7 πράγματα που δεν κάνουν οι άνθρωποι που διαθέτουν πραγματική ευγένεια

Η ζωή αλλάζει και οι ρυθμοί της επίσης. Νέες ανάγκες τροποποιούν τη συμπεριφορά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ευγένεια και οι πραγματικά καλοί τρόποι δεν εκτιμώνται πάντα. Όμως, η σύγχρονη θεώρηση κάποιων συμπεριφορών και «κλισέ» ευγενειών έρχεται να αποδείξει ότι τόσα χρόνια, ίσως και αιώνες, ήμασταν λίγο ανειλικρινείς και επιτηδευμένοι, κάτι που για τους ανθρώπους με πραγματική καλλιέργεια θεωρείται υποκριτικό και αγενές. Για παράδειγμα, το να μην πάρεις το τελευταίο κομμάτι πίτας από την πιατέλα – το επονομαζόμενο και «της ντροπής» – σε ένα οικογενειακό τραπέζι, όχι δεν είναι ευγένεια, είναι σουσουδισμός σύμφωνα με το τροποποιημένο σαβουάρ βιβρ, που θέλει ευθύτητα και καλοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε άρθρο του στο Inc ο Jeff Haden συγγραφέας και σύμβουλος, με μακρά εμπειρία στις δημόσιες σχέσεις και στην πραγματική ευγένεια στον κόσμο των επιχειρήσεων και των γνωριμιών με ισχυρούς, εδώ και καιρό ισχύουν κάποιες συμπεριφορές, που από τη μία κάνουν εύκολη τη ζωή των ανθρώπων, από την άλλη “χτίζουν” πιο σταθερές, πραγματικά ζεστές και ειλικρινείς σχέσεις. Όπως γράφει ο πραγματικά ευγενής, ασχέτως με το τι του έχουν μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια, ζυγίζει διαφορετικά τη συμπεριφορά του και κάποτε καταπατάει” και κάποιους κανόνες, γιατί πρέπει. Να, 10 από αυτά τα πράγματα, λοιπόν, που δεν κάνει κάποιος με πραγματικούς τρόπους.

1. Δεν στεκόμαστε παράμερα

…μήπως και ενοχλήσουμε. Ναι, δεν είναι εύκολο για όλους να αναμειγνύονται με τον κόσμο σε ένα πάρτι ή μία κοινωνική εκδήλωση, αλλά κάνουμε την προσπάθεια μας. Επίσης, όταν μας λένε ότι κάποιος θέλει να μας γνωρίσει, δεν κάνουμε τους αδιάφορους, περιμένοντας να έρθουν προς το μέρος μας. Κατευθυνόμαστε οι ίδιοι στο σημείο που βρίσκεται ο ενδιαφερόμενος και συστηνόμαστε εγκάρδια και σταθερά. Εκτός κι αν πρόκειται για φλερτ, οπότε το πράγμα αλλάζει και μαζί του και οι κανόνες.

2. Δεν αποκαλούμε κάποιον, όπως μας έρθει

Όση οικειότητα και να νιώσουμε με κάποιον, δεν τον αποκαλούμε με υποκοριστικό. Ή με μία παραλλαγή του ονόματος του. Αν, φερ’ ειπείν, τον λένε Γιάννη, στην πορεία της συζήτησης μας, δεν τον αποκαλούμε “Γιαννάκη” ή Τζον για παράδειγμα. Είναι συμπεριφορά που μαρτυρά έλλειψη σεβασμού.

