα δίδυμά της, τα 4χρονα αγόρια της. Αλλά τον περασμένο μήνα, η μητέρα αυτή έγραψε ένα γράμμα που απευθυνόταν στον άντρα της…

Η Laura έγραψε αυτό το γράμμα γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει γιατί δεν ήταν το πρόσωπο που παντρεύτηκε. Όλες οι μεγάλες νύχτες που ξενυχτούσε με τα παιδιά, οι ατελείωτες δουλειές του σπιτιού, η αμέτρητη ουρά των ρούχων και άλλες μητρικές ευθύνες, είχαν αλλάξει όχι μόνο το πρόσωπο που ήταν, αλλά και τη σχέση τους.

Διαβάστε τις σκέψεις της στο παρακάτω post. Όλοι μας μπορούμε να μάθουμε πράγματα από τη σοφία της.

Αγαπητέ σύζυγε,

Λυπάμαι.

Λυπάμαι που σε έχω παραμελήσει τα τελευταία τεσσεράμιση χρόνια. Λυπάμαι που οι ανάγκες σου είναι δευτερεύουσες. Σε διαβεβαιώνω, πως είσαι ακόμα μια από τις κορυφαίες μου προτεραιότητες, απλά δεν είσαι πια στην κορυφή της λίστας.

Ξέρω ότι έχεις ανάγκες, θελήματα, όνειρα και επιθυμίες. Όταν σου λέω ότι θέλω να είμαι το στήριγμά σου, το εννοώ. Ξέρω ότι είσαι κουρασμένος από τις δικαιολογίες μου, του τύπου ‘είμαι κουρασμένη’, ‘έχω πονοκέφαλο’ ή όταν ροχαλίζω ήδη τη στιγμή που χώνομαι δίπλα σου. Πίστεψέ με, μακάρι να είχα την ενέργεια που είχα πριν από πέντε χρόνια. Μακάρι να είχα την ενέργεια που είχα πριν από δύο εβδομάδες όταν έπλυνα, σιδέρωσα και τακτοποίησα 10 πλυντήρια. Φυσικά, δεν με είδες γιατί είχες ήδη πέσει για ύπνο.

Ξέρω ότι μερικές φορές αισθάνεσαι σαν να έχουμε μια επιχειρηματική συνεργασία. Και έχεις δίκιο. Μερικές μέρες, ακόμα και εβδομάδες, νιώθεις έτσι. Να ξέρεις ότι θέλω το καλύτερο για το γάμο μας, για μας. Επειδή μαζί, είμαστε πολύ καλύτερα.

Το πρόβλημα είναι πως, η ζωή μου, το μυαλό μου και το σώμα μου είναι τόσο απορροφημένο στο να είμαι μια καλή μητέρα για εκείνα τα μικρά αγόρια που σου μοιάζουν. Ακόμα κι αν κοιμούνται ή βλέπουν ταινία στον καναπέ, το μυαλό μου σκέφτεται σαν μητέρα.

Σκέφτομαι για το αύριο. Σκέφτομαι περίπου 10 χρόνια από τώρα. Αγχώνομαι για το αν έχεις ρούχα για να βάλεις αύριο στη δουλειά. Ανησυχώ για τα λεφτά, το φαγητό και το γάλα. Έχουμε αρκετό γάλα; Δεν μπορώ να μην είμαι μαμά. Είναι αυτό που είμαι τώρα. Και είναι σωματικά, συναισθηματικά και διανοητικά εξαντλητικό.

Δεν θέλω να νομίζεις ότι πλέον δεν είναι τόσο σημαντικός όσο ήσουν κάποτε. Δεν μπορώ, αλλά και δεν θέλω να ζήσω χωρίς εσένα. Αλλά εσύ είσαι ενήλικας και μπορείς να κάνεις πράγματα από μόνος σου. Μπορείς να ψηφίσεις, να φτιάξεις μόνος σου το φαγητό σου. Μπορείς να οδηγήσεις αυτοκίνητο, ώστε να πας στο ραντεβού σου με το γιατρό.

Όταν γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά, δυστυχώς, βλέπεις τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου. Έδωσα στα παιδιά μας τον καλύτερο μου εαυτό. Αλλά ακόμα κι εκεί, μερικές φορές, δεν είναι ο καλύτερος.