3. Κι αν ξεχάσουμε το όνομα του;

Όταν μας συστήσουν σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα – σε ένα τραπέζι, σε μία εκδήλωση, σε μία επαγγελματική συνάντηση – είναι πολύ πιθανόν να μη συγκρατήσουμε τα ονόματα όλων. Δεν το προσπερνάμε. Δεν είναι αγένεια να μη θυμόμαστε το όνομα κάποιου, όπως πίστευαν παλιά. Ζητάμε ευθέως και με χαμόγελο να μας το θυμίσει. Το “συγνώμη, μου επαναλαμβάνεις το όνομα σου, γιατί δεν το συγκράτησα”, είναι η πιο ειλικρινής ατάκα που μπορούμε να ξεστομίσουμε. Είναι αγενές το να μας μιλά κάποιος που συναντήσαμε πρώτη φορά όλο το βράδυ και να ξεροκαταπίνουμε από αγωνία για το πώς θα τον αποκαλέσουμε.

4. Δεν αγγίζουμε

… Τουλάχιστον, όχι πρώτοι. Κάποιοι από εμάς έχουμε την τάση να αγγίζουμε, να σκουντάμε, να χαϊδεύουμε τους συνομιλητές μας – όχι με εpωτικό ενδιαφέρον, προς Θεού – απλώς, επειδή τυχαίνει να είμαστε πιο εγκάρδιοι και εκφραστικοί. Καλό είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω, μέχρι να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν θα παρεξηγηθεί μία τέτοια χειρονομία. Υπάρχουν άνθρωποι – και είναι απολύτως σεβαστό – που δεν τους αρέσει να τους ακουμπούν. Παρά τα θρυλούμενα, τις περισσότερες φορές, οι χειρονομίες απομακρύνουν και δεν φέρνουν πιο κοντά. Εξαιρούνται οι χειραψίες.

5. Δεν αγνοούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο

Αν γνωρίζουμε ότι πέθανε η μητέρα κάποιου – για παράδειγμα – ασχέτως αν έχουμε οικειότητα ή όχι, εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας. Διακριτικά, χωρίς οίκτο ή κάτι γλυκερό στη φωνή μας. Δεν είναι καθόλου ευγενές να παριστάνουμε ότι δεν το ξέρουμε, από φόβο μην ενοχλήσουμε ή υπενθυμίσουμε κάτι κακό που συνέβη στο συνομιλητή μας. Είναι απείρως χειρότερο το να αγνοήσουμε / προσπεράσουμε – από μία κακώς εννοούμενη ευγένεια – ένα γεγονός που συγκλόνισε κάποιον που γνωρίζουμε.

6. Δεν συμφωνούμε με το ζόρι

Στην αρχή μιας φιλίας ή μιας επαγγελματικής γνωριμίας έχουμε την τάση να μην διαφωνούμε και για κανέναν λόγο. Μπορεί, από υπερβολική ευγένεια, να καταλήξουμε βουβοί, απλώς γνέφοντας, μόνο και μόνο για να μη δημιουργηθεί ζήτημα. Αυτό κι αν είναι αγενές. Δεν χρειάζεται να τσακωθούμε. Μπορούμε, ωστόσο, να διαφωνήσουμε, με επιχειρήματα πάντα. Όσοι μας γνωρίζουν για πρώτη φορά, θα έχουν τουλάχιστον σιγουρευτεί ότι απέναντι τους έχουν μία αυτόφωτη προσωπικότητα. Πέρα από το ότι από τις διαφωνίες, προκύπτουν οι πιο δημιουργικές φιλίες – συνεργασίες.

7. Αφήνουμε στην άκρη τα κλισέ

Ναι, ανοίγουμε την πόρτα σε μία κυρία, ναι, προσφέρουμε τον αναπτήρα μας, όχι δεν αφήνουμε κάποιον να εκτίθεται με ένα κομμάτι μαρούλι στα δόντια. Το λέμε. Ευγενικά, αλλά το λέμε. Σε πρώτο επίπεδο προκαλούμε αμηχανία, σε δεύτερο όμως, δείχνουμε ένα καλώς εννοούμενο ενδιαφέρον για όσους βρίσκονται τη δεδομένη στιγμή στον κύκλο μας. Το τελικό μήνυμα είναι σαφές: προστατεύουμε με διακριτικότητα κάποιον από μία κακή στιγμή.