Δεν μπορώ να μην ανησυχώ για την υγεία σου, την υγεία των αγοριών, την υγεία του κατοικιδίου μας και την υγεία μου. Ποιος νομίζεις ότι παραμελείται; Όχι εσύ. Ούτε τα παιδιά μας ή το κατοικίδιο μας. Όταν λέω εγώ δεν αισθάνομαι καλά, όταν λέω ότι δεν έχω ύπνο, αυτό συμβαίνει γιατί δεν φροντίζω τον εαυτό μου.

Ναι, θα μου πεις βέβαια να πάω στο γιατρό, να τρώω καλύτερα, να πίνω περισσότερο νερό, μα όμως είμαι η τελευταία προτεραιότητα μου. Ξέρω ότι πρέπει να το αλλάξω αυτό. Αλλά αν πρέπει να δώσει κάποιος κάτι, αυτή θα είμαι εγώ.

Ανησυχώ για τις αϋπνίες σου, τις αλλεργίες σου, τους πόνους στο γόνατό σου. Ανησυχώ για τα εξανθήματα του Alex και το ξαφνικό συνάχι του Ben. Ανησυχώ για τα αυτιά του σκύλου μας και το πόσο θα κοστίσει η επίσκεψη στον κτηνίατρο.

Ενώ σκέφτομαι αυτό, βλέπω πως το νερό στα ψάρια θέλει άλλαγμα. Κι αυτό είναι κάτι που απλά θα προστεθεί στην ατέρμονη λίστα με τα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι ένοχη όταν πάω να κοιμηθώ. Σε τίποτα δεν φταις εσύ. Δεν σε κατηγορώ, ούτε θα ήθελα να ήσουν διαφορετικός.

Κάνεις εκπληκτικά πράγματα για την οικογένειά μας. Εργάζεσαι σκληρότερα από κάθε άτομο που γνωρίζω. Νοιάζεσαι για όλους μας, συμπεριλαμβανομένου και εμού, περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ. Σ ‘αγαπώ λίγο περισσότερο κάθε φορά που σε βλέπω να βοηθάς κάποιον γνωρίζοντας ότι δεν θα πάρεις ποτέ αντάλλαγμα. Είσαι ο πιο ευγενικός, ο πιο στοργικός πατέρας για τα παιδιά μας. Γι’ αυτό και κλαίνε όταν φεύγεις για τη δουλειά. Ναι, μπορεί να με στεναχωρεί λίγο, αλλά ξέρω ότι είσαι το πρότυπο της ζωής τους κι αυτό με γεμίζει με αγάπη και υπερηφάνεια.

Δεν είμαι το άτομο που παντρεύτηκες πριν από 11 χρόνια. Έχω αλλάξει και έχω εξελιχθεί σε μια σύζυγο, μητέρα, φίλη και υπεύθυνη όλων των προγραμμάτων. Είμαι αρμόδια για το σχεδιασμό των γενεθλίων και το άτομο για τον εφοδιασμό του σπιτιού. Είμαι ένας σεφ που ειδικεύεται στις κοτομπουκιές και τα ζυμαρικά. Είμαι η οικονόμος που δεν μπορεί να κρατήσει ένα σπίτι. Είμαι η μαζορέτα και ο βιβλιοθηκάριος. Είμαι η νοσοκόμα που δουλεύει αδιάκοπα μέρα νύχτα.

Δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν θέλω καμία άλλη ζωή. Σ ‘αγαπώ και μου αρέσει η ζωή που έχουμε δημιουργήσει. Αλλά δεν είμαι η αυθόρμητη, αυτή που έπινε μπύρα, η σέξι, το κακό κορίτσι που γνώρισες. Είμαι μητέρα. Και αυτό έχει σημασία πια για μένα.

Θα σ’ αγαπώ για πάντα,

Η σύζυγός σου

Αν και η Laura έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ωστόσο, δεν έχει μετανιώσει καθόλου γι’ αυτό. Η ειλικρινής συγγνώμη της της δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσει την κάθε μέρα με το κεφάλι ψηλά, και να δείξει πως, το πρόσωπο που γινόμαστε όταν κάνουμε παιδιά, είναι πολύ καλύτερο από αυτό που ήταν πριν…